Güvenin Bedeli

16.Bölüm Mektup

Orela'dan

Amay ve Kral Mories dışarı çıkmışlardı. Bu benim için iyi bir şeydi çünkü kralın odasına girmem daha kolay olacaktı.

Bu legal değildi. Kralın odasına ondan izinsiz girmek hiç de legal değildi. Yapmak zorundaydım. En yakın arkadaşım için, Amay için bunu yapmak zorundaydım. Kral dün beni odasına çağırmıştı. Biz konuşurken içeri bir adam girmişti ve krala bir mektup vermişti. Kralın beni görmediği birkaç saniyede mektuba bakma fırsatım olmuştu. Üzerinde aynen şöyle yazıyordu.

Rusot'un veliaht prensi Drien'den, Toguh'un veliaht prensesi Amay'a.

Bu yazıyı gördükten sonra o mektubu almak zorunda olduğumu fark ettim. O mektup Amay'a gelmişti ama babası onu görmesine izin vermiyordu.

Etrafıma baktım. Kimse yoktu. Sakinleşmeye çalışırken içeri girdim. Hızlı bir şekilde kralın masasının çekmecelerini karıştırmaya başladım. Bulamıyordum. HAY LANET! Pes etmeyip devam ettim.

Evet! Sonunda bulmuştum. Mührünün açılmış olmamasına bakılırsa kral daha okumamıştı.

Mektubu cebime atıp hızla dışarı çıktım. Amay'ın odasına gidip mektubu yastığının altına koydum.

Amay'dan

Halk beni destekleyen sözlerine devam ederken konuşmaya başladım.

"Beni dinleyin! Bana olan bağlılığınız beni inanabileceğinizden çok daha fazla mutlu etti." Babamın önüne geçip konuşmaya devam ettim.

"Korkuyorsunuz. İnanın biraz önceye kadar ben de çok korkuyordum. Siz bana cesaret verdiniz. Şunu unutmayın. Korku bittiğinde kaynağı yok olur."

Bir anda herkes alkışlamaya başladı. En sonunda durduklarında devam ettim.

"Sizinle empati kurabiliyorum. Aranızda öksüzler, yetimler, annesini kaybedenler, belki de bunlara şahit olanlar var ve bu savaşta kalan sevdiklerinizi de kaybetmek istemiyorsunuz. Ölmek istemiyorsunuz. Bunları başkaları anlamaz. Ben anlarım ama. Sizin de bildiğiniz gibi ben de annemi kaybettim. Şu an herşeyi anlatamam ama çok defa sadece halktan biri olmak istedim. En azından annem yanımda olurdu, değil mi? Aylarca bunu düşündüm. Neticede şu an o yok ama ben yaşamaya devam ediyorum. Ben istediğim kadar özgür olmadım hiç. Siz de olamadınız."

Babama duyduğum korku bunları söylememe hep engel oluyordu. Ama artık olamayacaktı.

Yerdeki cesedi gösterip devam ettim.

"O adam sadece fikirlerini söyledi. Değil mi? Ama onu öldürdüler. Biz buna şahit olduk. Hesap soramayız ama. Özgür değiliz çünkü. Savaşacağız şey bir krallık olmayacak. Siz özgürlüğünüz için savaşacaksınız. Bu krallık yıkılırsa hiç kimse özgür olmayacak."

Ağlamaya başladım. O sırada bir ses geldi.

"O ölen adam benim abimdi. Ama sizi sorumlu tutmuyorum leydim."

Bu ses tanıdık gelmişti. Evet! Bu kurtardığım kadındı. Bana bakarak gülümsüyordu. Ama ben o gülümsemenin altındaki acıyı görmüştüm.

Bir anda hiç düşünmeden insanların arasına atladım. Koşarak kızın yanına gidip ona sarıldım. Bana sarılmaya başladığında ikimiz de ağlıyorduk.

Kimse bana zarar vermeye çalışmamıştı. Aksine etrafımdaki insanlar uzaklasarak benim inin bir alan yaratmıştı.

"Benimle gelmek ister misin? Senin burada kalmana izin veremem."

Başını boynuma gömüp aşağı yukarı salladı. "Adın ne?" Kollarından ayrılıp göz yaşlarını silerken sordum.

