Yardımcı| Gay

31

Mikhail sürprizlerle dolu biriydi.

O gece beni kucağına alıp şefkatli öpücüklerinden verdiğinde kendimi o kadar güvende hissetmiştim ki sanki hiçbir şey beni durduramazdı. Hipotermi geçirmek üzereyken sıcak duşa girmiş gibiydim. Rahatlatıyordu ancak acıtıyordu da.

Bu denli rüya gibi hissettiren anlar ya kötü şeylere gebeyse? Diye düşünmüştüm.

Hayatımda bu kadar iyi hissettiğim ilk an evim olduğunu sanmıştım. Ancak iki yıl sonra evimin yıkılacağını öğrendiğimde gitmişti mutluluk. Mikhail'in yanında çalışmaya başladığım andan sonra sadece mahcubiyet vardı.

Ancak o gecemiz maziye çekilmiş bir süngerdi sanki.

Şimdi gelip sorsanız bana, hâlâ en mutlu olduğun an evini satın aldığın an mıydı? Diye. Cevabım değişirdi.

Hâlâ en mutlu olduğum an bir evdi ama bu sefer sığındığım göğüstü evim.

Ve bana yine sorsanız, tüm kötü anılardan sonra neyde teselli bulursun? Diye.

Beni mahveden insanda derdim.

Şimdi yapabilsem, bu berbat anlardan sonra geriye dönebilsem; o geceye dönmek isterdim.

Her şeyin son kez  güzel olduğu o geceye.

Ve bana sorarsanız, bir daha güvenir misin? Diye.

Bunun cevabı acı verici bir 'hayır' olurdu.

Ben Mikhail'e bir kez daha güvenemezdim. Çünkü o öyle bir mahvetmişti ki beni, mutluluk verici anıları düşünmek bile beni öldürüyordu.

Her şeyin değişmesi için kaç gün gerekirdi?

Cevap artık kesindi; iki hafta.

İki haftada her şey mahvolmuştu.

☺️

İki hafta önce...

Mikhail'in kollarından çıktıktan sonra onun hazırladığı yemeği sessizce yemiştim. Sözlerinin omzuma yüklediği ağırlıklar acı vermiyordu. Aksine keyifli bir bilinmezlik içine hapsolmuştum.

Uyumak için odaya gittiğimde Mikhail ilgilenmesi gereken işleri olduğunu söylemişti. O gece yüzümde tebessümle, bayramlıklarını giymek için sabırsızlanan küçük bir çocuk misali uyuyamadım. Dönüp durdum yerimde. İlaçlar etki etse de yaraların hareketimle sızlıyordu. Pozisyonlar kısıtlı olsa da dikişleri etkilemeyecek şekilde dikkat ediyordum.

Kafamın içinde durmadan oynayan o sahne beni utanca boğarken diğer taraftan da inanılmaz yoğunlukta bir heves vardı içimde.

Güvenmek...

Mikhail adım adım güvenimi ele geçiriyordu ve büyük bir parçam bunu hevesle karşılasa da küçük bir parçam bunu yapmamam gerektiğini fısıldıyordu. O küçük parçamın çocukluğum olduğunu biliyordum ama görmezden gelmek kolaydı.

Sadece Mikhail ve onun güzel vaatleriyle bulanmıştım mutluluk duygusuna. Bu bir rüya olsa da uyanmamak için her şeyi yapardım.