Dawka Śmiertelna

XXIII. Najbardziej poprawne politycznie włamanie.

twitter @dekliinacja + #dawkawatt

miłego czytania! ♡

– Och, no proszę cię, rozchmurz się trochę – palnął Oliver, któremu przypadło dziś miejsce na tylnym siedzeniu, centralnie obok mnie – Kupiłem super picie, przyniosłem mój fantastyczny nastrój i poczucie humoru, a ty nic.

– Znowu zdałeś jakiś wielki i potężny egzamin, który chcesz zapijać Moëtem?

– Oczywiście, że nie – parsknął, sięgając do wewnętrznej kieszeni kurtki, spod której wyjął dwie małpki jakieś nieznanej mi, kolorowej wódki – Ujebałem morfologię i wziąłem najtańszą wódę do zapijania smutków. Ale co ci mogę powiedzieć, każdy kij ma dwa końce, każdy koniec ma dwa kije...

– Każdy koniec ma dwa kije?

– A kto umarł ten nie żyje – dopowiedział, nim pociągnął duszkiem całą zawartość butelki z sokiem.

Byłam pewna, że to miała być popita.

– Okazuje się w ogóle, że na medycynie to powiedzonko się raczej nie sprawdza. Mogę wręcz powiedzieć, że kurewsko mocno się nie sprawdza, jeśli masz ustny, o którym na śmierć zapomniałeś. Wykładowcy mają strasznego kija w dupie i nie łapią moich żartów.

– Bezczelne – skwitowałam, finalnie przyjmując od niego trunek – Jaka to wódka?

– Najgorsza na świecie – wtrącił Trevor, śmiejąc się przy tym dość głośno, w czym odruchowo mu zawtórowałam – Śmiej się, śmiej, póki jeszcze masz z czego. To jest test znajomości Olivera. Jeśli nie zrzygasz się za okno, zostaniesz oficjalnie zaakceptowana.

– Poważnie?

– Najpoważniej na świecie – odparł blondyn, nader teatralnie usiłując zachować przy tym poważną minę – Hope nie dała rady i co, widzisz ją gdzieś? Ja nie.

– No, a Harper? – wtrąciłam, gestem ręki wskazując na roześmianą koleżankę na siedzeniu pasażera – Czemu ona nie pije?

– Ja już to przeżyłam – odparła, uśmiechając się dumnie, choć ironicznie. – Jest obleśna, ale jeśli przetrwasz pierwsze pół minuty, będzie dobrze. Wkręć samej sobie, że wcale nie jest tak źle.

– Pijesz czy wysiadasz? – zagroził Oliver, unosząc na mnie lewą brew – Zastanowiłbym się dwa razy. Bryce jest dzisiaj obrażony, więc nie odwiezie ci dupy i będziesz musiała wracać na piechotę.

– Abo gonić za autem – wtrącił Trevor.

– O, albo gonić za autem – przytaknął mu przedmówca, wyraźnie ponaglając mnie ruchem głowy – No już, lecisz. Nie udawaj, że po całym dniu z kucykami nie masz ochoty na zachlanie pały.

Wiedziałam, że nie wyrzucą mnie z samochodu, jednak nie byłam pewna, czy Oliver będzie chciał odpowiedzieć na nurtujące mnie pytania, jeśli faktycznie nie porwę się na wypicie jego magicznej mikstury. Chciałam choćby minimalnie wypytać o go Bryce'a: o jego dość nagłą i nerwową reakcję na mój dzień z Emmeline, jak i o prawdziwą genezę dzisiejszej nieobecności.

Zastanawiało mnie, czy rzeczywiście był zmęczony, czy może jednak spasował, ponieważ nie chciał mnie widzieć.

Odetchnęłam głośno, w duchu wspominając środek ogólniaka oraz wszystkie popaprane imprezy się wtedy rozgrywające.

Nie takie rzeczy już piłaś, Nessa pocieszyłam się w duchu Żadna szemrana wóda nie przebije wody z octem na drugi dzień.

Spodziewając się najgorszego, przymknęłam powieki i pociągnęłam duszkiem całą zawartość buteleczki, jednak niemalże od razu moją twarz wykrzywiło coś innego, niż wszyscy zgromadzeni by zakładali. Ja po prostu się zdziwiłam.