Tussen Beats & Verlangens

| 08 |

We stappen de straat op en houden een taxi aan. "Naar The Underground alsjeblieft," zegt Julia tegen de chauffeur, hij knikt en vertrekt.

Aangekomen bij de club, lopen we een donker steegje in waar de artiesteningang zich bevindt. Johnny van de beveiliging kent me al en opent de zware ijzeren deur met een bevestigende knik.

Julia en ik lopen verder naar de loges waar we onze spullen wegzetten en een blikje energydrank pakken. In de loges zijn ook andere dj's aanwezig. 

We gaan bij een groep mensen op de bank zitten en beginnen gezellig te kletsen. Wanneer de crew aangeeft dat het mijn beurt is, neem ik mijn laptop en sta recht. 

Plots voel ik een tik op mijn schouder. Het is Thomas, een van de andere dj's. Hij vraagt of ik nog een snoepje wil, wat eigenlijk xtc betekent. Ik bedank hem vriendelijk en wijs het aanbod af. 

Dan biedt hij het aan Julia aan, zij neemt gretig een van de roze smiley-snoepjes en slikt het door met wat energydrank. "Nu ben ik er helemaal klaar voor," roept ze met een lach.

Ik weet dat Julia niet vies is van wat xtc, maar ikzelf houd er niet van. Ik krijg het vaak aangeboden in de techno-wereld, maar ik sla het altijd af. Ik kijk er dan ook niet meer vreemd van op als Julia het voor de zoveelste keer inneemt. 

Samen lopen we naar het podium. Het duurt niet lang voordat mijn naam wordt omgeroepen: "And now, we welcome Sophixxx, the youngest techno DJ talent of the underground!" 

Ik verschijn achter mijn decks als het publiek begint te juichen, en ik zie dat de club goed gevuld is. Ik zet mijn koptelefoon op en begin aan mijn set.

Ik weet dat het creëren van de perfecte opbouw essentieel is voor een onvergetelijke set. De lichten dimmen terwijl het publiek ongeduldig wacht op de eerste klanken van mijn techno-beats. 

Langzaam begin ik met diepe en hypnotiserende bassen die als een trilling door de vloer gaan. Het is als een zachte roep die de aandacht van de mensen trekt en hen in de muziek zuigt. Ik glimlach als ik zie dat de mensen beginnen te bewegen op het ritme.

Naarmate de tijd verstrijkt, voer ik de intensiteit geleidelijk op. Ik voeg subtiele lagen van geluid toe die het ritme versterken. Nu heb ik het publiek volledig in mijn greep; de menigte danst als één organisme, in harmonie met de groeiende geluidsgolven.

Tijdens het draaien merk ik een paar brandende ogen op mij gericht. Ik kijk rond om te zien waar het vandaan komt, en dan zie ik de blik van Max vanuit de VIP-booth op mij gericht. 

Wat doet hij hier? Vraag ik me af. Moet hij niet in zijn eigen club zijn? Ik probeer me te concentreren op mijn set en laat nog een paar goed getimede pauzes toe om de muziek even tot rust te brengen. 

Dit zorgt voor een moment van opwinding in de menigte. En dan, op het juiste moment, laat ik de muziek losbarsten in een explosie van geluid en energie. Het is als een ontlading van opgekropte emoties, en de dansvloer explodeert in een zee van beweging.

De climax van de set is bereikt, en na nog een paar laatste opzwepende momenten, laat ik de laatste klanken uitsterven. De muziek is voorbij, maar de ervaring blijft bij het publiek hangen als een zoete herinnering. Het was een set vol opwinding, emotie en meeslepende geluiden die de mensen nog lang zouden bijblijven.

Ik bedank het publiek en word overstelpt door het gejuich van de menigte. Ze roepen allemaal mijn naam: "DJ Sophix, DJ Sophix!" Als ik nog even naar Max kijk, zie ik dat hij druk bezig is met een man in een zwarte smoking. Wanneer ze elkaars hand schudden lijkt het op een soort zakelijke deal.

Wanneer ik van het podium stap omhelst Julia me direct. "Fantastisch gedaan, meid! Zo'n geweldige set heb ik nog nooit gehoord!" zegt ze enthousiast. 

