oy vermeyi unutmayın... unutsanız da lütfen yorumlarınızı esirgemeyin!!!!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
1 yıl önce,
Abim: Neredesin?
Okuduğum mesaj kaşlarımı çatmama sebep olurken beklemeden yazmaya başladım.
Niye?
Abim: Konum at geleyim ben
Abim: Geç oldu daha taksiyle falan uğraşma
Kimsin sen?
Abim: ?
Abim ben demediğim sürece düşünüp beni almaya gelmez.... Söyle kimsin?
Abim: Of
23.58, görüldü.
Abim: OF
Oflama, ikna et
Abim: Üzüldüğünde tatlı yaparsın
Abim: Ama kimsenin aklına bu gerçek gelmez çünkü dağılmış bir hâlde tatlı yapmak için girdiğin o mutfaktan kocaman bir gülüşle çıkarsın
Abim: Her önüne gelene göstermezsin o yorgun yanını
Abim: İkna oldun mu?
Abim: Konum bekliyorum.
📍konum
"Bari bu sefer biraz daha kalsaydın aşkım, akşam ezanından önce eve dönmesi gereken liseliler gibisin." diyen Şebnem'e sadece gülümsemekle yetindim çünkü ne söylersem söyleyeyim ısrarlarına devam edecekti.
"Bi' yarım saate birlikte kalkardık," ellerini cebine koyup büyük bir adım atarak aramızdaki mesafeyi aza indirdi ve devam etti Hakan.
"Hem eve bırakırdım seni de, geç oldu."
Gülümsedim tekrardan. "Teşekkür ederim Hakan ama abim gelecek, hatta gelmiştir bile."
Gözlerini kısıp birkaç saniye boyunca dediğimin yalan olma ihtimalini tarttı kafasında çünkü bundan önceki toplanmamızda arkadaşım almaya gelecek demiş ve yarım saatlik yolu yürüyerek gitmiştim.
Her insanın bir terapi anlayışı olduğu gibi yürümek de benim terapi yöntemimdi. Dakikalarca, saatlerce yürüyebilir ve hiç sıkılmazdım. Müzik eşliğinde, yağmur eşliğinde, Akın eşliğinde... Yürümek. Sadece yürümek.
