Kalbin Hatası

18. Bölüm - Yolculuk

Hellüüüü
Uuuppp uzun bir ara sonrasında tekrardan yazmaya başladım. Kitabın son bölümleri pek okunmadığı için bende ki yazma motivasyonu yok oldu, yinede kitabı bitirmek istiyorum ve o yüzden hızlandırılmış bir final yaşayacağız.

~~~~~~

Görünene göre kaçışım yoktu, gidecektim Rizeye. Sefanın sırıtışlarını aldanmadan yola ne zaman çıkacağımızı sordum. Az önce gelmeyeceğim diye tutturan Ahsenden sonra Sefa tarih sormama şaşırmış olmalıydı. "Geliyorsun yani?" Soruyu sorarken tek kaşı havalandı ve yüzüne meraklı bir ifade takındı. "Teyzemi duydun Sefa, saf ayağına yatma" dedikten sonra Sefa tekrardan kıkırdamaya başladı. "Hepsini duydum evet, aranı iyi tut benimle daha uzun yola gidicez". "Sinir şey" diyerek mırıldandığımda Sefa söze atıldı. "Biz hazır sayılırız, sen toparlanınca çıkarız, o evde tek başına kalmanı istemiyorum, hazır teyzen seni bana emanet etmişken." "Teyzem beni sana emanet etmedi, uydurma Sefa. Sadece iyi davranmamı söyledi" "Olsun Ahsen, yinede emanet edilmişsin gibi gözümden dahi sakınıcam seni" diyen Sefa gözlerini dahi kırpmadan yanıma gelmişti. Daha az önce kızarıp bozaran adam şimdi bana böyle şeyler diyordu. Ya kalbime bir kastı vardı, ya da kendi kalbine. Sanırım farkındaydım..

Sefa'ya karşı farklı bir ilgi duyuyordum, bu beni kurtarmış olmasından mı yoksa şu an bana verdiği ilgiden mi bilmiyorum ama onunla teyzemin dediği gibi yakın olmak istiyordum. "Hastaneden çıktığımız gibi gidebiliriz o halde, alacak bir iki elbisem var sadece". "Sen nasıl istersen, doktorla konuşup öğreneyim mi?" "Olur". Sefa odadan çıkar çıkmaz etrafı bir sessizlik bürümüştü. Tek duyduğum şey sakinleşmeye çalışan kalp atışımdı. Sefa ile arada sırada kuzenimden dolayı aynı ortamda bulunmuş olmamıza rağmen şu an ki bu garip hissi daha önce fark etmemiştim. Normalde gözlerime dahi bakmamaya çalışan adam şimdi harelerim ile kesişmek için fırsat kolluyordu sanki. Tamam, bende abartmayı seviyor olabilirdim ama bu duyduğum ilginin tek taraflı olduğunu düşünecek kadar saf değildim...

"Yara derin olmadığı için atılan dikişin çıkarılmasını beklememiz gerekiyormuş, sonrasında taburcu edeceklermiş. Yarın akşam gibi dikişleri kontrol edeceklerini söyledi doktor hanım". "Peki öyle olsun, Zişanlar gelmiyorlar mıydı? Nerde kaldılar? Canım sıkılıyor böyle yatarak". "Mız mızlanma Ahsen, gelirler bir saate". Oflayıp kafamı yastığıma gömdüğümde tavanı seyrediyordum. Sefanın adım seslerini duyunca hafifçe kafamı kaldırdım ve ne yaptığına baktım. "Ayakta mı durayım tüm gün, yoruldum bende". Diyen Sefa gözlerini komik bir şekilde deviriyordu, küçük bir kahkaha patlattıktan sonra kafamı tekrardan yastığa yerleştirdim ve yatağımın sol tarafında ki koltuğa yerleşen adamı umursamadım daha fazla.

