ရာဇာနှင့် မဟူရာ က နန်းတော်ထဲမှာ လမ်းလျှောက်ရင်းစကားပြောနေကြသည်။
" ရာဇာ ခုတလော ပကာဘာဖြစ်နေလဲမသိဘူးနော် သူမူမမှန်ဘူး"
"အင်း သူအမှန်တရားတွေကိုလက်မခံနိုင်သေးတာပါ အဆင်ပြေသွားမှာပါ အရာအားလုံးက အချိန်နဲ့ပဲကုစားကြရတာပါပဲ"
"အင်း မင်းလဲကြင်ယာတော်မရှာသေးဘူးလား"
"မင်းသာအရင်ယူစမ်းပါ"
"အရင်ယူရအောင် ယူဖို့လူတောင်ရှာမတွေ့သေးဘူး"
ရာဇာက နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံမျှပြုံးလိုက်ပြီး လမ်းလျှောက်ရင်းရပ်လိုက်ပြီး မဟူရာ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"သေချာလို့လား"
မဟူရာ နည်းနည်းကြောင်သွားပြီး ရပ်နေရာနေ ဆက်လမ်းလျှောက်လိုက်သည်။ရာဇာကလဲနောက်ကနေဆက်လိုက်လာသည်။ထို့နောက် မဟူရာ့အိပ်ခန်းထဲသို့လျှောက်လာရင်း ရာဇာလဲပါလာသည်။မဟူရာက ရာဇာမလိုက်လာဘူးအထင်နှင့် ဝင်ပေါက်ကိုအေးအေးဆေးဆေးသက်ပြင်းချရင်းလှည့်ကြည့်မိရာ မဟူရာနောက်မါျရာဇာရပ်နေသည်။
"ဟမ် သေချာလို့လား"
"ဘာလားကွ သေချာပါတယ်ဆို"
"ဟင့် ဇွန်ငယ်ကလဲမင်းနဲ့လိုက်ပါတယ်"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ ငါရှက်လာပြီ"
မဟူရာပြောရင်း ပြုံးမိသည်။
"အဟမ်း ဟမ်း"
ရာဇာက ချောင်းဟမ်းလိုက်တော့ ပြုံးနေတာကိုလက်စသတ်ပြီး ပြန်ရုပ်တည်လိုက်သည်။
"မင်းလုပ်စရာရှိသေးတယ်မလား သွားတော့သွား ငါ့အိပ်ခန်းထဲထိဘာလို့လိုက်လာတာလဲ"
"မေးစရာရှိလို့"
"မေး"
"မင်းဘယ်တော့ဇွန်ငယ်နဲ့လက်ဆက်မှာလဲ"
"ငါမဆဲမိခင်သွားလိုက်တော့"
"မင်းကလဲကွာ"
ရာဇာကပြောရင်း မဟူရာကို လက်နဲ့ကြမ်းကြမ်းရိုက်လိုက်သည်။ ရာဇာရိုက်လိုက်တော့ မဟူရာကရာဇာကိုပြန်ပုတ်ခတ်ရာ နှစ်ယောက်သားသတ်နေကြသည်။ မဟူရာကရှက်ရှက်နှင့် ပုတ်ထုတ်နေသည်။ရာဇာကလဲ မဟူရာ၏ပုတ်ထုတ်နေတာကို လက်နှင့်ချုပ်ရင်း မဟူရာကရာဇာ့ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသလိုဖြစ်နေသည်။
YOU ARE READING
နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ
Randomဒီstoryလေးက မြန်မာရှေးဆန်ဆန်ရေးထားတာပါ။စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန်ရေးထားတာဖြစ်လို့ လက်တွေ့မှာမဖြစ်နိုင်တာတွေပါပါတယ်။ကြိုပြောထားပါတယ်ရှင့်။ဒီဝတ္ထုကိုနှလုံးသားနဲ့ရေးတာမလို့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားပေးကြပါရှင့်။ပထမဆုံးရေးထားတဲ့ဝတ္ထုလေးမလို့လဲ အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပေးကြပ...
