Echoes of Mistakes (Montemayor Second Generation ||)

Chapter 14

Pagkatapos namin kumain ay tumuloy na kami sa aming lakad. My lips swollen because of his kisses. Hindi ko rin maiwasan na makaramdam ng kakaiba. Hindi ko alam kung ano ba kaming dalawa? Ayokong pangalanan. Ayokong lagyan ng kahit ano lalo na at alam ko na ayaw niya ring' bigyan ng status kaming dalawa.

I think if he did, I would definitely lose him.

Huminga ako ng malalim at sa gitna ng pag iisip ay tuluyan akong nakatulog.

Hindi ko alam kung ilang oras ako natulog dahil naramdaman ko nalang na kinakarga ako ni Ysmael.

Langhap ko ang bango ng kanyang leeg at kumapit ako ng mas mabuti pa. Ramdam ko na alam niyang gising na ako pero hindi niya parin ako ibinaba.

"Take a rest more before we go." aniya. Napapikit ako ng marinig ang malamyos niyang boses na namamaos. His husky voice attract me so much.

Nilapag niya ako sa kama at binalot ng comforter. Ang aircon ay nakabukas na and the tall and skin toned curtain covered the whole view of the crystal wall.

Mabuti nalang kumain na kami kanina.

"Ikaw? You should rest too." nakita ko ang malaking orasan at nakitang alas onse na ng tanghali kaya pala antok na antok na ako.

Gusto ko pa sanang magsalitang muli ng isa isa niyang hubarin ang butones ng polo niya. Damn.

Niyakap ko ng mabuti ang malambot na unan at pinagmasdan siyang naghuhubad, not minding his deep stare at me.

Siya na habang naghuhubad ay matalim at mabibigat ang tingin sakin habang ako ay parang kuting sa kama na naantok siyang tinititigan.

He left his black boxers at napalunok ako ng dumaan siya sa harapan ko para tumabi sakin sa kama. When his body touched my skin, I felt like a dried leaves burning, slowly.

Hindi siya nag atubili na tumabi at dumikit sakin. Nagulat ako, syempre dahil noon hindi kami nagtatabi sa kama ng hindi nagsimula sa 'sex'.

I feel that he wants to relax and lose all his problems. It wasn't like before that his every move was rushed.

Now, it feels like he's taking his time. No rush, no time limit and all.

Marahas siyang huminga at hinila ako padikit sa kanya. Ngumuso ako ng maramdaman ang init niyang batid sakin.

"Parang pagod na pagod ka yata ngayon, El?" tanong ko ng humigpit ang pagkakapulupot ng kanyang braso sa aking baywang. He kissed my nap gently that made my heart fluttered.

I closed my eyes tight and feel how I cherished our moment. Ngayon lang 'to for sure dahil naka extra na oras siya. Baka sa susunod wala na 'to kaya gusto kong isaksak lahat sa puso ko ang bawat haplos niya at pagkakataon na ito.

"I work twenty-four hours a day, baby. Baka hindi mo alam." nakatalikod ako sa kanya kaya ramdam na ramdam ko sa balat ko ang mumunting balahibo niya sa panga.

Ngumuso ako lalo at hinaplos ang braso niya. "You are so workaholic naman kasi. Ako nga hindi ko alam kung ano ba magiging future ko e tamad ako. Bahala na. Kahit simpleng pamumuhay nalang ayos na ako."

Rinig na rinig ko ang mabibigat niyang hininga ng sabihin ko iyon. I tried to peak but he refused to let me see his reaction.

"Bakit?" may paghahamon sa boses niya. "You are planning your future right now huh? Sino ba gusto mong pakasalan?" naging delikado iyon sa huling sinabi.

Hindi ko na napigilan kaya umahon ako at nilingon siya. Nakatuko ang isang palad ko sa mukha habang nakatitig.

Lumapad ang ngiti ko ngunit kasalungat ng kanya. His deep dark eyes resembled so much of his father and brother, Raphael. Silang tatlo ay magkatulad na magkatulad. Kung meron man ay siguro sa mga galaw nila at pananalita.