~"Zonder onze kus te onderbreken, loopt hij met me een kamer binnen. Omdat ik de club goed ken, weet ik dat dit het kantoor van de eigenaar is. Hij houdt me stevig vast met één arm, terwijl hij met zijn andere arm de spullen van het bureau veegt en...
Eenmaal bij de club aangekomen, wordt mijn portier geopend door een van de stevige securitymensen van de club.
"Welkom, mevrouw Harrison," begroet hij me.
Ik schrik een beetje van de titel 'mevrouw Harrison,' dat klinkt nog erger dan gewoon 'mevrouw.'
Als ik uitstap en naar de deur loop, hoor ik zijn collega zachtjes door een walkie-talkie zeggen: "Mevrouw Harrison is aangekomen. Ik herhaal, mevrouw Harrison is aangekomen." Ik vind het een beetje vreemd, alsof ze ervan uitgaan dat ik dat niet kan horen, maar ik laat het voor nu maar zo.
Ik loop verder de club in en schrik me rot als ik twee beveiligers een man tussen hen in zie wegdragen. Ik hou snel mijn handen tegen mijn mond om een gil tegen te houden. Ze houden de man stevig vast bij zijn armen en slepen hem met zijn voeten over de grond. Zijn witte hemd is volledig doordrenkt met bloed, zo te zien zijn bloed als ik naar zijn gezicht kijk.
Een golf van angst overspoelt me. Wie is die man? Weet Max hiervan? Ben ik wel veilig? De onzekerheid neemt bezit van mijn gedachten en doet mijn hoofd tollen met talloze vragen. Ik haast me snel naar Max zijn kantoor en zonder erbij na te denken open ik de deur.
Mijn binnenkomst leidt tot een onverwachte confrontatie, waarbij mijn ogen direct gericht worden op een imposante, gespierde, en naakte rug, vol met tatoeages.
De tattoo is duister, maar op een knappe manier. Ze lijken wel de bladzijden van een groot, mysterieus verhaal te zijn dat zich onthult op zijn huid. Ik sta verstomd van verbazing en bewondering.
Het duurt even voordat mijn hersenen registreren dat dit de rug van Max is, die zich nu verbaasd omdraait bij mijn onaangekondigde binnenkomst. Zijn reactie is een mengeling van verbazing en amusement.
Wow hij is zo knap, mijn gedachten dwalen af als ik hoor 'Sophie, sophie? alles goed'.
Ik schiet terug wakker. "Een m-man, b-bloed op d-de gang, hij komt met zijn hemd nog open naar me toe en geeft me een stevige knuffel.
"Sorry, Babe, dat had jij niet mogen zien," verontschuldigt Max zich.
"Wat wist jij hiervan? Heb jij dat gedaan?" vraag ik, terwijl ik hem wat van me af duw en op zijn bureau het hemd met bloedspatten zie liggen.
Hij kijkt me een beschaamd aan! 'Sophie, je moet begrijpen ..', nog voor hij iets meer kan zeggen kap ik hem af. 'Hoe kan je iemand zo toetakelen', roep ik kwaad en ik storm zijn kantoor uit.
Ik versnel mijn pas als ik de 2 grote beveiligers me tegemoet zie komen. Voor ik ze bijna kruis hoor ik Max achter me roepen 'laat ze maar gaan'. De 2 mannen knikken en zetten een stap opzij zodat ik vlot kan passeren.
Eenmaal aan de ingang zie ik dat James me al staat op te wachten. Ik zet me snel vanachter en zeg dat hij me naar huis moet voeren en niet naar de penthouse. Mijn laptop 'het belangrijkste voor mij had ik bij me dus ik had geen reden om aan de penthouse te stoppen'.
James kijkt even achterom 'Gaat het Juffrouw'. Terwijl ik een traan weg pink eis is dat hij moet vertrekken. Zonder een 2de maal te vragen start hij de motor en vertrekt. Het is nog een lange stille rit naar huis. Ik zie hoe de wolkenkrabbers zich inruilen voor grote landhuizen. Eindelijk naar huis, hopelijk vind ik daar wat rust.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na een lange rit rijdt James de oprit van het prachtige landhuis op. Het schemert al, en de buitenverlichting creëert een warme sfeer. Ik zie het nog steeds als iets tijdelijks, maar ergens voelt het toch een beetje als thuiskomen.
