තිස්දෙවන කොටස

585 75 60
                                    

"විදූෂ!!"

"අඩෝ විනුර"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"මියුරු කියන්නෙ හැමදෙයක් ගැනම ඕනවටත් වඩා හිතන කෙනෙක්"

මම හිටියෙ මටයි විනුරටයි ටිකක් එහාට වෙන්න බිම එලපු රෙද්ද උඩ වාඩි වෙලා ලමයි දෙන්නා එක්ක සෙල්ලම් කරන නෙතූ දිහා බලාගෙන...තුන්දෙනාම හරි හරියට සෙල්ලම ඉතින් තුන්දෙනාටම මතක නැ ඉන්නෙ කොහෙද කියලවත්...දරුවො දෙන්නා පැත්තක තියමු ඒත් දරුවන්ගෙ අම්මටවත් මතක නෑනේ ඉන්නෙ කොහෙද කියලා...ඒ ඉතින් ඉන්න පුංචිම බබානෙ ඉතින් ඒ නිසාමයි විනුර එක්ක කොච්චර ලොකු කතාවක හිටියත් මගේ ඇස් ඒ තුන්දෙනා ගාවම නැවතිලා තිබුනෙ...

"හ්ම්ම්...මම දන්නවා බන්"

මම ඒ දිහා බලාගෙනම විනුරට උත්තර දුන්නා...

"ඒත් විනුර...උබ හිතන්නෙ එයා තාමත් විදුරංග ගැන හිතනවා ඇති කියලද?"

"ඒක මටවත් හරියටම කියන්න බැහැ බන් හැබැයි සමහර විට නැති වෙන්නත් පුළුවන් මොකද දැන් එයා ආයෙ කෙනෙක්ට ආදරේ කරනවා"

"ඒත් සමහර විට...එයා හිතනවත් ඇති මොකද මොන දේ වුනත් කෙනෙක්ට පලවෙනි ආදරේ අමතක කරන්න බැහැනෙ"

"ම්ම් ඔව් ඒකත් ඇත්ත තමා ඒත් ඕයි විදුරංග මේ දවස් ටිකේ හැසිරුන විදියත් එක්ක මමනම් හිතන්නෙ නැ මියුරු ඌ ගැන තාම හිතනවා ඇති කියලා"

නෙතූ මට ආදරෙයි කියලා කිව්වා තමයි ඒත් මම දන්නෙ නැ එයා තාමත් විදුරංග ගැන හිතනවද කියලා...එයාට හිතන්න අයිතිය තිබුනත් හැමදාමත් එයා කරේ ඒකනෙ...ඌ ගැන හිතනවා හිතින් කඩන් වැටෙනවා...

ඒත් කලින්ට වඩා දැන් එයා සතුටින්...එ්ක සතුටින් කියලා පෙන්නන්න හදනවා නෙමෙයි එයා දැන් ඇත්තටම සතුටින්...ඉතින් ඒකමයි මට ඕන වුනේ...මොන දේ වුනත් එයා සතුටු වෙන්න පුංචිම හරි හේතුවක් හොයා ගන්නවා...

"දැන් උබ මොකක්ද කරන්න හිතන් ඉන්නෙ?"

"මොකටද?"

දුරුතු සඳ Where stories live. Discover now