Kapı tıklatılma seslerinden dolayı hafif ayılırken, göz kapaklarımı açılmaya ikna edemiyordum. Kafamı hafif sağ sola çevirip gözlerimi açtığımda ise harelerim canım kuzenim Zişan ile buluştu. Anında üzerime doğru hızlıca adımlayıp beni sıkıca sardı. Bacağımın hareket etmiş olmasıyla sessizce inlerken Zişan hızlı bir hamle ile geri çekilip ayağa kalktı. "Özür dilerim Ahsenimm, iyi misin? Çok acıttım mı?" "İyiyim Zişanım, iyiyim. Biraz sakin olsan daha iyi olucam." Dedikten sonra tatlı bir tebessüm takınmaya çalıştım. "Nasıl olur böyle bir şey? Mustafa hani düzgün biriydi? Bunca sene nasıl barındırdık biz onu yanında, sana böyle bir şeyi nasıl yapar o salak?!? Aklım almıyor Ahsen, bakalım o pisin aklında ne tür planlar vardı. Seni alıkoyarak eline ne geçecekti, yarabbim sen korumuşsun güzelimi."

"Bence bu konuyu kapatalım, hatırlatmanın bir faydası olmayacaktır" diyen elbette Sefa idi. Ne olduğunu anlayamıyordum. Hastanede olduğumuzdan beri bir haller olmuştu Sefa'ya, daha açık sözlü gibi davranıyordu ama onun dışında da bir gariplik vardı, hayırlısı.

Eniştem Sefa'yı da alıp hastane civarlarında turlamaya çıkmıştı, elbette bunu kadınlar baş başa kalsın diye yaptığını biliyordum. Bir süre sonra tıklatılan kapıyla geri geldiklerini düşündüm ve içeri gelmeleri için "geliinnn" diye seslendim. İçeri giren siyah takımlı adamla dumura uğramıştım. Bunu beklemiyordum işte, nasıl bulabilmişti beni? "Ne işin var burada?" "Başına gelenleri duyunca gelmemek gibi bir şey söz konusu dahi olamazdı" elinde ki çiçekleri hastane dolabının üzerine koyan Burak'ı inceliyordum. Nereden duymuş olabilirdi ki başıma gelenleri? Sefa ve kuzenim dışında kimse bilmiyordu ki olanları. "Nereden duydun?" "Nereden duyduğum önemsiz, iyi misin sen Ahsen? O pislik herifi tutukladılar değil mi?" "Sakin ol, iyi sayılırım. Bedenen ağır bir darbe almadım ama bu konuyu konuşmak istemiyorum, düşünmek istemiyorum olanları". "Sen nasıl istersen güzelim, doktorlar iyi ilgileniyorlar mı? Başka doktor getirteyim istersen, tanıdığım bir kaç iyi doktor va-" "Burak sus artık, iyiyim ve doktorumda gayet iyi biri, iyi bakıyorlar bana yani." "Öhm öhm" sahte öksürüğüne kurban olduğum kuzenim varlığını hatırlatmaya çalışıyordu.

"O günden sonra mesaj dahi atmaya tenezzül etmedin, bu hastane ziyaretini neye borçluyuz?" "Sinirlenme Ahsen, bana öyle çıkıştıktan sonra gözüne görünsem daha çok sinirlenirdin, haklıydında seni istediğin yere götürmem gerekirdi ama işte yeterince hızlı davranamadım." Burak bu sözleri söylerken yanıma yavaş yavaş adımlıyordu, Zişanım o sırada yanımdan kalkmış ve odadan çıkıyordu. 'Seninle sonra görüşücez' bakışımı attıktan sonra gitmesine izin verdim ve yanıma oturan Burak'ı izlemeye başladım. Kim ona izin vermişti ki?

"Seni hiç yalnız bırakmamam gerekirdi, tatilde o kadar güzel vakit geçirdikten sonra hele de. Şu an istediğin bir şey var mı? Kendimi nasıl affettirebilirim?" "Olayların seninle pek bir alakası yok o yüzden kendini affettiremezsin ama yapabileceğin bir şey varsa o da buradan defolup gitmek olur". "Ne demek defol, Ahsen yapma. Zaten seni bulmakta zorlandım tam bulmuşken yollama beni". "Burak tekrarlamayacağım, sinirimi bozma ve git".

Odanın kapısını açan kişi en az benim kadar şaşkın bakıyordu...

~~~~~~

Okuduğun için teşekkür ederim, uzun zaman oldu ve beklettim ama sonlara yaklaşıyoruz. Bir kaç bölüm sonra final yapmayı planlıyorum. İyi beklemeler dilerim