Perdenin Ardındakiler - Kalbinde Birileri Var
Sabah erkenden kalktım hızlı bir duş alarak formalarımı giydim.
Montumu da üstüme geçirdikten sonra kapının önüne çıktım.
Okulda yüz yüze gelmesek daha iyiydi. Onu gördükçe aklıma söyledikleri geliyordu.Hiç sevmedim İklim ..
Bu cümleyi bir türlü kafamdan atamıyordum. Korna sesiyle düşüncelerimden sıyrılarak önüme baktım. Gökmen gelmişti. Gülümsemeye çalıştım. Arabanın kapısını açtığım gibi kendimi içeri attım.
"Günaydın."
"Günaydın hava bugün çok soğuk." Dedim. Gaz basarak okula sürdü.
"Kalın giyin üşütme. " Başımı sallayarak gülümsedim. İlk defa erkek arkadaşım oluyordu. İlk başlarda Gökmen 'e güvene miyordum. Ama şimdi Yağız 'dan bile iyi yani...
Ne Yağız 'ı ya nereden çıktı şimdi bu..
Okulun arkasında ki açık otoparka girince arabayı bir yere park ederek durdu.
Kapıyı açarak kendimi dışarı attım. O da çıkınca beraber yan yana yürümeye başladık.
Otoparktan çıktığımız sırada Yağız 'ın arabası içeri girdi. O da beni görünce hemen önüme döndüm. Cehenneme gitsem sırat köprüsünden el sallar.
🌙
Öğlen yemeği için yemekhaneye inmiştik. Ben inmeyecektim açlığım yoktu ama Mira kolumdan tutarak sürükledi.
"Bensiz yiyemiyor musunuz?"
Diye sordum sandalyeye otururken. Boş boş oturmamak için okuma kitabımı da yanımda getirmiştim.
"Sen olmayınca boğazımızdan geçmiyor." Dedi Gökmen. Gözlerimi devirdim. Kaldığım sayfayı açarak okumaya başladım.
"Mira." Dedi Gökmen.
"Efendim Gök adam." Dedi Mira Gökmen 'e dönerek .
"Sende akıl hastanesinin telefon numarası var mı?" Diye sorunca başımı kitabımdan kaldırdım.
"Ne yapacaksın sen akıl hastanesini?" Mira kollarını göğsünde birleştirerek kaşlarını çattı.
"İklim 'e randevu alacağız bu kız normal değil." Dedi ve bana döndü. "Annen seni kitap okurken mi doğurdu." Diye sordu. Gözlerimi devirerek kitabıma geri döndüm.
"Bak ya kime diyorum hiç bana mısın diyor mu?" Mira' da artık onunla ilgilenmiyordu. Sanki yemekhaneye giren Sinanla ilgileniyor gibiydi.
"Siz yemek yemeyecek miydiniz?"
"Yoo." Dedi Gökmen.
"O zaman beni neden zorla getirdiniz? " Dedim ve ayağa kalktım. "Ben sınıfa çıkıyorum." Masanın üstünden kitabımı aldığım gibi sınıfın yolunu tuttum.
Sınıfın koridoruna çıkınca karşıdan gelen Yağız 'ı gördüm. Yanımdan geçeceği sırada eli elime değmişti. Adımlarım durdu. Omzumun üstünden arkaya doğru baktım. O da durmuştu. Kalbim çok hızlı atıyordu...
'Biraz yavaş olur musun duyucak' Önüme döndüm ve sınıfa girdim.
Bütün dersler bitmişti. Bugün servise binmeyecektim. Canım yürümek istiyordu. Ev biraz uzaktı ama benim için sorun değildi. Kulaklıklarımı takarak yürümeye başladım.
Caddeye çıkınca düşüncelerimden sıyrılmak istiyordum. O kadar dalıyordum ki önümü görüyor ama göremiyordum.
Yağız 'ı aklımdan kovmaya çalışıyordum. Pek işe yaramıyor. Çıkmıyor bir türlü aklımdan. Bazen kafama vuruyordum çıksın diye. Ama ben seviyordum onun kafamın içinde olmasını. Önceden ama.
