Tussen Beats & Verlangens

| 33 |

POV SOPHIE

Mijn lichaam voelt geradbraakt aan. Alle spieren doen pijn. Langzaam open ik mijn ogen en zie ik dat het bed naast mij onbeslapen is. Max is deze nacht dus niet bij me komen liggen. Aan de ene kant voel ik een steek van teleurstelling, maar aan de andere kant weet ik nog steeds niet goed hoe ik me bij de hele situatie moet voelen.

Ik besluit om op te staan en trek de witte korte badjas aan die aan de kapstok hangt. Als ik in de living toekom valt me op dat die redelijk rustig is. Ik zie niemand of hoor niemand en loop verder richting het terras waar de zon heerlijk op het zwemband schijnt.

En daar zie ik hem. Zijn getatoeëerde rug komt af en toe boven het water uit, zijn armen bewegen krachtig terwijl hij zijn baantjes trekt. Hij door zijn zwemroutine niet bewust van mijn aanwezigheid aan de rand van het terras, waar ik leun tegen de deuropening en hem in stilte bewonder.

Zijn gestalte is indrukwekkend. Elke beweging straalt kracht uit. Zijn tatoeages accentueren de contouren van zijn gespierde lichaam, terwijl het water in glinsterende druppels van zijn huid af parelt.

Ik blijf staan, gehypnotiseerd door het schouwspel voor me. En voor een moment, in deze stille ochtend, voel ik een vleugje geluk omhuld door de warmte van de opkomende zon.

Als ik al een tijdje sta te gluren stopt hij aan de rand van het zwembad om even op adem te komen. Als hij rondkijkt ziet hij mijn aanwezigheid. Hij gebaart me dat ik naast hem op de rand moet komen zitten.

Ik neem plaats naast hem op de rand van het zwembad, mijn benen glijdend in het koele water. Onze blikken kruisen elkaar, en ik word gevangen door de intensiteit van zijn ogen.

"Sophie, er zijn veel dingen die ik je moet vertellen," begint hij, zijn stem doordringend maar toch bedachtzaam. Hij blijft me intens aankijken terwijl hij vervolgt: "Je moet weten dat we je al die tijd dingen hebben verzwegen, alleen maar om je veiligheid te waarborgen. Een groot deel van wat ik je ga vertellen, had eigenlijk door iemand anders moeten worden onthuld. Maar gezien de urgentie, hebben we besloten dat ik je het hele verhaal vertel."

Mijn gedachten razen alle kanten op. "We?" Over wie heeft hij het? En gevaar? Wat voor gevaar?

"Sophie, het verhaal dat je moeder je jaren geleden heeft verteld over je vader, is niet waar," onthult hij, zijn woorden als een mokerslag. Ik kijk hem verbijsterd aan.

"Je moeder was de dochter van de grootste en gevaarlijkste maffiabaas die ooit heeft geleefd," vervolgt hij, zijn stem gedempt maar doordringend. "Jouw opa was de leider en oprichter van The Black Roses, de meest gevreesde maffiaorganisatie van het land. Maar hij had nog altijd zijn eigen morele code. We zijn betrokken bij zaken als drugshandel, casino's, wapenhandel en het witwassen van geld. Niet bepaald onschuldige activiteiten, maar we handelden altijd met eer en geweten."

Ik lach sarcastisch. "Eer en geweten? Meen je dat serieus?"

"Sophie," Max legt zijn hand ondertussen op mijn bovenbeen, zijn aanraking geruststellend en warm. "Je moet begrijpen dat wij gevaarlijk zijn, maar er zijn andere maffiabendes die nog veel gevaarlijker zijn. Zij kennen geen genade. Je moet voorzichtig zijn."

"Zo rivaliseerde je opa met The Silver Serpents," vervolgt Max, zijn stem zwaar van betekenis. "Een respectloze maffia, die zich bezighoudt met mensenhandel en het afdwingen van beschermingsgeld van bedrijven om hun eigendommen te bewaren."

Hij neemt even een adempauze voordat hij verdergaat. "Je moeder leerde toen Thomas kennen, een goede kerel die al van jongs af aan voor je opa werkte. Hij was als een zoon voor hem. Toen je moeder en Thomas verliefd werden, kon je opa niet gelukkiger zijn, want hij wist dat ze veilig was. Niet veel later raakte ze zwanger, iets dat niet echt gepland was," hij knipoogt naar me.

"Maar The Silver Serpents zochten oorlog," gaat hij verder, zijn stem serieus. "Ze uitten veel dreigementen en met je moeder die zwanger was, werd je opa bang voor haar veiligheid. De oorlog duurde maanden en het gevaar werd steeds groter. Ondertussen was Thomas de rechterhand van je opa geworden en had hij veel respect verworven. Je moeder is altijd uit de schijnwerpers gehouden, voornamelijk om haar te beschermen."

"Het zag er heel slecht uit voor The Black Roses op een gegeven moment. Het leek erop dat we gingen verliezen. Thomas heeft toen je moeder weggestuurd, een van de moeilijkste keuzes in zijn leven. Hij hield zielsveel van haar, maar jullie waren niet veilig en hij zou zichzelf nooit vergeven als jullie iets zou overkomen."

"Je moeder was toen razend," vervolgt Max, zijn stem gevuld met emotie. "Ze wilde niet weggaan. Opa heeft haar gedwongen om te vertrekken. Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat je opgroeien in dezelfde gevaren en dat je nooit veilig zou zijn. Ze is daarom uiteindelijk akkoord gegaan."

"Maar omdat haar liefde voor Thomas zo groot was, wist ze dat ze de banden definitief moest verbreken om afstand te kunnen nemen. Ze is toen op een nacht vertrokken zonder te zeggen waar ze naartoe ging, alleen opa wist waar ze zich schuilhield. Voor Thomas was dit een van de pijnlijkste ervaringen ooit."

"Kort na haar vertrek escaleerde de oorlog en werd je opa vermoord. Thomas heeft toen het roer van The Black Roses overgenomen. Een jaar later was de orde hersteld en werden The Silver Serpents verdreven. Thomas heeft nooit geweten waar je moeder naartoe is gegaan"

Hij pauzeert even om me de tijd te geven om alles te laten bezinken, en een traan rolt over mijn wang. Max veegt de traan weg met zijn vinger terwijl hij me liefdevol aankijkt.

Het verhaal roept zoveel emoties bij me op. De opa en vader die ik nooit wilde omdat ze mijn moeder zoveel pijn hadden gedaan, bleken gewoon te proberen ons te beschermen.

---

"Maar jij en Liam?" vraag ik, mijn blik vol vraagtekens gericht op Max.

Een ondeugende glimlach speelt om Max' lippen wanneer hij begrijpt waar ik op doel. "Wil je weten of we broer en zus zijn?" zegt hij met een speelse blik.

Verlegen kijk ik naar beneden en mompel, "Ja, eigenlijk wel."

"In de oorlog met The Silver Serpents zijn onze ouders omgekomen," begint Max, zijn stem zachter nu, doordrongen van herinneringen. "Liam en ik waren toen nog heel jong. En omdat Thomas het grote verlies had geleden van jou te verliezen, nam hij ons onder zijn vleugel en voedde ons op als zijn eigen zonen. Hij wilde ons niet aan ons lot overlaten."