But Not Me (GxG)

BNM-26

Noelle Canarette

"Ano tapos na yung last order?"

Felling weak as I turned to Jumbo, handing her the tray. "Yeah, it's all done," I replied. My voice almost cracked.

Isang linggo na ang nakalipas mula nang simulan kong magtrabaho dito sa coffee shop at isang linggo na rin missing in action si Miss.

"Si boss na daw magsasara," sabi ni Jumbo.

Since it was a weekday, it was our responsibility to handle the closing duties. We only had Thursdays and Fridays off. Pumayag na akong kunin ang shift sa pang-gabi dahil kailangan ko talaga ng pera. It was tough, to say the least. Adjusting to this new routine was challenging, and my body was still not used to the fast-paced environment. In fact, nilalagnat pa nga ako ngayon dahil hindi sanay ang katawan ko sa pagod.

Lumaki ako na umaasa lang sa parents, effortlessly enjoying the meals they provided without having to work for them.

I was aware that I had been a spoiled brat.

Simula nang umalis ako sa bahay, marami akong natutunan. Natuklasan ko ang mga bagay na hindi ko noon napapansin. I knew that my struggles were nothing compared to what others faced pero mahirap pa rin para sa akin dahil hindi ito ang nakasanayan ko.

Good thing may dumating na tricycle bago pa ako tuluyang mahilo. Sumakay si Jumbo sa likod at ako naman sa loob. For now, si Jumbo ang nagbabayad ng pamasahe ko, sabi niya libre ko na lang siya sa sweldo ko. Sinubukan din ni Sage at Khloe na bigyan ako ng pera, pero tinanggihan ko.

I couldn't tell if it was my pride or simply my desire to prove to them and myself that I could handle it. Either way, I made the choice, kaya dapat ko talagang panindigan.

Habang papalapit kami sa dorm, unti-unti nang bumibigat ang bawat paghinga ko. Hindi ko alam kung kakayanin ko pang maglakad pagbaba ko sa tricycle na 'to.
​
Paghinto ng tricycle sa harap ng dorm, mabilis akong kumilos dahil baka sumama pa ang pakiramdam at bumigay ang katawan ko kung magtatagal pa ako dito, nakaupo. Nakakahiya naman kay Jumbo kung aakayin pa niya ako hanggang room.

As soon as my feet touched the ground, my vision blurred, and instinctively akong humawak sa frame ng tricycle, for support. I waited for a few moments, trying to regain my composure bago pinilit na tumayo. Ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko, mga braso kong hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam.

Pinilit kong itaas ang ulo at saka pinilit na maglakad ng maayos.

"Goodnight, Noellita! Bukas na lang," sabi niya sabay hampas sa balikat ko.

I winced inwardly, concealing the pain I felt, dahil hindi niya alam na masama ang pakiramdam ko. Binigyan ko na lang siya ng tipid na tango, not wanting to appear weak in front of her, and made my way to my room.

Hinang-hina na ako kaya kahit maliit lang ang kwarto ko, wala na akong lakas para lakarin ang ilang hakbang patungo sa banyo, so I collapsed onto my bed, surrendering to exhaustion.

I placed my right hand on my right eye, feeling the throbbing pain through my skull, na para bang inuuntog ang ulo ko ng paulit-ulit sa pader. The intensity of the pain was accompanied by a sharp jolt that shot through my head like a bolt of lightning.

"Fuck this fever," I groaned in pain.

Just as I was about to close my eyes, nang biglang umalingawngaw ang alarm ko at doon ko lang naalala na may pasok pala ako. Kung hindi ko lang kailangan kausapin si Miss, hindi ko na pipilitin ang sarili na pumasok.

The mere thought of it bothered me.

Pinilit ko ang sarili na maligo, baka sakaling mawala ang bigat at init ng katawan. I dressed in my green hoodie, and underneath, I wore a white t-shirt to ward off the chill that seemed to permeate my bones. Nagsuot din ako ng medyo makapal na tela ng jogger.