C:Niye dikkat etmiyorsun ki ya!
Söyleniyordum, bir taraftanda koluna girmiş hastaneden çıkartıyordum.
Mert:Dikkatim dağılmıştı...
Sesi çok masum çıkıyordu...
Acımak yok!
Diğer koluna da İrfan(kahveci) girmişti.
İsmail arkada, Kerem'in koluna girmişti.
Kocamı çalıyordu şıllık.
Ferdide abimin antreman çantasını taşırken , abimin yükünün benim tarafıma geçmesiyle yere yapışacak gibi olmuştum.
C:Lan gidiyom!
Mert:Has- bacağım!
Ferdi:Tutayorum, seni
İsmail:Tutayor musun?
İsmail sesli anırmaya başlarken, Ferdi düşmemem için tutmuştu beni. Garip görüntüyle arabaya gelmiştik nihayet.
İrfan:Mertom, Nihal mi bakıcak şimdi sana?
Bakışlar beni bulurken elim enseme gitmişti, Kerem'e bakış atmıştım.
Güven verici bakışlarıyla, onaylar ve destek olur şeklince baş hareketi yapmıştı.
İsmail:Ceren niye bakmıyormuş, abisi ya sonuçta.
Çok abiliği dokundu son zamanlarda sorma İso...
Abim öylece beni izlerken, ağlayasım gelmişti.
Gözleri kızarmıştı, hatta altları morarmıştıda.
Yorgun ve bitkindide, Kerem'in adım atmam için baktığı bakışlarla başımı sallamıştım.
Neler oldu, neler yaptı abim. Kerem ise hala iyi olmamız için çabalıyordu, fazla iyiydi.
Çok kalbi temiz insandı, saftı...
Abimde Keremle hastaneye gelmeme birşey dememişti ki diyemezde.
Mert:Ceren...
Abime bakmıştım, bir taraftanda arabaya bindiriyorduk.
Mert:Gelicek misiniz?
-iz?
C:Anlamadım?
Mert:Keremle... eve gelicek misiniz?
Keremle ikimizi?
Eve çağırıyordu?
ABİM?
Afallayıp Kerem'e döndüğümde gülümsüyordu, ya gülme GÜLME!
