(5 OCAK 2024)
Avazın çıktığı kadar bağırmak istersin bazen. Dağlara, taşlara haykırmak istersin susturduğun bütün çığlıklarını. Ama yapamazsın! Öyle alışmışsındır ki sessizlik içinde bağırmaya… Nasıl ki coşkun akan nehirlere attığın bir çakıl kaybolur gider gözlerinin önünden. İşte öyle beklersin içindeki nehirlerin başında. Kalbin yerinden çıkacakmışçasına haykırırken yüreğindeki kayalara, dudaklarını dahi kıpırdatamazsın susturduğun acılara. Sanki… Sanki o an haykırırsan boğazın yırtılacak, sesin sonsuza dek kısılacak zannedersin. Bazen ne kadar çığlıklarının içinde kaybolup gitmek istesen de yapamazsın. Hiç konuşmasan da olur mesela. Ömrünün sonuna kadar mühür vurmak istersin diline. Kelimeler kifayetsiz kalmışsa dudaklarında, ve çığlıkların parçalamışsa yüreğinin derinliklerini, susmakta aynıdır konuşmakta, sükut da aynıdır, kelam da…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ MANOLYA
PoezieSizlere ne bir kurgu ile ne de yalan duygularla geldim. İnsanoğlu doğuyor, büyüyor, bir şekilde yaşayıp ölüyor. Kötü olan şu ki; bazı insanlar hiç sorgulamıyor. Hayatın içinden kesitlerle geldim size... Hüzün, mutluluk, öfke ve daha fazlası. Biraz d...
