"Alo, anne" dedim. Yaklaşık iki gündür arayamıyordum annemi.
"Annem ne yapıyorsun" dedi. Sesi heyecanlı geliyordu. Annemin sesini uzun zamandır bu kadar heyecanlı duymuyordum.
"İyiyim şimdi kahvaltı edicektim, sen ne yapıyorsun" dedim. Cevap gecikmedi tabi.
"Ay iyi, iyi ye yemeğini yap kahvaltını önemli bir öğün" dedi. Annem bana direk 'neden beni aramıyorsun hayırsızın evladı' der ama neden böyle olmuştu ki.
Yerimde huursuzca kıpırdandım.
"Annem ne oldu bu gün bir heyecanlı gibisin" dedim.
"Hemen de anla zaten" dedi. Biliyordum işte, kesin bir şeyler dönüyordu.
"Zöhre..."
"Anne..."
"Ayşenler buraya gelecekler" dedi. Ne vardı bunda yani.
"Eeee"
"Ali'de gelicekmiş"
🐚
Sert adımlar ve ters bakışlarla askeriye kolidorunda ilerliyordu Ali Deniz, hedefi albay Ecevit buğdaycıydı. Yıllardır yapmadığı bir şey yapıp izin alıcaktı.
Öyle bir, iki günlükte değil. Tam tamına beş gün. İzin aldığı oluyordu ama bir iki gündü aldığı izinler.
Annesi ayşen arayıp 'hemen izin alıp Mardin'e geliyorsun ve oradan da İstanbula gidiyoruz' demişti neden diye sorduğunda 'şeyma aradı gelin diye' demişti 'zöhrede olucakmış' diyip kapatmıştı telefonu.
O andan itibaren gitmemezlik yapmayacaktı tabikide.
İki hafta önce görmüş ondan sonra bir daha hiç görmemişti zöhreyi. O da yetmemişti tabiki Ali Denize.
Albayın kapısını çalıp, gir komutunu duyunca içeri girip, bir baş selamı verdi.
"Gel Deniz gel" dedi Ecevit albay. Ali denize bir tek yakınları Ali derdi. Askeriye ve sosyal hayatında komutanları, arkadaşları ona Deniz derdi.
Kimse Ali denize, Ali deniz demezdi. Tek bir kişi hariç.
Zöhre.
Zörenin ona hiç Ali veya deniz dediğini duymamıştı, hep Ali deniz derdi.
