The Blind Lost Her Trace (Brilliantes Series #5) (COMPLETED)

CHAPTER 40

Chapter 40: Face to face

KAHIT gaano ka rin kagalit sa isang tao kung mas matimbang ang pagmamahal mo sa kanya ay magagawa mo pa rin naman siyang patawarin ng paunti-unti. Hindi dahil isa ka lang marupok. Ayaw mo lang siyang makita na nasasaktan o takot kang nawala siya sa 'yo. Kung nasasaktan ka man niya hindi sa pisikal kundi mentally and emotionally, aminin man natin o hindi ay siya lang ang kayang gumamot sa kirot ng ating dibdib. Siya lang ang may kakayahan na tanggalin ang negatibo at agam-agam sa iyong isip at puso.

Alam kong sa mga oras na ito ay ganoon ang nangyari kay Miko. Nang walang salitang namutawi mula sa aking bibig maliban sa paghikbi ko. Tila lalabas ang aking mga mata sa sobrang sakit nito. Umakyat hanggang ulo ko at parang mahahati rin ito.

"Jean... J-Jean..." Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko. Naghalo-halo ang emosyon na nararamdaman ko.

Hindi bale na ang makaramdam ako ng sakit basta muli kong nayakap ang lalaking mahal ko. Hindi na bale kung nahihirapan akong huminga basta ramdam ko ang mahigpit niyang yakap.

"A-Ano'ng nangyayari kay Jean?" narinig kong nag-aalalang tanong ni Tita Jina, nang makita niya ang aming sitwasyon.

"M-Mom... May... may blood spotting na naman siya!" Nawalan ako nang malay pagkatapos kong marinig iyon. Kung hindi lang ako bulag ay baka umiikot na nga rin ang paningin ko.

Nagising ako sa pamilyar na amoy at ang ambiance nito. Maririnig ko ang isang monitor na alam kong nagmumula iyon sa tibok ng puso ko. May kirot sa kaliwang pulso ko at naiipit ang hintuturong daliri ko.

Wala na akong nararamdaman na sakit ng mga mata at ulo ko. Iyon nga lang, nakararamdam ako ng panghihina at mabigat ang aking katawan.

Nang sandali kong pinaglandas ang kanang palad ko sa aking tiyan ay naramdaman ko pa ang umbok nito. Inaamin ko kanina bago ako nawalan nang malay ay kinabahan ako. Kinakabahan ako at natakot sa posibilidad na mangyayari.

Gusto kong bumangon pero hindi kaya ng aking katawan. Nakaramdam din ako ng matinding pagkauhaw pero mukhang wala akong kasama sa loob ng hospital.

Tama nandito ako sa hospital. Ito ang unang beses na sinugod ako sa hospital dahil siguro sa sinabi kanina ni Miko na may blood spotting ako. Napabuntong-hininga na lamang ako.

Muli akong pumikit at may narinig ako na pamilyar na yabag ng mga sapatos. Dalawang tao ang papasok sa silid na ito.

"What the fvck are you doing here?!" Napadilat ako sa lakas ng boses ni Miko. Kahit nasa labas siya ay nararamdaman ko talaga ang lamig nito.

Sino kaya ang kausap niya at galit na galit agad siya?

"I want to see her. Let me in." Naguguluhan ako. Bakit nandito rin si Randell? Paano niya nalaman na sinugod ako sa hospital? Ano ba ang ginagawa niya rito?

"Ang kapal ng mukha mo. Sa tingin mo ay papayagan kita na makita ang fiancé ko?"

"Kaibigan ko lang si Jean. Walang—" Tinanggal ko ang dextrose sa kamay ko nang makarinig na ako ng kalampag sa labas. Nagusot ang mukha ko dahil sa kirot ng pulso ko nang tanggalin ko ang IV ko.

Kahit mabigat ang katawan ko at nanghihina talaga ako ng husto ay nagawa kong bumangon at nakababa mula sa kama. Nagpapasalamat na lamang ako at wala akong masyadong nasagi na mga gamit. Agad akong nakarating sa pintuan at inikot ko ang doorknob saka ko pinihit pabukas.

"Let go of my brother! Maganda ang atensyon namin sa pagpunta rito!" Boses iyon ng kapatid ni Randell.

"Saan ang hindi niyo maintindihan na hindi kayo puwedeng dumalaw sa kanya?!" malakas na sigaw nito.