Zagubione wspomnienia [18+]

Rozdział 8. Seksowny dupek.

- Telefon masz? - spytała się mnie Marlene.

Stała oparta o ścianę i przyglądała się mi. Tydzień zleciał strasznie szybko i nim się obejrzałam, a była już impreza urodzinowa Jaydena. Nic ciekawego się nie zdarzyło przez ten czas i nawet się z tego cieszyłam, nie potrzebowałam już więcej atrakcji w swoim życiu.

- Mam - odpowiedziałam, przecierając rozmazaną szminkę w kąciku ust.

- Wszystkie potrzebne rzeczy wzięłaś?

- Tak - przewróciłam oczami.

- A rozum ze sobą wzięłaś? - prychnęła. -- Mam nadzieję, że dzisiaj nie skończysz w oceanie i nikt nie będzie musiał cię pijanej wynosić z imprezy.

Wyprostowałam się i odwróciłam się w jej stronę, patrzyła się na mnie z uśmiechem pełnym kpiny. Westchnęłam i przegryzłam wagę.

- Długo mi będziesz jeszcze wypominać moje błędy - założyłam ramiona na piersi. - Tobie nigdy nie zdarzyło się pływać po pijaku? - przewróciłam oczami.

- Wiesz... ja w przeciwieństwie do ciebie w mojej głowie posiadam mózg, u ciebie ewidentnie tam w środku jest pustostan. - Zwęziłam oczy i otworzyłam buzie z wrażenia.

- A przypomnieć ci, jak dwa dni temu kłóciłaś się z sąsiadką, bo myślałaś, że ci z ogródka zabrała jakiegoś krasnala, a okazało się, że ty wzięłaś swojego krasnala do domu, aby go wyczyścić i o tym zapomniałaś - uniosłam brwi.

Myślałam, że nie wytrzymam ze śmiechu, kiedy przyjechałam do domu i zobaczyłam, jak Marlene nieumiejętnie piecze ciasto. Ona nigdy nie miała drygu do pieczenia słodkości, więc tym zazwyczaj zajmował się Holden. Wytłumaczyła mi wtedy, co zrobiła - mianowicie, poszła do pobliskiego sklepu na nogach i przechodząc obok domu sąsiadki, zobaczyła identycznego krasnala, jaki jej zaginął. Zrobiła biednej kobiecie aferę o to, że ukradła go jej. Jeszcze, żeby tego było mało, to wzięła krasnala tej kobiecie i przyniosła do domu. Kiedy przekroczyła próg domu, to przypomniała sobie, że swojego dała do łazienki na dole, aby go umyć. Pomogłam jej upiec to ciasto, a potem razem poszłyśmy zanieść sąsiadce je i tego krasnala. Myślę, że ona już do końca życia będzie uważać, że Marlene jest walnięta.

- To się nazywa, moja droga, błędy starości - wzruszyła ramionami.

- Widzisz, każdy popełnia błędy, a więc wejście do oceanu, to był mój błąd młodości.

Pokręciła głową, a na jej ustach pojawił się większy uśmiech. Podeszła bliżej mnie i przejechała dłonią po moich włosach, zgarniając jeden kosmyk, który dała za moje ucho.

- Dzwoń, jak coś i uważaj na siebie.

- Mówisz mi to już jakiś dziesiąty raz - burknęłam.

- Będzie tam tyle ludzi, więc logiczne jest to, że będę się o ciebie martwić - wyjaśniła. - Jeśli ktoś będzie w stosunku do ciebie zbyt nachalny, to postrasz go mną, albo twoimi kocimi ruchami - szturchnęła mnie lekko. - Odkąd pokazałaś mi swoje chwyty to mam koszmary co noc - wymamrotała.

Marlene bardzo chciała zobaczyć, jak potrafię się bić. Okazało się, że kiedy była w moim wieku, to trenowała pewne sztuki walki, których nazwy nie pamiętam i chciała sobie ze mnie zadrwić. Biedna myślała, że dalej coś potrafi, ale przeceniła swoje możliwości i to ona wylądowała pierwsza na macie.

- Ja mam koszmary, po tym, jak zaczęłaś się bronić.

Kobieta obok mnie wychyliła się, aby móc spojrzeć za okno. Rzuciła szybkie spojrzenie na świat, po czym wróciła swoim wzrokiem do mnie.