Kopar mıydık geçmişten? Hayaller ülkesine döner miydik yeniden? Kalır mıydı anılar, insanlar? Kalmazdı. İntikam her şeyden önce gelirdi. Duygusuzluk bizim dünyamızda lütuftu. Peki merhamet? Gerekene vardı.
Biz ki kutsal Türk kanı taşıyan gençlerdik...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cumartesi, 02.30, Jet
"Sizce de biraz abartmıyor musunuz?"
İmalı bir şekilde gülümseyip başımı yana yatırdım. "Ne o? Patronunu bana mı savunuyorsun?"
Yaman asla öyle bir şey olmayacağını surat ifadesinden belli ediyordu ama ben dalga geçiyordum. O bunu bildiği halde ciddiye almıştı.
"Efendim asla bunu yapmam. Ama dediğim gibi çoğu konuda bir şeyden haberi olmuyor, Savaş Bey'in oyunlarına alet oluyor en sonunda suçlu konumuna düşüyor. Demek istediğim dosyanın olumlu işlevi için Barış Bey'e yüklenmeyi bırakmalısınız."
"Keyfimden yüklenmiyorum Yaman. O kadar aptal ki etrafında olan şeyleri göremiyor. Eğer herkesten alamadığı dürüstlüğü benden almayı bekliyorsa işte o zaman sinirlenirim."
"Kimliğinizi bilmediği için bu tavrı. Sadece sıradan bir düşmanının çalışanı zannediyor sizi. O yüzden tehlike görmüyor f-flörtte." Yaman yutkununca güldüm.
"İşin kötü yanı..." dediğimde Yaman iyice dikkat kesildi. "Bende ona kapılmaya başladım. Sanki hırçın bir şelalenin suyuna kapılmışım gibi uçuruma doğru yol alıyorum. Kendimi nasıl durduracağımı da bilmiyorum."
"Durdurmayın," dedi direkt.
"Her şey daha kötü olur."
"Olmaz."
"Nereden biliyorsun?"
Biraz bekledikten sonra derin bir nefes verdi. "Altıncı his..." Bakışlarımı ondan çekip cama çevirdim. Bulutların arasından geçiyorduk, aşağısı gözükmüyordu. Çok rüzgarlı olduğundan kulağıma uğultular geliyordu. Koskoca bir jette sadece üç kişiydik. Sarı ışıkların ve bordo eşyaların yarattığı ambiyans beni iyi hissettiryordu. Gecenin bir yarısı sessizlikte edilen sohbet...
"Yaman..." dedim bakışlarımı camdan ayırıp. "Sence aşk her şeyi çözer mi?" Yaman bu soru karşısında hazırlıksız yakalanmıştı. Birkaç saniye düşündükten sonra cevap verdi.
"Bence aşk değil duygular çözer. Aşk sadece insanların birbirlerine olan duygularını en zirveye taşıyan bir araç. Eğer arada güven, sevgi gibi duygular yoksa onu taşıyan ve yüklenen aşk da ortadan kalkar. Bir şeyler çözülmek isteniyorsa aşktan önce onu sağlayan duygulara bakılır."
Dedikleri o kadar mantıklıydı ki... Bir şeyleri fark etmeme ve etmememe sebep olmuştu.
Bakışlarımı tekrar camdan dışarıya çevirdim. Bulutları geçmiş, gecenin karanlığından parlayan şehir ışıklarının üstündeydik. Onları izleyerek düşünmeye başladım.
