Tussen Beats & Verlangens

| 47 |

Toen hij voor me stond, trok hij me ruw omhoog, zijn greep onverbiddelijk strak. Zijn ogen glinsterden van woede.

"Jouw geliefde Max heeft een grote fout gemaakt," siste hij. "De Black Roses hebben een aanslag gepleegd op een van onze belangrijkste locaties. En jij, jij gaat daarvoor boeten."

Mijn adem stokte in mijn keel terwijl hij me dichter naar zich toe trok. "Laat me los," smeekte ik, mijn stem trillend van angst. Maar mijn woorden hadden geen effect. Zijn hand greep mijn gezicht vast, zijn vingers boorden zich pijnlijk in mijn huid.

"Je hebt geen idee hoe veel pijn ik je kan laten voelen," zei hij, zijn stem laag en dreigend. "Maar je zult het snel genoeg ontdekken."

Hij duwde me hard tegen de muur, zijn lichaam tegen het mijne gedrukt. Ik voel hoe hij zijn stijve lid tegen mijn onderbuik drukt. Zijn adem was warm en zwaar tegen mijn huid. Ik probeerde me los te wringen, maar hij was te sterk. Zijn handen begonnen over mijn lichaam te dwalen, elke aanraking voelde als een brandende schandvlek.

"Stop," huilde ik, maar hij lachte alleen maar. "Dit is nog maar het begin," zei hij, zijn stem gevuld met kwaadaardig plezier.

Zijn handen gingen verder, ruwer en dringender, terwijl hij zijn woede op mij botvierde. Elke aanraking was een herinnering aan mijn machteloosheid, elke seconde een eeuwigheid van pijn en vernedering. Tranen stroomden over mijn wangen, maar hij leek er alleen maar meer plezier in te hebben.

----

Net toen ik dacht dat ik het niet langer kon verdragen, werd de deur met een klap opengegooid. De jonge vrouw die me elke dag verzorgde stond in de deuropening, haar ogen groot van afschuw. "Mijn excuses Baas!", haar stem schel in de stilte. 

De man draaide zich om, zijn gezicht vertrokken van woede. "Wat doe jij hier?" bulderde hij.

Ze stak haar kin dapper omhoog, ondanks de angst in haar ogen. "Onze loods in het noorden word aangevallen, ik moest u komen verwittigen" zei ze, haar stem trillend maar vastberaden. 

Hij leek even te aarzelen, maar toen liet hij me los. "Je hebt geluk voor nu," zei hij tegen mij, terwijl hij naar de deur liep. "Maar dit is nog niet voorbij."

De vrouw kwam snel naar me toe en hielp me overeind. "Het spijt me zo," fluisterde ze, terwijl ze mijn gezicht streelde. "Ik kon het niet langer aanzien."

Ik knikte dankbaar, maar de angst zat nog diep in me. 

"Sophie, ik weet dat het niet gemakkelijk is, maar we moeten snel handelen," fluisterde ze gehaast. "Wat ik heb verteld, was niet waar... of nog niet. Toen ik hoorde wat Mr. Dan Marco van plan was, heb ik Max proberen te contacteren. Hij gaat proberen een afleiding te creëren om je hier weg te krijgen. Maar het is een kwestie van minuten voordat Dan Marco merkt dat het een val is."

Haar woorden gaven me een sprankje hoop. "We moeten ons verschuilen in de badkamer en hopen op het beste," zei ze met een ernstige blik, vol medeleven. "Ik zal alles doen wat ik kan om je te helpen."

Zonder nog iets tegen elkaar te zeggen, haastten we ons naar de badkamer. We draaiden het slot vast en besloten samen in een hoekje op de grond te gaan zitten, de spanning tussen ons voelbaar.

De tijd kroop tergend langzaam voorbij. De duisternis van de badkamer voelde verstikkend, maar het besef dat iemand zich werkelijk om mij bekommerde, gaf me de kracht om vol te houden. Terwijl we daar zaten, voelde ik mijn hartslag in mijn keel bonzen.

"Blijf stil," fluisterde ze zacht, haar stem een baken van vastberadenheid in de stilte. "We moeten afwachten en hopen dat Max snel komt."

In de duisternis van de badkamer, omringd door angst en onzekerheid, voelde ik dat kleine vonkje hoop groeien. Misschien, heel misschien, zou Max mijn redding kunnen zijn.

-----

Mr. Dan Marco beende met zware stappen naar zijn kantoor, zijn gezicht verwrongen van woede. Zijn mannen stonden gespannen om hem heen, klaar voor zijn bevelen. De lucht in de kamer was doordrongen van spanning en angst, een weerspiegeling van hun leider's humeur.

"Bastards!" bulderde Dan Marco, zijn vuist op het bureau slaand. "Hoe is het mogelijk dat Max en zijn Black Roses zo diep in onze operaties konden infiltreren? Wie van jullie laat deze slordigheden toe?"

De mannen deinsden een beetje terug, maar bleven stil, wetende dat elke woord of beweging verkeerd kon worden geïnterpreteerd.

"Eerst die loods," gromde Dan Marco, "nu dit. Wat hebben we nog over? Hoeveel mensen zijn daar buiten in die loods? En wat doen ze om die aanval tegen te houden?"

Een van de mannen, Marco's rechterhand, stapte voorzichtig naar voren. "We hebben er nog een paar mannen, bewapend. Ze vechten terug, maar de Black Roses hebben een verrassingsaanval uitgevoerd en we verliezen terrein."

"Stuur versterking," beval Dan Marco zonder aarzeling. "Stuur iedereen die we kunnen missen. Die loods is cruciaal."

De man knikte en haastte zich om de orders uit te voeren, terwijl Marco naar het grote scherm op de muur draaide, waar hij de live-feed van de loods kon zien. De beelden toonden de chaos van de strijd, met mannen die zich uit alle macht verzetten tegen de indringers.