Sessiz Evler

Nefesin Tutkusu (Yılbaşı Özel Bölüm)

Seleme cenemeler çiçeklerim:')
Yıl başınız kutlu olsun <33

Saat 00.00 ben size bölüm atmak için geldim <33  Yeni yıla beraber giriyoruz. Umarım çok güzel bir yıl geçiririz. 2020,2021,2022 ve 2023 gibi bir yıl olmaz inşallah. Ve bomba haber geliyor. 1000  olursak yüzümü göstereceğim! Şuan 857 okunma ve artmıyor. Çiçeklerim smut bölümlerin gelmesini istiyorsanız oy ve yorum yapmayı unutmayın <3333

Ece ablanız aktif! Neyse iyi okumalar çiçeklerim <3
( Bu bölüm çok smut (fesat) yazdım okuyun!)
🎶 : Yüzyüzeyken Konuşuruz - Dinle Bi'

27. Bölüm : Nefesin Tutkusu
                                                                                                          2 Saat Sonra
"Evet çocuklar, ödevlerinizi yapmayı unutmayın ve bol bol kitap okuyun. İyi tatiller." Hocamız bize bir şeyler söylerken ben çoktan sıranın üstündeki eşyalarımı çantama koymuştum. Zilin çalmasını bekliyordum. Acaba Bulut şuan bana bakıyor muydu? Çaktırmadan baksam! Göz ucuyla Bulut'a baktım. Allah'ım o da bana bakıyormuş! Gözlerimi kaçırdım.

Nihayet zil çalmıştı! Çantamı aldımve sınıftan çıktım. Arkamdan "Dur!" diyen Bulut'un sesini duyunca durdum ve arkama döndüm.  "Ne oldu?" diye sordum. Hah! Duygu sevgilisine nasıl davranır?! "Şey, çiçeğim," Uzun zaman sonra ilk defa bana böyle hitap ediyordu. "Barış seni özlemiş de seni bugünü bizim evde geçirmeni istiyor."

"Ama sen ünlü olduğun için görmezler mi beni?" diye sordum çünkü kimseye yakalanmak istemiyordum. "Bu okuldaki hiç kimse beni tanımıyor. Müzisyen olan Bulut başka bir Bulut. Soyadı bile farklı." Başımı salladım, bu açıklama yetmişti. "Peki tamam, geliyorum." Beklemediğim bir anda elimi tuttu. "Gidelim o zaman." Elimi tuttuğunda sabah neredeyse öpüşeceğimiz aklıma gelmişti. O yüzden yanaklarım hafifçe kızardı.

Okuldan çıkmıştık ve Barış'ı bekliyorduk. 5 dakika sonra korna sesiyle irkildim. Evet Barış gelmişti. Arabadan hızlıca indi ve bana doğru koştu, sarıldı. Nedensizce gözlerim dolmuştu. "Duygu," dedi ağlamaklı bir sesle. "Sen neredesin ya kızım?" Barış 'ta bir abi sıcaklığını hissetmiştim. Hâlâ da hissediyordum...

"Gitmek zorunda kaldım, gerçekten gitmezdim." Sesim titremişti. Bana sarılmayı bıraktı. "O zaman bu gece bizdesin!" dedi neşeyle. Arabanın kapısını bana açtı, bende arabaya bindim. Ardımdan kapattı. Bulut ve Barış ön koltuklara bindiğinde, Barış  arabayı çalıştırdı ve sürmeye başladı. Sessizce camdan dışarıyı izlemeye başladım.

Yağmur yağıyordu. Damlalar cama doğru düşüyordu ve kayıyordu. "Duygu iyi misin?" diyen Barış'a baktım. O da dikiz aynasından bana bakıyordu. "İyiyim, neden?" Dikiz aynasını eliyle kendine doğru çevirdi. "Dalıp gittin, bende sandım ki bir derdin var." Hafifçe kıkırdadım. "Dert falan yok artık." dediğimde gülümsedi. "İnşAllah," diye mırıldandı.

Araba birden sarsıldı. Baya korkmuştum, ne olmuştu böyle? "Sadece kavisin üzerinden geçtik, Duygu sakin ol." Elimi kalbime götürdüm, bir anlığına olsa da korkmuştum. "Tamam iyiyim." Şu lanet eve bir an önce gelseydik ya! Barış arabayı durdurdu. "Geldik,"

Eve doğru baktım, İstanbul'da ki evlerine göre daha küçük bir evdi. Bulut bana kapıyı açtı ve elini uzattı. "İzninizle sizi evime götürmek isterim leydim." Gülümseyerek elini tuttum. Ve arabadan indim. Arabadan inmeme rağmen elimi bırakmadı. Barış da indiğinde hep beraber eve girdik. Esila beni gördü ve kaşları çatıldı. "Bu kızın burada ne işi var?" Gelmedeemem gereken  yere gelmiştim. Haklıydı.

"Esila sadece bu gecelik sorun çıkarmasan olmaz m-" diyen Barış'ın sözünü kestim. "Esila, özür dilerim. Gerçekten senin elinden aileni aldım. Bu yüzden hemen buradan gidiyorum. Üzgünüm sen bunları hak etmiyorsun. Ben ediyorum. Gerçekten çok özür dilerim." Esila yumuşamıştı. Ben tam arkamı dönüp kapıya doğru ilerlediğim de "Dur!" dedi. "Kalmanı istiyorum." Neredeyse sevinçten çığlık atacaktım. "Çok teşekkür ederim, Esila." Öne doğru bir adım atıp ona sarıldım.