Karamel +18

Bölüm 21

Selamlarr umarım iyisinizdir. Sınavlarım başlıyor bana dua edin olur mu? Ben hepiniz için dua edeceğim. Ara tatil de başlıyor yavaştan🙈 umarım 2024 bizim senemiz olur! İyi okumalar. Medyaya bıraktığım şarkı benden eflal ve babası yaşayan,yaşamayan,içinde baba tarafı yarım kalan tüm kızlarıma. Unutmayın,her ne olursa olsun hayata karşı savaşmak çok güzel!
.
.
.
.
Karan:

Allah kahretsin. Kahretsin,küçücük dünyasını başına yıktım. Anlatmak istememiştim aslında. Fakat benim içimdeki ateş böylesine yanarken daha ne kadar dayanabilirdim buna? Canımdan, herşeyimden çok sevdiğim kadının babasının babamın katili olması içimi böylesine yakarken daha nasıl katlanabilirdim tek başıma? Yapamadım eflal özür dilerim. Ruhumun derin yaralarından seni koruyamadım bitanem.

Yanımdan gideli yaklaşık on dakika kadar olmuştu. Bense öylece duruyordum. Giderken çok iyi görünmediği için içimde bir kontrol etme hissi uyandı. Ayaklandım ve kaldıkları eve kadar yürüdüm. Sonra zile bastım. Açılmadı. Bir kaç kere daha bastım. Bir kaç saniye sonra karşımda pijamalarıyla duran Eylül bana sorgular bakışlar atıyordu.

-noluyo sabah sabah alacaklı gibi çalıyosun kapıyı?

-ben eflale gelmiştim ama evde yok mu?

-yoo yanımda değildi uyandığımda.

-hassiktir nerde lan bu kız

-noluyo ya?

-bak eflalin başına bir şey gelmiş olabilir anlıyor musun?

Eylül de telaşlanmaya başlamıştı. Cebimden telefonumu çıkartıp eflali aradım. Anında üst kattan telefonun sesi yankılanmaya başladı. Demekki eve gelip sonra çıkmıştı. 10 dakika içinde çok uzağa gitmiş olamaz diye geçirdim içimden. Koşar adımlarla arabasını aramaya başladım. Hayır. Arabası burda değil,her nereye gittiyse arabayla gitmişti. Eylül daha çok panik olurken benim de kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı. Hızla evden çıktık ve benim arabama doğru ilerledik. Bu bungalovlara tek bir yoldan geliniyordu. Bu yüzden yol üzerine bakacaktım. Hızla arabaya binip kontağı çalıştırdım ve gaza bastım. Eylül camını açtı ve aynı benim gibi dikkatle etrafa bakmaya başladı. Yaklaşık beş dakika sonra yolun sağında dörtlüleri yanık halde park edilmiş arabasını gördüm. Allahım ne olur başına bir iş gelmiş olmasın lütfen. Hemen arabayı durdurdum ve hızla arabadan indik. Arabanın içine doğru koşarken eflal arabada yoktu. Etrafa bakındım fakat burası ıssızdı,gidebileceği bir yer yoktu. Sağ tarafta biraz çalılık alandan sonra sahil vardı. Hızla çalıları aşıp sahile çıkacaktım ki gördüğüm manzara karşısında kalbim tekledi. Sahilde yerde bir kumaş parçası,onun biraz ötesinde yerde öylece uzanan eflal.. saniyesinde koşmaya başladım ve ona doğru ilerledim. Bedenine dokunduğum an ellerim buz kesti. Allahım sen onu bana bağışla. Hemen kenardaki bornozu alıp üzerine örttüm,ardından onu kucaklayıp arabaya doğru yol aldım. Bilinci kapalı olmasına rağmen titriyordu. Eylül ise hala olayın şokunu atlatamamış çalıların orda ellerini ağzına götürmüş şok içinde bakıyordu. Yanına vardığımda soğukkanlı görünmek zorundaydım.

-Eylül. Eylül bana bak. EYLÜL BANA BAK KENDİNE GEL TAMAMMI? BEN ŞİMDİ BİR HASTANE BULACAĞIM VE EFLALİ ORAYA GÖTÜRECEĞİM. SENDE EFLALİN ARABASINI AL VE EVE DÖN. BEN SENİ ARAYACAĞIM TAMAMMI?

Kafasını belli belirsiz salladı fakat hıçkırarak ağladığı için bunu yapabileceğini sanmıyordum. Tekrar ona döndüm.

-Eylül bak sakinleş. Vazgeçtim kullanma araba falan. Sen bekle ben yollayacağım birilerini. Beş dakikaya burda olurlar tamammı? Gir arabaya bekle.