දහවන කොටස

643 90 25
                                    

"පුතා නිදා ගත්තද?"

"ම්ම් ඔව්"

"හ්ම්"

මාසයක් ගෙවුනා...අපේ කියලා දරුවෙක් අපේ අත්අතරට ඇවිත් මාසයක් වෙනවා...සතුටුයි...දරුවෙක් නැතුව අපි අවුරුදු දෙකක්ම හිටියා ඒත් දැන් මගේ ජීවිතේට පාලුවක් නැහැ...

"විදූෂ මොනවද කල්පනා කරන්නෙ?"

"හහ් කල්පනා කරන්න මොනතරම් දේවල් තියෙනවද නෝරා?"

ඇත්ත...මගේ ජීවිතේ මම වැඩිහරියක් ගෙවලා දැම්මෙ තනියම කල්පනා කර කර...හිතන්නත් අමාරුයි අවුරුදු විසි හතක් තනියම හැමදේම දරාගෙන හිටියා කියන එක...දැන් වුනත් මහලොකු වෙනසක් නැහැ තමයි ඒත් මගේ කියලා දරුවෙක් දැන් මගේ ලඟ ඉන්න නිසා මට ජීවත් වෙනවා කියන හැඟීම දැනෙනවා...

"මම දන්නවා විදූෂ ඒත් මීට මාසෙකට කලින් ඔයා ඔයතරම් කල්පනා කරේ නැහැ"

මම දන්නෙ නැ නෝරා ඒ කියලා ගිය එකේ තේරුම මොකක්ද කියන්න...කොහොමත් එයා හැමදාමත් කතා කරේ තේරුමක් තියෙන දේවල් ගැන නෙමෙයිනේ...

"හ්ම්ම්ම්"

බර හුස්මක් පාත දැම්ම මම කලුවර අහස දිහා බැලුවා...ඊයේ පෝය නිසා අදත් හඳ හරි ලස්සනට රවුමට තිබුනා...හඳ...හඳ දැක්කම මට එකපාරටම මතක් වුනේ එයාව...ඇයි දන්නෙ නැ හඳ දැක්ක ගමන්ම මට එයාව මතක් වෙන්නෙ කියලා...මොනවා නැතත් එයා හඳකටත් වඩා හරි ලස්සනයි...හිතා ගන්නත් බැහැ පිරිමි ලමයෙක්ට ඒ තරම් ලස්සන වෙන්න පුළුවන් ද කියලා...මම මගේ මේ අවුරුදු විසි හතක ජීවිතේදි ඕනතරම් ලස්සන මිනිස්සු දැකලා ඇති ඒත් ඒ තරම් ලස්සනක් දැක්කමයි...

එයත් හරියට මගේ අම්මා වගේ...පිං පාටයි...

"ආහ් නැ නැ ඕක නවත්තගන්න විදූෂ"

මම මගේ ඔලුවට ගහගත්තෙ සීමාවෙන් පිට මම වෙන කෙනෙක් ගැන හිතන්න හදන නිසාමයි...මට ඒක කරන්න බැහැ...මට දැන් කොහොමටවත් ඒකට අයිතියක් නැහැ...මම සැමියෙක් ඒ වගේම තාත්තා කෙනෙක්...

ඒත්...මට අමාරුයි එයා ගැන මතක් වෙන එක,එයාගෙ ඇස් හැම රෑකම මැවිලා පේන එක නවත්තගන්න...මම දන්නෙ නැහැ එදා ඉදන් මට මොනවා වීගෙන එනවද කියන්න...ඒ මූන මැවිලා පේන වාරයක් පාසාම මගේ හදවත හරි හරියට ගැහෙන්න ගන්නවා...ආහ් මට මේක නවත්තගන්න ඕන...මේ මුලු මාසෙටම මම එයාව දැක්කෙ නැහැ...දකින්න ඕන වුනත් මම මාව පාලනය කරගන්නවා...

දුරුතු සඳ Where stories live. Discover now