Karamel +18

32. Bölüm

Selamlar asklarim🥹 yeni bölümle tak diye geldim 💓biliyorsunuz karamel benim ilk kitabım. Çıraklık eserim yani.. bu kurgudan sonra aklımda çok güzel bir kurgu var. Bu verdiğimiz sezon finalinde ilk 30 bölümü dönüp tekrar okudum ve gerçekten fazla yazım yanlışı,anlamsal karışıklıklar olduğunu tekrardan gördüm. Lakin dediğim gibi bu benim çıraklık eserim. Aklımdaki kurguya gelirsek.. bu kurgu için çok çalışacağım. Şimdiden kısa kısa notlara başladım fakat sonraki kitaba odaklanıp karamele düzgün bir final verememekten korkuyorum. Bu yüzden biraz daha ağırdan alacağım. Kısa bir bilgilendirme yapıp bölüme geçmek istedim. Umarım severek okursunuz🥹💕
.
.
.
.

Ben bacaklarımı hissetmiyordum. Nasıl yani? Ben bacaklarımı nasıl hissetmiyorum?

-B-ben hiçbir şey hissetmiyorum

Telaşla doktora döndüm.

-ben neden hissetmiyorum bacaklarımı?

-eflal hanım lütfen sakin olun. Bu beklediğimiz bir komplikasyondu. Eğer dü-

-YA SEN NE ANLATIYORSUN BANA BEN BACAKLARIMI HİSSETMİYORUM DİYORUM.

Ben nasıl hissedemezdim bacaklarımı saçmalıktı bu.

-eflal hanım lütfen sakin olu-

YA BENİ DELİRTME NE SAKİNLİĞİ BEN BU SİKTİMİN AYAKLARINI NİYE OYNATAMIYORUM CEVAP VER BANA

Doktor arkasına dönüp kapıya doğru koştu ve hemşire çağırdı. Bense kontorolümü tamamen kaybetmiş bir şekilde bağırıp çağırıyordum. Karan bir yandan beni sakinleştirmeye çalışıyor bir yandan da doktoru uzak tutmaya çalışıyordu. Daha fazla dayanamayıp ağlamaya başladığımda bir hemşire koluma çoktan sakinleştirici iğne yapmıştı. Sakinleştirici saniyeler içinde etkisini gösterirken vücudum peltek bir hal almış,yatağın üzerine yığılıp kalmıştım. Son duyduğum şey ise karanın acı dolu "kalıcı hasar mı?" Sorusu olmuştu.

                                2 gün sonra:

Karan;

Elimdeki tabldotla 206 numaralı odaya yürüyordum. Eflal son iki gündür sadece serumlarla besleniyor ve hiç kimseyle konuşmuyordu. Uyanık olduğu zamanlarda öylece duvarı izliyor ya da ona eylülün getirdiği bir romanı okuyordu. Bazen geceleri ağlayarak uyanıyor bazen de deliksiz uyuyordu. Bu çalkantılı süreçte her ne kadar yanında olmaya çalışırsam çalışayım ona destek olmama izin vermiyordu. Bu kaotik geçen iki günün sonunda eylülün zoruyla eve gidip duş almış ve üzerimi değiştirmiştim. Ve her ne kadar kabul edemesemde biraz daha erken gitseydim bunlar olmazdı diyerek kendimi suçlamaktan alıkoyamıyordum. İşin daha da acı verici tarafı eflalin de kendi içinde beni suçladığını bilmekti. Düşünmekten boğulacak gibi olduğum anda eflalin kaldığı odaya geldiğimi fark ettim. Kapıyı tıklatıp içeri girdim ve yatakta olmayan eflalin banyoda olabileceğini düşündüm. Banyo'dan  gelen su sesleri de bu düşüncemi desteklediğinde koltuğa oturup beklemeye başladım. Ardından bir kaç dakika sonra Eylül ve eflal banyodan çıktığında eflalin banyo ettiğini anladım. Üzerinde sadece bir bornoz ve ayağında hastane terlikleri vardı. Eylül beni görünce şu an içinde oldukları durumdan utanır gibi başını eğdi ve yanakları kızardı. Eflali yıkamaktan değil bunu benim biliyor olmamın eflale vereceği utançtan yaptı bunu.

-sen çıkabilirsin Eylül biz hallederiz.

Eylül kafasını sallayıp dışarı doğru adımlarken eflal tekerlekli sandalyesini sürerek yatağa doğru ilerledi. Ben de dolaptan iç çamaşırlarını ve pijamalarını çıkartıp yanına doğru ilerledim.

-çıkar mısın kendim halledeceğim.

-eflal bırak yardım edeyim güzelim.

-karan çık.