Wanneer de auto voor de deur stopt, gaat deze open. Mijn moeder staat me blij op te wachten. Ik stap uit en val haar in de armen. Dit had ik echt zo hard nodig.
"Ouh, Sophie, gaat het?" vraagt ze bezorgd.
"Ja, ik ben gewoon moe. Is het oké als ik ga slapen?"
"Moet je niet eerst iets eten? Ik heb lekkere groentesoep gemaakt."
Pfff, daar kan ik dus geen nee tegen zeggen. Ik gun haar een kleine glimlach en slenter achter haar aan de keuken in.
"En hoe was je weekend?" vraagt ze nieuwsgierig.
"Goed," antwoord ik kort. Ik eet rustig de soep op die ze me heeft ingeschonken en scroll dan wat op mijn gsm zodat ze stopt met vragen stellen. Het werkt, ze geeft me een kus op mijn voorhoofd, "Ik ga nog een beetje lezen, schat. Ga jij maar vroeg slapen zodat je morgen fris naar school kan." Ik geef haar een bevestigende knik.
Als ik mijn slaapkamer binnenloop, laat ik me met een grote zucht op bed vallen. Wat had ik toch gedaan? Mijn 'blijkbaar' agressieve stiefbroer is niet alleen mijn grootste crush, maar nu is hij ook nog eens één jaar mijn manager. Als daar überhaupt nog iets van terechtkomt.
Mijn vertrouwen naar hem is nu volledig weg. Ik begrijp het gewoonweg niet, Max is zo knap en hij was zo lief voor mij, dus waarom had hij die andere man dan zo hard toegetakeld?
Mijn hoofd loopt over met vragen waar ik geen antwoord op kan geven. Ik doe mijn slaapsetje aan en kruip onder de lakens. Hopelijk kan ik een beetje slapen zodat ik morgen fris op mijn eerste schooldag kan toekomen.
---
Ik word wakker van mijn wekker en kijk op; het is 7 uur. Een zucht verlaat mijn lippen als het besef doordringt dat ik me moet klaarmaken voor school.
Ik loop naar mijn inloopkast en kies voor een casual outfit. Ik hou er niet van om op te vallen en sta al helemaal niet graag in de belangstelling. Ik kies dus een zwarte spijkerbroek, een zwart bloesje en een witte jeansvest.
Als ik beneden in de keuken kom, zie ik mijn mama en Thomas knuffelen en giechelen als een verliefd stel. Het is zo schattig, ik heb haar al een tijdje niet meer zo gelukkig gezien.
"Ah, Sophie, je bent er," lacht Thomas. Ze kijken me allebei enthousiast aan.
"Goedemorgen," zeg ik twijfelachtig.
"We hebben nog een verrassing voor je," zegt mijn mama plotseling. "Ga maar eens buiten kijken."
Ik slenter naar buiten en zie een zwarte Mercedes G-klasse voor de deur staan. Verbaasd kijk ik om naar mama en Thomas.
"Die is voor jou," zegt Thomas enthousiast. "Dan kun je zelf naar school rijden en ben je niet afhankelijk van James. Maar als je uitgaat, willen we wel dat James je chauffeur is, zodat je altijd veilig thuis kunt komen."
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen en stamel, "Dit kan ik toch niet aannemen? Dit is een wagen van meer dan 200.000 euro."
"Ach, dat is een kleine moeite," zegt Thomas. "Je vindt hem toch mooi," grapt hij.
"Hij is prachtig, dit is zowat mijn droomauto. Dankjewel!" Ik geef hen beide een dikke knuffel.
Sorry dat jullie wat langer hebben moeten wachten! Terug begonnen met werken en dit vraagt toch wat meer energie dan verwacht. Ik probeer dit weekend wat meer te schrijven.
Wat denken jullie er tot nu toe van? Als jullie tips of feedback hebben hoor ik het graag.
En alvast bedankt aan de paar vaste lezers, ik hoop dat jullie er van genieten.
