Tussen Beats & Verlangens

| 39 |

Onderweg naar het ziekenhuis rollen de tranen over mijn wangen. Wat als ik hem verlies? Alle doemgedachten schieten door mijn hoofd als pijlen van angst. Valerie probeert me te troosten, maar het lijkt tevergeefs. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl we de lange weg naar het ziekenhuis afleggen.

Wanneer we eindelijk geparkeerd staan, zie ik mijn moeder en Thomas al in de lobby staan. Ik zwaai de deur open en loop met trillende benen in de armen van mijn moeder. Hevig huil ik uit in haar omhelzing. Ik probeer te spreken, maar de woorden blijven steken in mijn keel.

"Sssht meisje," sust mijn moeder, terwijl ze me stevig vasthoudt, "ze doen alles wat ze kunnen. Momenteel moeten we gewoon sterk blijven, meer kunnen we voor Max niet doen."

We brengen uren door in de lobby, wachtend op een sprankje hoopvol nieuws. Maar voorlopig blijft het stil, geen nieuws, geen teken van verbetering. Max is geraakt in de borst, dat is alles wat we weten. De gedachte aan wat er zou kunnen gebeuren, snijdt als een mes door mijn hart.

Na uren van wachten in de lobby komt eindelijk het verlossende nieuws dat Max uit de operatie is gekomen. Mijn hart springt op van opluchting, maar die vreugde wordt snel overschaduwd door de mededeling dat hij nog steeds bewusteloos is. De dokters zijn voorzichtig optimistisch, maar ze kunnen nog niets met zekerheid zeggen over zijn herstel.

Terwijl we wachten op verdere updates, besluit Liam om Valerie naar huis te brengen. Hij weet dat ze uitgeput is van de emoties en de lange dag, en hij wil ervoor zorgen dat ze veilig thuis komt. Valerie protesteert zwakjes, maar stemt uiteindelijk toe. We beloven haar op de hoogte te houden van eventuele ontwikkelingen wanneer ze afscheid neemt met een knuffel.

Ondertussen wordt besloten dat Max eind deze week gerepatrieerd zal worden naar huis zodra zijn toestand stabiel genoeg is voor transport. Het nieuws brengt gemengde gevoelens met zich mee - aan de ene kant zijn we dankbaar dat hij terug naar huis kan komen, maar aan de andere kant brengt het de realiteit van zijn kwetsbare toestand weer naar voren.

Thomas komt voorzichtig naast me zitten. "Sophie, dit is echt het laatste waar ik je mee wil lastigvallen, maar weet je al wat je gaat doen met de opkomende optredens? Wil je graag mee met Max of maak je liever je tour af?" vraagt hij zachtjes.

Ik zucht diep en laat mijn hoofd in mijn handen zakken. De gedachte aan de komende optredens voelt als een zware last op mijn schouders. Aan de ene kant wil ik er dolgraag voor Max zijn, hem steunen en bij hem zijn tijdens zijn herstel. Maar aan de andere kant voel ik ook de verantwoordelijkheid jegens mijn fans & de gemaakte contracten.

"Ik weet het gewoon niet, Thomas," zeg ik eerlijk. "Het voelt als een onmogelijke keuze. Ik wil er zijn voor Max, maar ik wil hem op werk vlak ook niet in de steek laten. 

Thomas legt een geruststellende hand op mijn schouder. "Het is begrijpelijk, Sophie. Het zijn moeilijke tijden en niemand verwacht dat je alles in je eentje oplost. Misschien kunnen we samen kijken naar mogelijke oplossingen, naar compromissen die kunnen worden gesloten."

Ik knik langzaam, dankbaar voor zijn steun. Samen zullen we een manier vinden om hiermee om te gaan, samen zullen we Max steunen en tegelijkertijd mijn verplichtingen nakomen. 

Na lang wikken en wegen, besluit ik samen met Thomas dat ik nog enkele noodzakelijke optredens zal doen voordat ik terugkeer naar Max. We bekijken zorgvuldig de kalender voor de komende week en selecteren de shows die het meest cruciaal zijn voor onze tour, terwijl we tegelijkertijd proberen ruimte te creëren voor mij om bij Max te zijn tijdens zijn herstel.

—-

We zijn al een paar dagen verder en Max zijn toestand is een beetje beter geworden, maar hij is nog steeds heel zwak en bewusteloos. Ik probeer mijn best te doen bij de optredens die nog gepland staan, maar het is echt heel moeilijk.

Mijn gedachten zijn constant bij Max. Hoewel hij langzaam beter wordt, lijkt de situatie steeds gevaarlijker te worden. De Silver Serpents blijven een grote dreiging vormen en we krijgen steeds meer bedreigingen en aanvallen naar ons toe.

Thomas en Liam gaan bij elk optreden met me mee, en we hebben ook veel bodyguards om ons heen. Maar toch zijn we al een paar keer moeten vluchten omdat de Silver Serpents ons aanvallen.

Op dit moment ben ik bezig met het laatste optreden dat we gepland hadden, een strandfestival. Nog een paar minuten en dan ben ik klaar. Dan kan ik eindelijk terug naar Max.

Onderweg naar het ziekenhuis is het stil in de auto. Thomas en Liam hebben al sinds we op het festival vertrokken een vreemde grijns op hun gezicht, maar ze willen me niets vertellen.

Als we aankomen bij het ziekenhuis blijven Thomas en Liam op de gang staan. "Ga maar alvast, Sophie, wij gaan even koffie halen en dan komen we je vergezellen," zeggen ze.

Zonder na te denken loop ik de kamer van Max binnen. Als ik binnenkom, laat ik van schrik mijn tas op de grond vallen.

"Max?" De tranen springen in mijn ogen.

"Hey babe," knipoogt hij.

Zonder aarzelen loop ik naar hem toe en omhels hem stevig. Hij is eindelijk wakker. De tranen stromen over mijn wangen van opluchting.

"Auw babe," lacht hij. "Je drukt me plat," zegt hij met een nepstemmetje alsof hij geen lucht meer krijgt.

Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. "Je bent wakker," fluister ik vol ongeloof.

"Ja babe, het wordt tijd dat we naar huis gaan," fluistert hij terug.

Max ziet er veel beter uit, maar je kunt zien dat hij nog veel pijn heeft. Voor de zekerheid ben ik nog even langs de dokters gegaan om te vragen hoe het met zijn gezondheid zit. Ze vertelden me dat hij naar huis mag, maar dat hij rustig aan moet doen en veel moet rusten zodat zijn lichaam kan herstellen.

WAUW 1K LEZERS !!!! Hartelijk bedankt voor jullie steun. Had nooit verwacht dat ik dit zou halen <3 Dikke Dikke Merci