Inna niż wszyscy...

Rozdział 10

Rozdział dodaję tak szybko, gdyż niezwykle niecierpliwa Zuza zaczyna mi grozić. Jej więc dedykuję ten rozdział. 

Dziękuję serdecznie za te wszystkie wyświetlenia. Jesteście kochani. 230 na chwilę obecną. Szok, szok i jeszcze raz szok. *o*

Rozdział 10 - JA PANIĄ PRZEWODNIK

Zaczęłam rozmyślać nad tym, co mi przerwano, mianowicie czary. A co, jeśli to tylko chwilowe? Może potrzebuję jakiejś księgi, czy coś. A zaklęcia? Jak będę wiedziała jak to działa? Pomyślałam nad tym jeszcze chwilę. Wzięłam na kolana laptopa. I zaczęłam szperać w internecie. Magia? Czary? Moce? Czym ja byłam? Wróżką? Czarodziejką? Magiem? A może to wszystko mi się przywidziało? Może to tylko jakieś efekty uboczne tych leków ze szpitala? Sama już nie wiem.

Zeszłam z okna i podeszłam do dużego lustra. Przeleciałam wzrokiem całą moją osobę. Nie wyróżniałam się niczym spośród tłumu. A może po prostu tego nie zauważyłam? Gdy miałam już zasłonić okno usłyszałam ciepły głos Chrisa:
- Idziesz już spać?
- Tak, wiele dzisiaj przeszłam. Poza tym już prawie trzecia nad ranem.
- No, w sumie masz rację. Trzeba się wyspać, jak nie chce się mieć następnego dnia podkrążonych oczu. - Zaśmialiśmy się, ale ja tylko lekko.

- Jestem wyczerpana. To co? Jutro o 13?
- Będę, na pewno. Dobranoc! - Powiedział z troską w głosie.
- Dobranoc! - Pomachałam mu tylko na pożegnanie, zasłoniłam zasłonkę położyłam się spać.

Wstałam jak zwykle w wakacje o godz 9. Poszłam do mojej łazienki. Wzięłam prysznic. Umyłam zęby i zeszłam na dół w ręczniku na głowie. Powitał mnie radosny głos mojej mamy: - Zaprosiłam dziś na kolację państwa Bransonów.
- Kogo? - zapytałam. W okolicy znałam raczej wszystkich, ale o owych Bransonach nie słyszałam nigdy. Może to jacyś znajomi z jej pracy, pomyślałam.
- Naszych nowych sąsiadów. Mają podobno dzieci w waszym wieku. - uśmiechnęła się i puściła mi „oczko". No nie wierzę. Moja mama ewidentnie coś knuje...

- Aha, wczoraj poznałam ich syna. Bardzo miły człowiek. - chciałam zmniejszyć zainteresowanie mojej matki, ale stało się wręcz przeciwnie. Zaczęła o niego wypytywać i wypytywać. Nie miałam ochoty na tego typu rozmowy, więc ją zmyłam. - Wiesz, jak przyjdą na kolację, to sama się go zapytasz. Ja rozmawiałam z nim tylko przez chwilę. - Czym prędzej wyszłam z salonu w kierunku kuchni. - Jestem głodna. Idę zjeść śniadanie.

- Jadę na zakupy. Zaopiekujesz się siostrą. Wrócę około 15. Kupić ci coś? - chciała mnie szybko przekupić, lecz ja się nie dałam.

- Co? Nie! Znowu? Dzisiaj nie mogę, bo później wychodzę. - Och nie, zła wymówka. Teraz będę się musiała tłumaczyć: z kim? Kiedy? Po co? Dlaczego? Czy to randka? Czy wiem ile procent dziewczyn zachodzi w ciążę przez przypadek? I tak dalej.

Nagle do pokoju wpada Thalia:
- Co? Ja nie chcę z nią zostawać! Nie obraź się Faight - zwróciła się do mnie - Ona jest strasznie nudna! - zwróciła się ponownie do mamy. - Mogę zostać sama! Nie urządzę przecież imprezy, jak kiedyś Faight... - szybko zasłoniłam jej usta i zaczęłam szczerzyć się do mamy. Ona jednak tylko spojrzała się to na mnie, to na siostrę i dalej była zajęta pomalowaniem swoich rzęs przed lustrem. - Ał, co ty robisz?! - krzyknęła Thalia.
- Cicho, albo będziemy na siebie skazane do końca dnia. - Cicho jej odpowiedziałam, tak żeby mama nie słyszała. - Mamooo? Sama widzisz, że żadnej z nas ten układ nie pasuje. - odparłam udając elokwentną i poukładaną osobę, jaką zdecydowanie nie byłam. -Nie może z wami jechać? - Zrobiłam maślane oczy i minkę ukochanej córeczki mamusi.
- Co? Nie! Ja nie chcę z wami jechać na zakupy. Zawsze jest tak nudno. Ty pół godziny wybierasz skarpetki dla taty, a wyciągnięcie taty, z działu dla majsterkowiczów to istna tortura. Ja chcę zostać sama w domu! - Szturchnęłam siostrę w ramię i zasłoniłam ją moim ciałem, tak, że nie miała siły przebicia.
- Nie masz wyjścia, mnie nie będzie.
- A dokąd to się wybierasz, co? - o nie, zaczęło się...
- Po prostu wychodzę. Mam już prawie 17 lat. Chyba mogę gdzieś wyjść bez zdawania relacji: z kim, po co, dlaczego? - oburzyłam się i założyłam na siebie ręce pod biustem.

