Tesadüfen Aşk

Bölüm 20

Keyifli okumalar, güzel hafta sonları

Başak 

****************************************

Yeşim**

"Evlenelim Yeşim, lütfen..."

Kulağımda çınlıyor bu kelimeler. Evlenelim de ben böyleyken nasıl olacak? Kısa bir an, çok kısa bir an sadece Ayaz'ın gözlerine bakıyorum... Resmen yalvarıyor bana ama yapamam ki ailem ve ben bu durumdayken olmaz.

"Ayaz... Evlenelim, ben de çok istiyorum ama yapamam ki," dememle Ayaz bana öyle kırgın ve kızgın bakıyor ki hayatım boyunca gözümün önünden gitmeyecek o bakışı adım gibi biliyorum.

"Nasıl yapamazsın ya? Yeşim? Ne demek yapamam?" derken sesindeki hayal kırıklıkları kalbime saplanıyor.

"Ayaz... Sevgilim... Senin soyadını taşımak için ölüyorum ben, dünyada en çok istediğim şey senin olmak ve soyadını taşımak ama durumumuza bakar mısın?" diye kendimi anlatmaya çalışırken karşımda bana kırgın gözlerle bakmaya devam ediyor. "Ailemle görüşmüyorum, her şeyim elimden alınmış bir kaçak gibi yaşıyorum. Senin ailen bilmiyor ilişkimizi... Ya beni istemezlerse, onay vermezlerse Ayaz? Ne yapacağız? Sen de mi aileni dışlayacaksın? Biz iki çöpsüz üzüm, yetim gibi, öksüz gibi mi kalacağız?"

"Yeşim yine aynı yerde dönüp duruyorsun! Bana ne ailenden yaaa sikimde değil ki ailen... Onların parası, beni isteyip istememeleri umurumda değil. Benim tek önemsediğim sensin! Senin benim yanımda olman!" diyerek bağırıyor.

Bense sadece gözlerimden akan yaşları silmeye çalışıyorum, konuşamıyorum ki, boğazım düğüm düğüm kilitleniyorum. Sessizce yan koltuğa kayıp kafamı eğiyorum önüme... Evlenemem ki ailem beni reddetmişken ben Ayaz'ın ailesine ne derim? "Ayaz anla beni. Ben ailene ne diyeceğim? Ailem benimle görüşmüyor, çünkü ben sizin oğlunuzu seviyorum. Bu nedenle evden kaçtım, nişanı attım, şimdi de sığıntı gibi oğlunuzun evinde yaşıyorum mu diyeceğim," dememle hayatım boyunca bir daha duymak istemeyeceğim bir kükreme ile Ayaz'dan karşılık alıyorum.

"Ne sığıntısı yaaa! Yeşim sen beni delirtmek mi istiyorsun?" güçlü parmaklarıyla sinirle direksiyonda ritim tutuyor. Sakinleşmeye çalışıyor farkındayım. "Şimdi son kez soruyorum. Benimle evlenmek istiyor musun? Bunun aması yok! Ya evet ya hayır olacak cevabın, net!"

Tabii ki cevabım belli ama anlamıyor beni işte sonra "Aması yok!" diyor. Çok bekletmiyorum, yoksa yanlış anlayacak. "Evet," diyorum ve camdan dışarı bakmaya başlıyorum. Bizim evlilik kararı almamız bile olayken nasıl evleneceğiz çok merak ediyorum açıkçası. Sessizce ağlamaya devam ediyorum artık kaderime mi ağlıyorum yoksa çok istediğim evlilik teklifinin bu hale gelmesine mi bilmiyorum... Ama ağlıyorum işte. Ayaz ise hiç konuşmadan arabayı sürmeye devam ediyor.

Köprüden geçerken elimde olmadan iç geçiriyorum. Ben bu şehre ne umutlarla geldim tüm ailemi, hayatımı geride bıraktım. Tek başına "Yeşim" olarak geldim. Burada ne soyadımın hükmü vardı ne benim. Sıfırdan başlayacaktım Ayaz'la olacaktım fakat ne benim geçmişim peşimizi bırakıyor ne de benim kaprislerim. Ne çekilmez bir kadın oldum ben. Her an mutluluğum elimden gidecek diye tetikteyim. Çevremdekileri de üzüyorum kendimi de... Bazen nefes almakta o kadar zorlanıyorum ki sanki nefes alırken tüm vücudum parçalara ayrılıyor. Sanki biri elleriyle boğazımı sıkıyor ve nefes almamı engelliyor. Yaptığım her şeyin yanlış olduğunu düşünüyorum, hiçbir şeye yetemediğimi. Yanımda oturan Ayaz'a bakıyorum sevdiğim adama bunları ona yaşatmalı mıydım? Ayaz bu acıları, sinirleri, kaprisleri hak ediyor mu? Bana böyle bakmaması sinirlerimi bozuyor. Benden uzakta hissediyorum onu, çok uzakta. Onsuzluğun nasıl acı olduğunu bildiğim için bir daha onsuz kalmak istemiyorum, Ayaz'ı bu kadar yaşarken bir daha ondan uzağa düşemem. O bana bakmadıkça, o gri gözleri benden uzakta olunca kalbime hançerler saplanıyor. Nefesim kesiliyor.