လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံးဆယ်
မဟ္ဟာရဲ့ခမည်းတော်"ရွှေဝေလု" အသက်နှစ်ဆယ်လေးအရွယ် လက်ဆက်ရတော့မယ့်အရွယ် ထီးနန်းကိုဆက်ခံနေတဲ့အရွယ်မှာပေါ့။ဘေးပတ်လည်မှာရေကန်လေးပဲရှိပြီး အလယ်မှာထိုင်စရာခုံတန်းရှည်လေးတစ်ခုသာရှိတဲ့နေရာမှာ ခန့်ညားချောမောပြီး တိုင်းပြည်ရေးရာကိုစီမံခန့်ခွဲနိုင်တဲ့အရည်ချင်းများစွာနဲ့ ဘုရင်ငယ်တစ်ပါးထိုင်နေလေသည်။ထိုအချိန်
"အရှင်...."
ဘေးမှ အနီရောင်ဝတ်စုံကိုဝတ်ထားတဲ့ လှပလွန်းယြတဲ့မိန်းမငယ့တစ်ဦးက ရွှေဝေလုနားချဥ်းကပ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။
"ပြောလေ နှမ"
ရွှေဝေလုကပြုံးပြပြီးပြောတော့..
"နှမနဲ့မောင်တော်ချစ်ကြွင်းဝင်နေတာ ဆယ်နှစ်ကျော်ပြီလေမောင်တော် နှမကိုဘယ်တော့လက်ဆက်မှာလဲ"
".........."
ေရွှဝေလု ငြိမ်သက်သွားသည်။ အဲ့ကလေးက သာမာန်လူမဟုတ်ဘဲ နာနာဘာဝတစ်မျိုးဖြစ်နေတာကြောင့်မိဖုရားနေရာပေးဖိူ့ဆိုတာ ဘယ်သူမှလက်ခံမှာမဟုတ်နိုင်ပါ။လူသားနဲ့ နတ်ဆိုးနဲ့က ဘယ်လိုမှပေါင်းဖက်မနိုင်တာ လူတိုင်းသိပါတယ်။
ရွှေဝေလု လက်ခံပေမဲ့ ပြည်သူတွေနဲ့အမတ်တွေလက်ခံမှာမဟုတ်ပါ။ ပြီးတော့ ရွှေဝေလုနဲ့စေ့စပ်ထားတဲ့ ရွှေကော့မြိုင်က ရိုးသားဖြူစင်ပြီး အိနြောသိက္ခာနဲ့ပြီးပြည့်စုံတဲ့ မင်းသမီးတစ်ပါး။
"မောင်တော်ဖြေပါအုန်း"
"နှမ.....မောင်တော် သူ့ကိုပဲလက်ဆက်ရလိမ့်မယ်"
"ဘာ?မောင်တော်...မောင်တော်နှမကိုပစ်သွားမလို့လား"
"မောင်တော်က မင်းကိုပစ်ရက်ပ့မလား"
"နှမ က လူသားမဟုတ်တာကြောင့်လားမောင်တော်"
"အဲ့တာတွေက မောင်တေယ့်တွက်အရေးမပါပါဘူး"
"မောင်တော်....နှမကိုပစ်သွားရင် နှမလုံးဝကျေနပ်မှာမဟုတ်ဘူးနော်"
"မောင်တော် မင်းကိုအလွန်ချစ်တယ်....ရော့..ဒါယူထား"
ေရွှဝေလုကသူ့လက်ကောက်တွေနဲ့ဆွဲကြိုးနားကပ်တွေကိုဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ထို့အပြင် ပတ္တမြားအနေတေယ်တစ်ခဲပါ ပါသည်။
YOU ARE READING
နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ
Randomဒီstoryလေးက မြန်မာရှေးဆန်ဆန်ရေးထားတာပါ။စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန်ရေးထားတာဖြစ်လို့ လက်တွေ့မှာမဖြစ်နိုင်တာတွေပါပါတယ်။ကြိုပြောထားပါတယ်ရှင့်။ဒီဝတ္ထုကိုနှလုံးသားနဲ့ရေးတာမလို့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားပေးကြပါရှင့်။ပထမဆုံးရေးထားတဲ့ဝတ္ထုလေးမလို့လဲ အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပေးကြပ...