Terwijl we teruglopen naar de kleedkamer, voel ik de handen van mede-artiesten op mijn schouders tikken. Ze feliciteren me met oprechte bewondering in hun ogen. 

"Hier doe ik het voor, dat gevoel van euforie en geluk. Hier kick ik op!" denk ik bij mezelf.

Eenmaal in de kleedkamer neem ik nog een flesje water. Julie begint ondertussen druk uitteleggen wie allemaal in het publiek stond en welke delen ze super goed vond aan mijn set. Echter, ik ben niet echt aan het luisteren. Mijn gedachten dwalen af naar Max en de mysterieuze man.

Ik begrijp niet dat hij aanwezig was; hij heeft toch zelf een club om open te houden, denk ik. En wie was die man in de zwarte smoking? Een bodyguard? Waarom zou hij dat nodig hebben?

Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt als de deur van de loge luid wordt opengezwaaid. Max? Wat doet hij hier? Nog voordat ik iets kan zeggen, roept hij met een zware stem: "Iedereen buiten." De mensen in de loge twijfelen, maar als hij er boos aan toevoegt: "NU," loopt iedereen snel naar buiten.

"Ben je helemaal gek geworden?" roep ik kwaad naar hem. Zonder te reageren, begint hij tegen de man in smoking te praten. "Dit is Sophix, het jonge dj-talent dat je daarnet hebt zien draaien." De man laat zijn ogen over me heen glijden en steekt dan een visitekaartje naar me uit.

"Ik ben Steven, Artiesten Manager. Max hier heeft me speciaal met de helikopter laten ophalen om jou aan het werk te kunnen zien. Je hebt echt talent, meisje. Als je de volgende Charlotte De Witte of Paul Kalkbrenner wilt worden, dan geef je me maar een belletje. Ik zorg ervoor dat je dan gaat draaien op de grootste festivals tussen de grote namen. Wat zeg je ervan?"

Ik ben helemaal van mijn melk en krijg geen woord over mijn lippen. Is dit Steven Hamilton, de meest bekende artiestenmanager ter wereld? Max steekt zijn hand uit naar de man, "Ik zal je nog iets laten weten. We bekijken je voorstel en je hoort nog wel iets van mij."

De man draait zich dan om en loopt de loge uit. Zodra de deur dichtgaat, voel ik het enthousiasme opborrelen. Ik naast Charlotte De Witte, ieeep! Zonder erover na te denken vlieg ik om Max zijn nek. "Dank je, dank je, dank je." Hij grijpt me stevig vast zodat mijn voeten van de grond komen en een lach verschijnt op zijn gezicht.

Ik kijk naar zijn prachtige lippen. Heeft hij dit voor mij gedaan? En hoe kent hij Steven? Onze lippen zijn nu nog maar 1 cm van elkaar verwijderd, als de deur van de loge weer openzwaait. 

Het is Julia die niet begrijpt wat die man hier nu juist kwam doen. Max verschiet en zet me snel terug op de grond.

"Hij heeft mijn set gezien, Julia, dat is de manager van Charlotte De Witte," zeg ik enthousiast. 

"Wat? Echt waar?" roept Julia enthousiast. "En wat wilde hij van jou?" 

"Hij wil mijn manager worden, J. Is dat niet fantastisch!" We vliegen elkaar in de armen en springen enthousiast op en neer.

"Ja, zo is het wel goed," gromt Max, "kom dan breng ik je naar huis." 

Hoewel ik niet zoveel zin heb om naar huis te gaan en het goede nieuws wil vieren, omdat ik maandag weer naar school moet, zeg ik Julia vaarwel en volg Max naar de auto.

Eenmaal aangekomen, doet hij voor mij het portier van zijn sportwagen open en reikt me zijn hand zodat ik me er gemakkelijk in kan laten zakken. Hij sluit het portier en stapt achter het stuur. 

Voor ik het goed en wel besef, rijden we met een veel te hoge snelheid richting het penthouse.

Wat denken jullie tot zover?? Wie is jullie favoriet trouwens, Max of Liam? 

Ik ben zo benieuwd naar jullie reacties :o XX

Fijne feestdagen nog trouwens <3