မနက်ရောက်သော် မဟူရာနဲ့ဇွန်ငယ်တို့လည်းရောက်လာကြသည်။နန်းတော်ရှေ့ကိုရောက်သော ရာဇာကနန်းတော်အပေါက်ဝမှာ လက်ပိုက်ကာကြည့်နေသည်။မဟူရာကရထားလုံးပေါ်ကဆင်းပြီး လက်ဖဝါးကိုဖြန့်လိုက်သည်နှင့် ဇွန်ငယ်က သူ့လက်ကိုကိုင်ကာဆင်းလားခဲ့သည်။ထိုအချိန် နောက်ထပ်မြင်းလှည်းတစ်စီးက ဝင်လာသည်ကြောင့် မဟူရာသေချာကြည့်နေမိသည်။ထို့နောက် ထိုမြင်းလှည်းတွင်းမှ ရွှေမဟ္ဟာထွက်လာသည်။ရွှေမဟ္ဟာ၏တည်ကြည်ခန့်ညားမှုမှာ ပြောလို့မဆုံးပင်။တည်ကြည်စူးရဲသောမျက်လုံးတစ်စုံ၊ အပန်းရောင်ရှိသောနှုတ်ခမ်း၊ 6ပေကျော်သောအရပ်၊ သေချာကြည့်ရင် ဝင်းဝါနေသောအသားအရေ၊ ကာယဗလတို့နှင့်ပြည့်စုံသောခန္ဓာကိုယ်၊ အရှိန်အဝါကြီးသော် ဘုန်းတန်ခိုးတို့က မြင်သူတိုင်းကို ကြောက်ရွံစေသည်။ ေရွှမဟ္ဟာနောက်မှ လိုက်ဆင်းလာသူက ဗိုက်ပူပူလေးနှင့် လှပသော အမျိုးသမီး ခတ္တာ။တစ်ကယ်ကိုလိုက်ဖက်လွန်းပါတယ်။အကုန်လုံးမဟ္ဟာကိုမြင်သည်နှင့် အစေခံတွေက ဒူးထောက်လိုက်သည်။မဟူရာနှင့်ဇွနိငယ်ကလည်း အရိုသေပေးရသည်။မကြောင်တောင်တောင်ပင်။ဘာလို့လိုက်လာတာလဲပေါ့။သူကနန်းတော်မှာရှိနေရမှာလေ။ရွှေမဟ္ဟာကနန်းတော်ပေါ်ကိုလှေကားတစ်ထစ်ချင်းတက်လာပြီး ရာဇာရှေ့ရောက်တော့ ရာဇာကဒူးတစ်ဖက်ထောက်လိုက်သည်။ရာဇာဘေးက အဇ္ဇကဒူးနှစ်ဖက်လုံးထောက်ချကာ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။
မဟ္ဟာက ရာဇာ့ကိုကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။
" ထပါ ကိုယ်တော့်နှမတော်ရော"
ထိုအခါမှ ရာဇာထလာပြီး
"ပကာ ကအိပ်နေပါတယ်"
မဟ္ဟာ၏မျက်ခုံးတို့တွန့်ချိုးသွားပြီး
"ဟွန်..ဒီချိန်ကိုအိပ်နေတယ်?"
"မှန်ပါ..သူမနေ့ကပင်ပန်းထားလို့နေမှာပါ အရှင်"
"ဟုတ်ပြီ စောင့်ကြတာပေါ့"
"ကြွတော်မူပါ အရှင်"
ရာဇာကနန်းတော်ထဲကိုခေါ်သွားသည်။အဇ္ဇမှာတော့ သူ့အရှင်ရဲ့ မျက်ရိပ်မျက်ကဲကိုနားလည်တာကြောင့် စိတ်ဆိုးနေမှန်းသိသည်။
ထို့ကြောင့် ထဖို့ပြောမလာတဲ့တွက် ဆက်ဒူးထောက်ထားခိုင်းမှန်း နားလည်လိုက်သည်။ခန်းမဆောင်ထဲမှာ အကုန်လုံးထိုင်နေစဥ် ဘယ်သူမှစကားစမပြောရဲ။မဟ္ဟာကလည်း ပုလ္လင်ပေါ်ကိုခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး တစ်ဖက်ကိုချထားပြီး လက်တစ်ဖက်က ရေနွေးကြမ်းခွက်ကိုကိုင်ထားသည်။ထိုအချိနိခန်းမဆောငိတံခါးပွင့်လာပြီး သခွားရောင်ဂါဝန်ရှည်ကို အပေါ်ထည်တစ်ထပ်နှင့်ထပ်ဝတ်ထားပြီး ဆံနွယ်တို့ကို စိန်ကျောက်တန်းတို့နှင့် ဆံကျစ်ကျစ်ထားသူ ဝင်လာသည်။ထိုသူမှာ ရွှေမဟ္ဟာ၏ နှမတော် ရွှေပကာသင်း။ပကာလည်ပင်းမှာလဲ အနီရောင်ပုဝါကိုပတ်ထားသည်။ပကာနည်းနည်းကြောက်ပေမဲ့ သူ့အကိုတော်ကိုသေချာရင်ဆိုင်ဖို့တွေးထားသည်။ထို့ကြောင့် ကောဇောအနီတစ်လျှောက်တစ်လှမ်းချင်းတည်ငြိမ်စွာလှမ်းလာပြီး ရာဇာရှေ့မှာ အရိုသေပေးလိုက်သည်။ထို့နောကိထကာ ကိုယ့်နေရာမှာကိုယ်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ခန်းမဆောငိကြီးကတိတ်ဆိတ်နေပြီး ဘယ်သူမှလဲစကားမစရဲ။ပကာက အခြေအနေကိုအဆုံးသတ်သင့်ပြီဟုထင်တာကြောင့် စကားစလိုက်သည်။အကိုတော်ဖြစ်သူက လည်ပင်းကပုဝါကိုစိုက်ကြည့်လာတာကြောင့် စကားကိုလျင်မြန်စွာစတင်သည်။
YOU ARE READING
နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ
Acakဒီstoryလေးက မြန်မာရှေးဆန်ဆန်ရေးထားတာပါ။စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန်ရေးထားတာဖြစ်လို့ လက်တွေ့မှာမဖြစ်နိုင်တာတွေပါပါတယ်။ကြိုပြောထားပါတယ်ရှင့်။ဒီဝတ္ထုကိုနှလုံးသားနဲ့ရေးတာမလို့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားပေးကြပါရှင့်။ပထမဆုံးရေးထားတဲ့ဝတ္ထုလေးမလို့လဲ အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပေးကြပ...
