One Rule | Niall Horan

Hoofdstuk 29

"When two people really love eachother, they always find a way to make it work. No matter how hard it is."

Liz

Hij ging zitten op zijn. Vertrouwende plekje op de bank en wees dat ik ook moest zitten. Met knikkende knieën ging ik naast hem zitten. Ik beefde van top tot teen en durfde hem niet aan te kijken. Bang dat ik in huilen uit zou barsten.

"Ik heb het Mila verteld." Zeg ik met een schorre stem. Ik staar naar mijn handen die trillen. "Z-ze haat mij nu net als jij wat ik begrijp. Ik heb niemand meer, ik ben een mislukkeling." Ik keek met tranen in mijn ogen naar Niall. Hij had ook tranen in zijn ogen en wist niet zo goed of hij me moest troosten of niet. "Ik heb nagedacht." Zei hij toen maar.

Dit is het dan, het moment dat ik in de steek gelaten zou worden door mijn vriend. Door mijn ware liefde. Zelfs als hij me nu haat, ik blijf altijd van hem houden. Ik kan niet zonder hem. Hij is mijn leven..

"Oh." Zeg ik alleen maar. "Dan begrijp ik het al." Hij komt dichterbij me zitten. "Ik denk het niet." Ik knikte, "wel. Ik weet dat je me haat en me gaat verlaten. Ik weet het Niall. Maar je moet weten dat ik zoveel van je houd en ik kan niemand anders nemen. Ik weet nu al dat ik iedereen met jouw ga vergelijken. Ik-" hij onderbrak me met een kus. Meteen wed ik verdoofd, ik proefde zijn zoute tranen, of waren het de mijne? Daarna ging ik er in mee, ik wou dat dit moment eeuwen kon duren, jammer genoeg trok Niall zich terug en kijk me met zijn bakker ogen aan.

"Waarom doe je dit?" Zei ik. "Je weet dat je me gaat verlaten, waarom moet je me dan nog kussen? Ik heb het echt verpest hé je haat me zo erg." Ik kreunde en hij vind mijn tranen op. "Luister Liz." Meteen was ik stil. Zijn stem was net zo schor als de mijne.

"Net als altijd laat je me nooit uitpraten. Ik heb nagedacht." Ik knikte. "En ik weet het nu zeker na jou woorden weer te horen." Hij leef een sonde stil. "Ik blijf bij je."

Mijn ogen schoten open en ik bevroor. Ik kon het niet geloven dat hij deze woorden net had uitgesproken. Verstond ik het goed? Ik kneep even in mijn vel, is dit geen droom? "Echt waar?" Vroeg ik ongelovig. "Na alles wat ik je heb aangedaan? Waarom?"

"Laat me het uiteggen." Begon hij. "Ik was kwaad op je Liz. Echt heel kwaad, ik was zo verlieft op je en geloofde je niet. Ik ging naar mijn huis en herinnerde al onze momenten samen. Waren dat dan allemaal leugens? Dacht ik bij mezelf. Maar ik herinnerde jouw woorden Liz. Je had spijt je wist hoe erg je het had verprutst. En wie was ik om je niet te vergeven na alles wat ik Mila had aangedaan. Ik heb begrijp voor je, maar wat ik niet vond kunnen is dat je na dat je wist dat je van me hield het als nog verzweeg. Niet alleen voor mij, maar ook voor Mila. Ze is boos op je jet als ik was. En misschien ben ik nog steeds boos op je. Maar Liz ik geloof dat je van me houdt Anders had je het nu nooit verteld. Anders had je nu niet in tranen gezeten. Anders had je staan lachen toen ik weg was."

"Maar waarom kwam je terug?" Vroeg ik zachtjes.

"Ik had je vergeven in mijn Hoofd. En ik wist dat ik nog steeds kwaad was, maar dat verandert niets voor mijn liefde voor jouw. Ik houd echt van je Liz. Meer dan van wie dan ook. Ik zou zo mijn leven voor je weggegeven. Het was een andere verhaal geweest als ik niet veel om je gaf en jij wel om mij. Maar zoals je zei, ik ben jouw leven en jij bent die van mij. We kunnen niet zonder elkaar, zelfs als we wouden het lukt gewoon niet. Daarom blijf ik Liz. Omdat ik van je houd."

Mijn mond bleef open staan en hij begon zachtjes te lachen, "je vangt vliegen Lizzie."

Hoe kan hij bij me blijven? Na alles... "Je houd echt van me hé?" Vroeg ik. "Meer dan mijn eigen leven Liz. Jij bent anders dan iedereen. Anders dan Mila of Rebecca. Anders dan alle andere meiden. Ik zag niemand meer en kon alleen naar jou kijken. Jij houd toch ook echt van mij?"

"Meer dan mijn eigen leven Niall, jij bent mijn leven. Jij bent mijn toekomst, mijn wereld, mijn alles. Jij bezit mijn hart."

En toen kusten we, onze handen streelde elkaar. Onze ogen waren gesloten en we kusten zo lang. Ik hou van hem en hij van mij. Ik heb zo'n geluk dat hij van me houd. Dat hij bij me blijft. Toen we even stopte om in elkaars ogen te kijken zag ik zijn ogen lachen. Ze twinkelden van blijdschap. "Ik hou van je." Fluisterde hij. "Ik hou van je." Fluisterde ik terug.

Toen wees Niall naar het raam. "Die auto." Die auto kon maar van een iemand zijn. Mila stapte de auto uit en keek door het raam recht in mijn ogen. Ik zag pijn door haar ogen flitsen toen ze zag wie naast me zat. Niall. Plotseling zag ik nog iemand uit de auto stappen. Iemand die ik al lang niet had gezien. Iemand die me verlaten had en me aan het denken had gezet. Iemand met groene ogen en bruine krullen. Harry.

Ze liepen hand in hand naar de deur en ik stond op. Hand in hand met Niall liep ik naar de deur en zuchtte. Nu zal het komen.. Ik opende de deur en keek mijn nicht aan. Ze had duidelijk gehuild.

"L-liz." Stotterde ze. Haar stem was zacht als als satijn. "Mila." Zei ik net zo zacht.

Zij en Harry kwamen naar binnen en gingen zitten in de woonkamer. "Het spijt me." Begon ze toen ik en Niall zaten. "Waarom zeg je so-" maar ze onderbrak me.

"Ik moet je iets vertellen."

Haar ogen straalden angst uit..

--------------------------------------

Oke ik moest dit hoofdstuk in ruik voor het huiswerk van engels plaatsen dus dat doe ik maar even.

Xx Romy