Tussen Beats & Verlangens

| 32 |

POV SOPHIE

Gisteravond arriveerden we in het 5 sterren hotel in Barcelona. Max had een luxueuze suite geboekt, met omliggende kamers voor onze bewakers.

De hotel suite is werkelijk adembenemend. Bij binnenkomst word je begroet door een royale inkomhal die leidt naar de uitgestrekte living. Het interieur straalt warmte en gezelligheid uit, met een knapperend haardvuur als middelpunt. Tegen een van de muren bevindt zich een stijlvolle bar, terwijl het terras uitkijkt over een privézwembad met een schitterend uitzicht op de zee.

Bij onze aankomst was de hele woonkamer verlicht door kaarsen en gedecoreerd met een massa rozen. Een sierlijk pad van rozenblaadjes leidde naar de slaapkamer. Daar wachtte ons een emmer gevuld met sprankelende champagne. Het bed was prachtig opgemaakt, met twee handdoekzwaantjes die samen een hart vormden. Zachte, romantische muziek vulde de kamer, waardoor de sfeer nog intiemer werd.

In de badkamer was het bubbelbad gevuld met rozenblaadjes en langs de rand van het bad stonden enkele geurkaarsen, die een romantische gloed en geur verspreidden door de ruimte.

Max' wangen kleurden rood toen we de suite binnenkwamen. Hij had dit helemaal over het hoofd gezien door de hele ontvoeringssituatie. En om de zaken nog wat erger te maken, moesten de bewakers eerst alle ruimtes controleren voordat ze ons met z'n tweeën alleen achterlieten in de suite.

Toen de bewakers na de controle de kamer verlieten, kon ik niet helpen een glimlach te onderdrukken bij het zien van Max' reactie. Zijn gebruikelijke stoere imago leek een kleine deuk te hebben gekregen toen de hoofdbewakers spottend grijnsde over zijn romantische gebaar voor mij. Het was duidelijk dat hij niet gewend was aan dit soort sentimentele momenten van Max, en het bracht een glimlach in hem naar voren die ik nog niet eerder had gezien.

Maar daar stonden we dan, in de meest romantische suite, op het meest ongewone moment. Want niet alleen was ik zojuist ontvoerd en gered, maar ik had ook allerlei dingen ontdekt waarvan ik niets afwist. 

Max, de leider van een gevaarlijke maffiabende. Mama die alles bleek te weten. En Thomas, die blijkbaar wel eens mijn echte vader zou kunnen zijn. Maar wacht eens even... OMG, als Thomas niet mijn stiefvader is, betekent dat dan dat Max ook niet mijn stiefbroer is maar mijn ECHTE broer?

Fuck, dat kan toch niet waar zijn? Zou het echt? Wat als het wel zo is?

Ik schrik op wanneer ik zachtjes een hand op mijn schouder voel. "Sophie, alles goed? Wil je misschien nog wat rusten?" zegt Max zacht.

Verschrikt kijk ik op.

Max ziet de angst in mijn ogen en haalt snel zijn hand terug. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Ik vroeg me alleen af of je nog wat wil rusten?"

'ehm', is het enige wat ik er voorlopig uit krijg, want de gedachte dat Max misschien mijn echte broer is, overschaduwt al mijn gedachten. Hoe zal hij reageren als ik het hem vertel? Het lijkt me vrij duidelijk dat hij dat niet wist want hij zou toch nooit iets met zijn zusje aanpappen? Toch?

"Sophie, is alles goed?" Hij kijkt me bezorgd aan, terwijl hij de paniek in mijn gezicht ziet.

Zonder op zijn vraag te reageren, voel ik hoe de adrenaline begint op te bouwen, hoe mijn bloeddruk stijgt en mijn ademhaling versnelt. Het lijkt alsof alle zuurstof uit de kamer verdwijnt. Langzaam voel ik hoe mijn keel dichtknijpt en ik niet meer kan ademen.

"Sophie, blijf rustig, je raakt in paniek," hoor ik Max zeggen. Maar zijn stem klinkt gedempt en op de achtergrond.

Het enige waar ik momenteel op kan denken is zuurstof, ik moet zuurstof hebben.

Het enige waar ik op dit moment aan kan denken is zuurstof, ik moet zuurstof hebben.

Voor ik het weet, trekt Max me door de terrasdeur naar buiten. Hij duwt me zachtjes naar het balkon en komt achter me staan. Met zijn handen trekt hij mijn schouders naar achteren, waardoor ik al een eerste teug lucht voel binnenkomen.

"Diep inademen en uitademen, Sophie. In... en uit... nog een keer, Sophie. In... en uit..." fluistert hij zachtjes in mijn oor. Op de achtergrond hoor ik de golven van de oceaan, een kalmerend geluid en ook de geur van de oceaan helpt me ontspannen.

Langzaam volg ik zijn instructies en voel ik hoe mijn hart weer langzamer begint te kloppen en mijn longen zich weer vullen met zuurstof. Wanneer mijn ademhaling weer onder controle is, beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Niet lang daarna barst ik in huilen uit. Het voelt alsof alle emotie van de afgelopen uren eruit komt.

"Schat, wat is er aan de hand? Je bent veilig nu, weet je nog? Heb je ergens pijn?" fluistert hij zachtjes terwijl hij me omdraait en me in een knuffel trekt.

Na een tijdje stapt Max achteruit zodat hij me kan bekijken, 'zeg me nu eens waarom je zo panikeert'. Hij kijkt diep in mijn ogen en toont een blik van vertrouwen. 'Je kan me alles zeggen sophie, praat met me' fluistert hij zacht zonder zijn blik van me af te houden'.

Na lang twijfelen probeer ik de woorden te vormen om hem alles te vertellen, 'I-Ik weet alles'. Ik kijk snel naar de grond om zijn blik te ontwijken.

'Wat weet je Sophie' vragend kijkt hij me aan. Mijn stem die al heel zacht was zakt nu nog een niveau, 'Ik weet dat je leider bent van de Black rosses' fluister ik bijna onverstaanbaar. 

'Sophie,..' met zijn hand heft hij mijn kin op zodat ik hem wel moet aankijken. 

'Begrijp je ook wat dat inhoud' hij kijkt me vragend aan.

Ik knik zachtjes en zijn ogen worden daarop een tint donkerder.

'Sophie, wat hebben ze allemaal gezegd?' zijn stem klinkt veel strenger.

'Dat je leider bent van de Black roses en dat, ... ik begin te twijfelen of ik het wel moet uitspreken.

'Wat Sophie en wat', vraagt hij nu een beetje dreigend zijn blik nog altijd streng op de mijne gericht.

'Dat mijn mama nooit had mogen terug komen naar jullie & dat ze beter was weggebleven bij Thomas' zeg ik snikkend. 'Hij is mijn echte vader he' vraag ik zachtjes.

Zijn hand verlaat direct mijn kin en mijn hoofd valt hierdoor voorover. Met een ruk draait hij zich om naar de zee en en luide vloek verlaat zijn mond.

'Sophie, we moeten eens goed babbelen. Ik denk dat je nu best even rust en probeert wat te slapen. Morgen leg ik je alles uit, beloofd'. Zijn blik is terug verzacht en geruststellend.

'Ga nu maar snel slapen', zegt hij terwijl hij me zachtjes richting de raam duwt om aanleiding te geven om naar binnen te gaan.

Ik doe wat hij zegt en loop naar de slaapkamer. Ik gooi gefrustreerd met de lakens waardoor de handdoekzwanen en roze blaadjes door de kamervliegen en leg me onder de lakens.

Het duurt niet lang of mijn ogen worden zwaar en vallen dicht.