Soğuk havanın yüzüme vurmasına rağmen adımlarımı hızlandırıp boş sokakta ilerledim. Mavi'ye bir şey söylemeden evden çıkmış olmam konusunda içim huzursuz olsa da döndüğümde ona açıklama yapmayı ihmal etmeyecektim. Elimdeki telefon konuma ulaştığımı söyleyen ses çıkardığında etrafıma bakındım.
Göl kenarında bir kafenin önünde olduğumu fark ettiğimde korku bedenimi ele geçirdi.
Siz: Geldim? (Görüldü)
Yakınlardan duyduğum bildirim sesi ile iki adım geriledim. Geldiğim taraftan bana yaklaşan bedene dikkatle baktım. Yanıma yaklaştığında nefes alış verişim hızlandı.
"Korkma." diye fısıldadığında kaşlarımı çattım.
"Mavi? Beni mi takip ettin?" Umarım evden habersiz çıktığım için bana kızmaz.
"Hayır Lila, seni buraya ben çağırdım." dediğinde şaşkınlıkla dudaklarım aralandı.
"Nasıl? Sen o mesaj atan kişi misin?" dediğimde gülümsedi.
"Anonim olarak yazarsam beni hatırlarsın diye düşünmüştüm." dedi.
26 Haziran gecesi gözümün önünden film şeridi gibi geçtiğinde gözümden bir damla yaş süzüldü.
"Ben, sen... Sana anonim olarak yazdım. Sonrasında senden vaz geçtim fakat sen benim olduğumu öğrenmiştin, bir hafta sonra sen yazdın parkta seninle buluşmuştum. Bana beni sevdiğini söyledin." Söylediklerimi başıyla onaylayıp gülümsediğinde ona yaklaştım.
"Hatırlıyorum Mavi." Elimi yanağına uzatıp yeni çıkmaya başlayan sakallarını okşadım.
"Seni seviyorum Lila." dedi fısıltıyla.
Yüzümü yüzüne yaklaştırdığımda dudaklarında çıkan sıcak nefes dudaklarıma çarptı. Aramızdaki ufak mesafede gözlerimiz buluştuğunda tebessüm ettim. Mavi aramızdaki mesafeyi kapatıp dudaklarımızı birleştirdiğimde kollarımı boynuna doladım. Ellerini belime yerleştirip sağ gözümden süzülen yaş dudaklarımıza ulaştı. Birbirimizi incitmekten korkarcasına yumuşak öpüşlerimiz uzun süre devam etti. Nefes almak için ayrıldığımızda başımı Mavi'nin göğsüne yasladım.
Kaç dakika sarıldım bilmiyorum ama gözlerime çöken ağırlıkla bedenlerimizi ayırdım. Baygın bakışlarım yüzünde dolaştığında gülümseyip alnımı öptü.
"Eve dönelim, uykun gelmiş." dediğinde başımla onayladım. Elini uzattığında parmaklarımı parmaklarının arasından geçirip elini sıkıca tuttum. Yüzümde hissettiğim ıslaklık ile başımı gök yüzüne kaldırdığımda mutlulukla gülümsedim.
"Mavi! Kar yağıyor." dedim heyecanla.
"Şanslıyız, sabah buralar beyaza bürünür." diye mırıldandı.
Karanlık sokakta yavaş adımlarla eve ilerlerken ikimiz de konuşmuyorduk, bakışlarımı yoldan çekip birbirine kenetlenen ellerimize baktım. Yüzümde oluşan gülümseme ile kalbim hızlandı.
Eve girdiğimizde oturma odasına ilerledik. Cebimdeki telefonu çıkarıp WhatsApp'a girdim.
3 K - 4 E - 7 M
Siz:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merve: Sonunda beee!
Devran: Hayırlı olsun kardeşim, düğün fotoğrafçınız ben olurum saddjasdjfajda
İrem: Lannnn, Allahhh kalkın göbek atmayaaaa
Ahmet: İrem sanki biz de yavaştan olsak mı?
İrem: Ne olsak mı?
İrem: Ay çok saçma bir cümle oldu.
İrem: Ne olacağız?
İrem: Nasıl olsak mı?
Ahmet: Yarım saate aşağıya in, geliyorum.
İrem: Ne! Saçmalama olmaz.
İrem: İşim var benim hem, telefonum bozulmuş şarjım %1. Hatta bak tam şu anda kap-
Merve: Aşkınızı az ötede yaşayın, olan var olmayan var :(
Devran: +1
Furkan: +1
Mavi: Kıskanın kuduruk köpekler jnfjsjfbdsjkbds
Lila: Ağlamayın tamam dsjfjfsdfajfjfdd
Telefonun ekranını kapatıp bakışlarımı yanımda oturan Mavi'ye çevirdim.
"Uykun var mı?" dediğinde omuz silktim.
"Var ama uyumak istemiyorum, seninle zaman geçirmek istiyorum." dedim. Kolunu omuzuma atıp beni kendine çekti. Elimi göğsüne koyup kedi gibi ona sindiğimde saçlarıma ufak öpücükler bıraktı.
"Şimdi uyuyalım, yarın bol bol vakit geçiririz." diyip ayağa kalktı. Odalardan birine girdi, kısa süre sonra kucağında battaniye ve temiz nevresim ile yanıma gelip koltuğa bıraktı.
"Teşekkür ederim Mavişim." Yanağımı öptüğünde az önce çıktığı odaya girdim. Yatağın üzerinde annesine ait pijama takımı vardı, kıyafetlerimden kurtulup pijamaları giydim.
Kısa süre içerisinde eski yaşantıma dönmek bana iyi gelse de anne ve babamın acısının taze olduğunun farkında olmak canımı yaktı. Gözümden süzülen yaşı elimin tersi ile silip battaniyenin altına girdim.
Son beş - altı ayda, umudumu, gülüşümü, sevdiklerimi, kendimi, yaşama hevesimi, duygularımı, anılarımı kaybettim fakat sevdiğim adam ve dostlarımın uzattığı yardım eli ile kendime geldim.
Ne yaşarsak yaşayalım, günün birinde birisi yardım eli uzatacak ve bulunduğunuz çukurdan sizi kurtaracak. Benim gibi olmayın, umudunuzu kaybetmeyin...
