နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ

Part-18(U+Z)

"ဇွန်ငယ် ကိုယ်တော်တို့သွားရအောင်"

ထိုအခါဇွန်ငယ်မှ ပြာယာသလဲနဲ့ လှည်းပေါ်တက်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပကာ့ဆီအလောတကြီးလာခဲ့ကြသည်။ရာဇာတစ်ယောက် ပကာ့ဆီကိုအပြေးလာနေပေမဲ့ တိုင်းပြည်နှစ်ခုကြားက အကွာအဝေးအချိန်သတ်မှတ်ချက်သည် 24နာရီလောက်ကြာသည်။ ရာဇာသူ့တိုင်းပြည်ကနေ ညကမှထွက်လာတာဆိုတော့ တော်ဝင်မဟ္ဟာကိုရောက်ရင် သေချာပေါက် နေထွက်နေပြီ။ နေထွက်လျှင် အမိန်ချတော့မည်။ သူချစ်ရတဲ့သူကိုကယ်တင်ဖို့ နောက်ကျသွားမှသူအလွန်ကြောက်ပါသည်။ အတတ်နိုင်ဆုံး အမြနိဆုံးလာနေပါသည်။

မနက်ရောက်သော် လေတွေကဖြည်းညင်းစွာတိုက်ခတ်နေသည်။နေမင်းကြီးကလဲထွက်စပြုနေပြီ။လမင်းကြီးလည်း ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ကွယ်စပြုနေပြီ။နန်းတော်ကြီးထဲမှာလဲ ငိုညည်းသံတွေနဲ့ပြည့်နေသည်။ပကာက ကွင်းပြင်ထဲမှာ ဒူးထောက်လျက်နှင့် သူ့လက်တွေနဲ့ခြေထောက်တွေမှာလဲ သံကြိုးတွေနဲ့။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလဲ သွေးစတွေနဲ့။ မင်းသမီးလေး တော်တော်ပင်ပန်းနေပြီထင်ပါသည်။ မျက်လုံးတောင်မပွင့်နိုင်တော့ မိုင်ငိုင်ပြီး ခြေကုန်လက်ပန်းကျနေသည်။ ကွင်းပြင်ဘေးကမှာလဲ ပြည်သူတွေအများကြီး။ မင်းသမီးလေးကိုဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းနေကြသည်။ ပကာထိုလူတွေကိုကြည့်ရင်း ခပ်ဖွဖွလေးပြုံးမိသည်။ အော်......ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတာကပြောင်းလဲတတ်တာလား.မယ်တော်.သမီးတော်ကိုမယ်တော်ဆုံးမတဲ့ထဲမှာအဲ့တာဘာလို့မပါတာလဲ..........။
ခနနေတော့ ကောဇောအနီတစ်လျှောက် ခန့်ညားစွာ လမ်းလျှောက်လာသူတစ်ဦး။ မျက်မှောင်တို့ကကြုတ်လျက် လက်သီးတို့ကို ​ကျစ်ကျစ်ပေါက်အောင်ဆုပ်ထားသည်။ ထိုသူကပုလ္လင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပကာ့ကိုကြည့်ရင်း မျက်စွန်တို့မှ မျက်ရည်စတို့စတင်စီးဆင်းလာခဲ့သည်။ဘေးမှာကလဲ ဆွေတော်မျိုးတော်တို့က ငိုလျက်။မိခင်နှင့်ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ရင်တထုထုနှင့်။ မိခင်ကြီးခမျာ ငိုကြွေးကာ ပိုးလိုအုထားတဲ့သမီးတော်လေး ခုတော့တစ်ကိုယ်လုံးသံကြိုးတွေနဲ့ ပင်ပန်းနေရှာသည်ကိုကြည့်ကည ရင်ကျုံးမရဖြစ်ရသည်။သားတော်ကိုမနေ့ကညက သေဒဏ်မပေးဖို့ ဒူးထောက်တောင်းပန်ခဲ့ပေမယ့် သားတော်ဆန္ဒအရလုပ်ရတာမဟုတ်ဘူး တိုင်းပြည်ရဲ့စည်းကမ်းအရလုပ်ရတာမလို့ ငြင်းပိုင်ခွင့်မရှီ။ဒါမဲ့သေချာပါသည်။ ခုဖြစ်နေသည့်ကိစ္စမှာ ရုပ်ကြမ်းကြီးနှင့် ကြမ်းချင်ယောင်ဆောင်နေသည့် မဟ္ဟာမှာ ရင်အနာဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အကုိတော်တစ်ယောက်က သူ့နှမတော်ကိုသတ်ဖို့အမိန့်ပေးရမည်တဲ့လား။ ပကာပြောဖူးပါသည်။