Mafya KİM TAE

◇2.BÖLÜM◇

" nasil başlayacağımı bilemiyorum, ben... Ben bugünü böyle hayal etmemiştim. Insanin başına bir günde hiç bu kadar kötü olay gelir mi? Okulda uğradığım zorbalık Bugün şiddete dönüştü. Dayak yemek filan umrumda değildi ama en acısı da neydi biliyor musun? Orada ki hiç kimsenin bir şey yapmamasıydı!! Hocalar bile vardı fakat biride çıkıp ne yapıyorsunuz demedi. Bu kadar mı önemsiz bir insandım ben? Sırf zenginler diye kimse onlara karismiyordu. Nerede bu dünyanın sözde adaleti. Dayak yememin sebebi neydi peki sence? Sınavda benden soruların cevabını istediler ve bende vermedim. Lanet olsun vermedim diye beni dövmüşlerdi. Tabi bu olay Bugün yaşadığım en iyi şey aslın da. Daha sonra yurda geldim yemek saatiydi ve ben yemek yemek istemiyordum. O yüzden yatak hanede kendi kendime ağlıyordum. Daha sonra bir kız müdürün beni bodrum kata çağırdığını söyledi. Bende salaklık işte sorgulamadan gittim.megersem adamın düşüncesi farklıymış... Bana tecavüz etti şuan bile hala titriyorum. Adamın kafasına yerde bulduğum bir levye ile vurdum. Hemen odama geldim. Kime neyi anlatacaktim ki ya da kim ne yapacaktı? Sözde bugün benim için iyi geçecekti. Ölmek istiyorum ben artık, ama lanet olsun ki ölmek için gereken cesaret bende yok."

Dedim ve goz yaşlarımla sırıl sıklam olan günlüğümü kapattım. Sırt çanta mi aldım içine bir kaç parça şey koydum. Disari da kar yağıyordu. Üstüme beyaz bir kazak giydim altıma dar siyah kot pantolon. Siyah ve uzun saçlarımı açık bıraktım üzerime montumu geçirdim. Beremide takip çanta mi sırtıma attım ve hızlıca merdivenlerden inmeye başladım. Artık kalamazdim burada.

"Nereye gidiyorsun yurdun kapanmasına az kaldı"

Beni uyaran insanları takmadan hızlıca yurttan çıktım. Nefes alamadigimi hissediyordum. Nereye gittiği mi bilmiyordum ama olabildiğince hızlı yürüyordum hatta koşuyorum desem yeridir.

Uzun bir koşmanın ardından istediğim yere gelmiştim. Güney korede çok fazla ziyaretçisi olan bir tepeydi burası. En tepesine çıkarsanız tüm seul  ayaklarınızın altın da oluyordu.

Bulduğum bir banka gittim ve karlari temizledim. Zaten Kış olduğu için kimse yoktu. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Fazlaydı bukadari. Gerçekten fazlaydı. Ne suçum vardı benim.

Ben sadece annesi ve babası tarafından istenmeyip daha beşikte ki bir bebekken yurda verilen bir kızdım. 17 yıllık bu yaşam savaşım yormustu beni artık.

Arkamda duyduğum ayak sesleri ile hemen ayağa kalkıp arkama baktım.

Yüzünde maske olan 4 tane adam bana doğru yaklasiyordu.

Sakın ol yn sonuçta sana zarar vermeyecekler sadece çekip gidecekler, umarım.

Fakat adamlar bana daha da yaklasiyordu. Bankta ki çantamı alıp arkamı döndüm ve hızlı adımlarla yürümeye başladım.

Hep arkama bakıyordum, o adamlar hala bana doğru geliyordu. Belki de aynı yöne gidiyorduk. Hemen yolumu çevirdim, tekrar arkama baktığımda yine benim arakamdaydılar.

Kesin bise olacaktı. Tam koşacağım sıra burnuma bir bez tutuldu. Ellerimde tuttuğum çantam yere düştü. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Kimdi bu adamlar ve benden ne istiyorlardı.

Önüme yavaş adımlarla bir adam geçip durdu. Boyu benden uzundu buda ona kafamı kaldırarak bakmami sağlıyordu.

Astım hastası olduğumu söylemişmiydim.

Aşırı heyecan, panik veya çok fazla korktuğum zamanlarda başlıyordu. Bi de nefes zorluğu çektiğim zaman.

Kalbimin ritmi bozulmaya başlamıştı. Burnuma bezi tutan adam bezi yüzümden çekti, zaten bir halsizlik başlamıştı.

Ellerim istemsizce boynuma gitti. Karşımda ki adam bana kaşlarını çalarak bakıyordu. Oda anlamıştı bir tuhaflık olduğunu.

Elim yerde ki çantama uzandı ama daha ben alamadan karşımda ki adam aldı.

Karın üstüne çöktüm ve başımı zorla da olsa kaldırıp adama bakmaya başladım.

"İla-  ilacım"

Diye bildim sadece. Adam çantamı karıştırmaya başladığında astım ilacımı bulup önüme attı.

Ne kadar da kibar bi insan.

Hızla ilacı alıp ağzıma götürdüm. Biraz düzelmeye başlamıştım ama hala bir grup adamla etrafımın çevrili olması çokta iyi bir şey değildi.

Daha sonra ise burnuma tuttukları şey yüzünden bayıldım. Son duyduğum şey ise şu oldu.

"Cehenneme hoşgeldin küçük."