Kopar mıydık geçmişten? Hayaller ülkesine döner miydik yeniden? Kalır mıydı anılar, insanlar? Kalmazdı. İntikam her şeyden önce gelirdi. Duygusuzluk bizim dünyamızda lütuftu. Peki merhamet? Gerekene vardı.
Biz ki kutsal Türk kanı taşıyan gençlerdik...
Hello Bitches - CL Delicate - Taylor Swift Hands up! (Remix) - Ayesha Erotica
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ertesi gün, 09.30
Göz kapaklarımı kaldırdığımda gözüme giren güneş birkaç saniye görüşümü engelledi. Gözlerimi kırpıştırıp ışığa alıştığımda etrafıma bakındım.
Hastanedeydim.
Bakışlarımı üzerime çevirdim. Sol kolum, ayak bileğim ve yanan elim sarılmıştı. Kolumda ise serum takılıydı. Hiçbir acı hissetmiyordum ve yorgun değildim. Örgüt bana iyi bakmış olmalıydı. Yatakta doğrulup yastığı düzleştirerek sırtımı yatağın başlık kısmına dayadım. Neden her yer bordoydu? Ayrıca yatak örgüt hastanelerindeki gibi değildi. Kaşlarım çatıldı.
Bakışlarım yavaşça üstüme kaydı. Hastane önlüğünün üzerindeki yazıyı okudum.
Hayır, hayır, hayır... Bu olmamalıydı. Bu olamazdı.
Hemşireler şaşkınlıkla birbirlerine baktılar. Muhtemelen psikolojimin bozuk olduğunu ve kriz geçirdiğimi zannediyorlardı.
"KORAY!" diye bağırdığımda hem hemşireleri uzak tutmaya çalışıyor hem de deli gibi çırpınıyordum. Masada duran eşyaları, yatak örtülerini ve etrafta ne varsa dağıttım. Sonunda kapıdan içeri Koray girdi. Elleri cebinde oldukça rahattı. Hemşirelere başıyla işaret verdiğinde hepsi odadan çıktı ve kapıyı kapattılar.
Koray tüm soğukkanlılığıyla etrafa dağıttığım eşyalara bakındı. Hafifçe gülümsedi.
"Uyanmışsın, günaydın."
Burnumdan soluyarak ona doğru ilerledim ve yakasından tuttum. "Ben neden buradayım?" Koray yakasındaki ellerime tiksinirmişçesine baktı ve kendini kurtarmaya çalıştı. Yakasını bırakmadan daha çok çekiştirdim.
"Kollarıma bayıldın, ne yapmamı bekliyordun? Hem tedavi ettiriyoruz hem fırça yiyoruz. Psikopat mısın lan sen?"
Ellerimi çekip aşağı doğru ittiğinde birkaç adım geriledi.
"Sen yaptın bunları!" diye bağırdım. "Bana zarar veren sensin, hastaneye getirmemeliydin." Elimi saçımdan geçirdim ve öfkeyle nefes alıp verdim. "Çıldıracağım, Arkaslı hastanesindeyim!"
"Ne olmuş buradaysan? Ne değişir?"
Aniden ona döndüm ve ellerimi iki yana açtım. "Çok şey değişir! Ben sizin kanlı paranızla kurulan pis hastanenizde tedavi olmam. Olamam. Bu yaşanmış olamaz. Kafayı yiyeceğim!" Arkamı döndüm ve cama doğru ilerledim. Hastanenin en üst katlarından birinde, manzaraya karşı duran, muhtemelen VIP hasta odasındaydık. İliklerime kadar kendimden tiksiniyordum.
