နန်းတော်ရှေ့က လမင်းခေါ်သံ

Part-20(U+Z)

2နှစ်ခန့်ကြာသော်

နန်းတော်ကြီးရဲ့ခမ်းနားမှာက ပကာပေ​ျာက်သွားတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ ခမ်းနားမှုက ခြောက်သွေ့မှုကိုမပြိုင်နိုင်လောက်အောငိ ခြောက်ကပ်နေကြတယ်။

မနက်စားတော်ဆောင်မှာထမင်စားဖို့လူစုတော့
မယ်တော်ရယ် ခမည်းတော်ရယ် ရွှေမဟ္ဟာရယ် သူံးယောက်ထဲနဲ့ ထမင်းစားကြတယ်။သူံးယောက်ထဲဖြစ်တာ နှစ်နှစ်ရှိပြီဆိုတော့ အသားလဲကျနေရောပေါ့။ဒါမဲ့ မဟ္ဟာရင်ထဲက နာကြင်မှာကတော​ြ ဘယ်တော့မှပျောက်ကွယ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ မယ်တော်နဲ့ခမည်းတော်ဖြစ်သူကလဲ ပကာ့ကိုသတ်ဖို့အမိန့်ပေးတဲ့နေ့ကစပြီး မဟ္ဟာကို စကားမပြောဘူး။ တိုငိးပြည်ရေးရာကိုစီမံနေရာတဲ့ ဘုရင်တစ်​ယောက်အနေနဲပြောရမယ်ဆို ပင်ပန်းတာပေါ့။အရင်လိုပင်ပန်းရင် ဘေးကနေ ချောင်းချောင်းကြည့်ပြီး ပင်ပန်းတာပျောက်အောင် လိုက်ကပ်နေမဲ့ ကလေးမလေးလဲမရှိတော့ဘူးလေ။ဒါ့အပြင် ကြင်ရာတော်နဲ့ ရင်သွေးကိုပါဆုံးရှုံးထားရုံသာမက မယ်တော်နဲ့ခမည်းတော်ရဲ့ လစ်လျူရှုမှုကိုပါလက်ခံရယူထားရတယ်။မဟ္ဟာထမင်းစားပြီး ဥယာဥ်တော်ထဲလမ်းလျောက်လာရင်း ပွင့်နေတဲ့ ဒေစီပန်းတွေကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်စတို့ဝဲလာခဲ့သည်။

(အကိုတော် နှမတော်ပန်းစိုက်ထားတယိလာကြည့်ပါအုန်း။

မဟ္ဟာလက်ကိုဆွဲကာ ပန်းတွေနားခေါ်လာပြီး ​ခေါင်းလေးစောင်းပြီးပြုံးပြသည်။

အကိုတော် နှမတော်ဒေစီပန်းလေးတွေကိူသဘောကျတယ်။နှမတော်ဒီဥယာဥ်တစ်ခုလုံးကိုဒေစီပန်းတွေစိုက်ပစ်မယ်။ အကိုတော် တစ်ကယ်လို့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ နှမတော်သေသွားခဲ့ရင် ဒီဥယာဥ်ထဲကဒေစီပန်းလေးတွေကိုမနုတ်နဲ့နော်။

ဘာတွေပြောနေတာလဲ ပကာ!ဘာကိုသေမှာလဲ အဲ့လိုစကားတွေမပြောနဲ့ အကိုတော်မကြိုက်ဘူး

အကိုတော်ကလဲ လူဆိုတာသေမျိုးလေ တစ်နေ့သေရမှာပါပဲ ဘာလဲ အကိုတော်ကနှမတော့်ကိုလွမ်းနေမှာမလို့လား ဟီး

လွမ်းတော့မလွမ်းဘူးပကာ။ ဒါမဲ့မင်းသေရဲသေကြည့်လိုက် ဒီပန်းတွေကိုငါအကုန်နုတ်ပစ်မှာ။