"A- Af- Afra. Benim adım Afra."

Elinden tuttum ve arabaya ilerledim. Büyük bir ceza alacağımı biliyordum ama umurumda değildi.

                                  ⚔️

Odama girdiğimde çok yorgun olduğumu fark ettim. Banyo yapıp üzerimi değiştirdim. Afra için sarayda bir oda bulmuştum. Çok küçük olmasına rağmen mutluluktan havalara uçmuştu. Onunla ilgilenmesi için iki kişi görevlendirmiştim.

"Tamamlandı leydim." Saçımı tarayan kızın sesiyle yerimden kalktım. Ona teşekkür edip yatağıma kendimi attım. Başucumdaki saate bakınca saatin 19.09 olduğunu gördüm. Tüm eğitimleri bu saate kadar bitirdiğim için kendimi tebrik ediyordum. Yastığımı alıp sarıldım. Tam uyuyacakken kafamda bir hışırtı hissettim.

"Bu da nesi?"

Oturup kafamın altında bulduğum mektuba baktım. Üzerinde tek bir cümle yazıyordu.

Rusot'un veliaht prensi Drien'den, Toguh'un veliaht prensesi Amay'a

Kalbim bir koşu parkurunda koşmaya başlamıştı. Ayağa kalkıp çalışma masama oturdum. Bir mektup açacağı bulup mektubu açtım.

Nefesim düzensizleşmişti.

Oyalanmayıp mektubu zarftan çıkardım.

Çok çok çok sevgili Amay

Öncelikle eğer yanlış anlaşılacağınım bir şey söylersem lütfen beni affet. Bu aralar ne düşüneceğimi bilmiyorum. Yalan söyleyen biri değilim. Bundan dolayı sana dürüst olacağım. Sen benim dönüm noktamsın. Senden önce sürekli somurturdum. Bana ne yaptın bilmiyorum ama devam et çünkü daha önce tamamlanmamış bir yapboz gibiydim. Herkes bakınca bendeki o eksikliği, kusuru fark ediyordu. İnanmayacağım şekilde bağlandım ben sana. İnan bana, şu savaş muhabbetinin sona ermesini sadece seni tekrar görmek için istiyorum. Yoksa hükmetmek umurumda bile değil. Önceden dans dersinde bana bir konudan bahsetmiştin. Bu notun sana ulaşmaması ihtimalinden dolayı ayrıntıya giremeyeceğim fakat ben sadece annemi severim. O benim herşeyim. Ona senden bahsettim. Bana seni bırakmamamı söyledi. İnanabiliyor musun? Neyse.
Sırıtmayı bırak ve cevap ver.
Nasılsın?
Hayatın nasıl gidiyor?
O piç geri geldi mi?
Ya onun illegal aşkı hâlâ orada mı?
Neden merak ediyorum bilmiyorum. Sana yazmayı bırakmak istemiyorum ama bırakmak zorundayım.
Kendine iyi bak.
                                    İmza:gökyüzü

Amay nefes al.. AMAY YAŞAMAK ZORUNDASIN NEFES AL! huh!

Gökyüzü demiş! Unutmamış!

"Amay, beni dinle." aniden içeri giren Orela'nın sesiyle ona döndüm.

"Anlatmaya zaman yok. O mektubu ben koydum. Ve şimdi almam lazım. Bana güven sadece." itiraz etmeden mektubu ona verdim. "Dur." dedim.
"Tekrar mühürleyelim."

Mektubu mühürledik. Orela koşarak dışarı çıktı ve beni düşüncelerimle baş başa bıraktı.

Orela'dan

Hızla kralın odasına girdim ve mektubu çekmecesine koymak için çekmeceyi çekince gördüğüm fotoğraf ile duraksadım.

Fotoğraftaki babamdı. Üzerindeki başlığı okuyunca başımdan aşağı kaynar sular döküldü.

Ünlü Süikastçı Harvey'in infaz kararı

"İmzalamamı istiyor musun?"
Kral Mories'in sesiyle ona dönüp hızla başımı sağa sola salladım.

"O zaman dediklerimi yapacaksın."