"ဟင်း ဒါဘယ်နေရာလဲ"
ပကာမျက်လုံးကိုဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမကစိမ်းလန်းစိုပြေတဲ့တောနက်ကြီးထဲမှာရောက်နေတယ်။တစ်ကိုယ်လုံးမှာလဲ ရေတွေရွဲနေတယ်။ဖြည်းဖြည်းချင်းထ ထိုင်ကြည့်တော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ငှက်ကလေးများ တေးဆိုသံများနှင့် လေတိုက်သံတို့ကလဲွဲပြီးဘာမှမကြားရ။ပကာရှေ့သို့ဆက်လျှောက်လာတော့ မုခ်ဦးတစ်ခုကိုတွေ့သည်။မုခ်ဦးကိုတစ်လမ်းကျော်လာလိုက်နဲ့
"ဝုန်း!"
ပကာလန့်ကာ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ မုခ်ဦးရဲ့နောက်မှာ မီးတောင်တွေ အကုန်လုံးမီးလျှံတွေနဲ့ချည်းပဲ။မှောင်မိုက်ကာ မီးလျှံတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေသည်။ထိုအချိန်ကောင်းကင်ယံမှ အနီရောင်ကြာပွင့်ကြီးက ပကာ့ပေါ်မှကျော်ကာရှေ့သို့သွားနေသည်။ထို့ကြောင့်ပကာလဲ ထိုမီးကြာပွင့်နောက်ကိုလိုက်မိသည်။မီးကြာပွင့်က ရုတ်တရက်ရပ်သွားတော့ ပကာရှေ့မှာ လူတစ်ယောက်က မီးကြာပုလ္လင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။တစ်ကိုယ်လုံးအနက်ရောင်များနှင့်သာ။ဘေးမှာလဲ တစ်ယောက်မှမရှိ။ထိုလူရဲ့ စူးရှတဲ့မျက်ဝန်းများအောက်မှာ ပကာကြောက်လန့်နေသည်။သိူ့သော် ကြောက်စိတ်တို့ကိုထိန်းကာ ရပ်နေလိုက်သည်။ထိုအချိန်
"အော်.. မင်း..ရောက်လာပြီပဲ ကိုယ်တော်ကလွမ်းနေတာ"
"ဘယ်သူပါလဲ"
"ကိုယ်တော်လေ.."
ထိုလူက မျက်နှာကိုမေ့ာလိုက်တော့ အဲ့ဒီလူ။သူအမြဲတမ်းတွေ့တွေ့နေရတဲ့သူ။အကိုတော်နဲ့ဆင်ပေမဲ့ အကိုတော်မဟုတ်တဲ့သူ။
"ဟင်..."
"မင်းဒီနေ့မင်းရဲ့အမှန်တရားကိုသိသင့်ပြီ"
"ရှင်..ရှင်ဘယ်သူလဲ"
"အော် ဟုတ်သားပဲ ကိုယ်တော်မိတ်ဆက်ဖို့ကျန်သေးတယ် ကိုယ်တော်ကမင်းမွေးကတည်းက မင်းကိုသိပေမဲ့ မင်းကတော့မသိဘူးလေ"
"ဟင်!"
"ဟားဟားဟား ကိုယ်တော့်နာမည်က ရွှေလွန်းသွေးမဟ္ဟာ"
နာမည်ကိုကြားသည်နှငိ့ ပကာ့ကိုယ်ထဲကသွေးတို့ဆူပွက်ကာ ရင်း"နှီး"သိသလိုခံစားရသည်။
YOU ARE READING
နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ
Randomဒီstoryလေးက မြန်မာရှေးဆန်ဆန်ရေးထားတာပါ။စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန်ရေးထားတာဖြစ်လို့ လက်တွေ့မှာမဖြစ်နိုင်တာတွေပါပါတယ်။ကြိုပြောထားပါတယ်ရှင့်။ဒီဝတ္ထုကိုနှလုံးသားနဲ့ရေးတာမလို့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားပေးကြပါရှင့်။ပထမဆုံးရေးထားတဲ့ဝတ္ထုလေးမလို့လဲ အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပေးကြပ...