- Kochanie, przecież wiesz, że ci ufamy, ale po prostu się o ciebie martwimy. - uśmiechnęła się do mnie promiennie, wiedziałam, że wygra tę dyskusję, ale chociaż stwarzałam pozory.
- Aaaach, czy ty zawsze musisz mieć rację?
- Pogadamy, jak będz... - nie dałyśmy jej dokończyć.

-Będziecie w moim wieku i będziecie miały dzieci. - w tym samym czasie niezamierzenie powiedziałyśmy z Thalią. - Zawsze tak mówisz. Idę oprowadzić Chrisa po okolicy. Tyle powinnaś wiedzieć. Tymczasem ja idę w końcu zjeść śniadanie. - powiedziałam i wyszłam z pomieszczenia.

Byłam strasznie głodna. Zrobiłam sobie jajecznicę i poszłam na górę ubrać się w normalne ubrania i wysuszyć włosy. Postanowiłam je dzisiaj delikatnie podpiąć na górze, a po bokach zostawić rozpuszczone. Pomalowałam się delikatnie i gdy byłam gotowa, zdałam sobie sprawę, że mój pokój wyglądał jak jedno wielkie pobojowisko.

- A może by tak... - użyć odrobiny mocy i pomóc sobie? Na pierwszy plan rzucało się niepościelone łóżko. Wyciągnęłam więc rękę w jego kierunku i czułam, jak przesuwam kołdrę i układam estetycznie poduszki, jednym delikatnym skinieniem palca. - Super, nie muszę nawet nic mówić. - i popatrzyłam na wewnętrzną stronę mojej dłoni. Wokół niej unosiły się delikatne fioletowo-liliowe smugi, niczym z bajki, które po chwili znikały. - Ekstra! - powiedziałam do siebie po cichu. Postanowiłam dalej używać mocy. Odłożyłam na półki wszystkie książki. Przenoszenie wszystkich rzeczy sprawiało, że czułam radość. Nie zastanawiając się długo poukładałam kosmetyki na biurku.

Z transu sprzątania obudził mnie dzwonek do drzwi. Zerknęłam szybko na zegar. Była już 12:55. O rany, ależ on jest punktualny. Imponuje mi to, ponieważ i ja staram się taka być. Szybko zbiegłam na dół. A przy okazji spoglądnęłam w lustro przebiegając przez korytarz. Och nie, zapomniałam się przebrać w coś ładniejszego!

- O, ty musisz być Christopher? Proszę wejdź. - moja mam wpuściła go do salonu. Ok, trochę poczeka, nic mu nie będzie. - Napijesz się czegoś? Soku? - Mama umiała się zająć moim gościem, a ja nie, no super. - Faight, ktoś do ciebie! - krzyknęła z kuchni i zanudzała Chrisa pytaniami.

Wróciłam przed lustro i jednym pstryknięciem palcami zamieniłam stare szorty i ulubioną koszulkę w delikatną, kremową sukienkę. Na nogach pojawiły się pasujące sandałki na platformach i nie wiedzieć skąd bransoletka na nadgarstku. Miała już kilka zawieszek, lecz nie miałam czasu się im przyglądać. - Coraz bardziej mi się to podoba. - powiedziałam do siebie zadowolona. Schodząc na dół po krętych schodach o mało się nie potknęłam, ale w ostatniej chwili złapałam równowagę.

- Hej, gotowy? - zapytałam, gdy widziałam już prośbę w jego oczach o uwolnienie go od mojej mamy.

- Jasne, idziemy? - odparł, ale nie patrzył mi w oczy, lecz mierzył mnie wzrokiem. Nim zdążył coś dodać wyszliśmy z domu, idąc ścieżką do centrum miasta. Choć było niedaleko mieliśmy sporo czasu do przegadania. Szliśmy spokojnie i powoli. - Ładnie wyglądasz. - powiedział, trochę jakby nieśmiało. Ale to niemożliwe, po wczorajszej rozmowie wcale nie odniosłam wrażenia, jakby się czegokolwiek wstydził. Podziękowałam mu zarumieniona, a on odparł: - Co prawda ja bym cię wolał bez tej sukienki - walnęłam go delikatnie torebką i zaśmialiśmy się - ale nie będę wybrzydzać. Pasują ci pastelowe kolory. Mówię to ja - wskazał na siebie dłonią - znawca wszystkiego. - Znów zaczęliśmy się śmiać.

Szliśmy starówką miasta, a wokół rozciągały się liczne kramy z pamiątkami i stoiska z ciastkami. Co rusz kupowaliśmy coś do jedzenia lub zatrzymywaliśmy, by poprzeglądać pamiątki. Chris kupił mi zawieszkę do bransoletki z małym kwiatuszkiem. Przypiął ją i szliśmy dalej. Usiedliśmy na ławce koło fontanny w cieniu, gdyż niemiłosiernie grzało. Oboje mieliśmy wielką ochotę dowiedzieć się o sobie jak najwięcej.