" Sahra damla küpelerim sende mi? Sahra beni duymuyor musun? "
" Abla neden bağırıyorsun? Duymadım işte."
" Kaldır o telefondan başını da kulak ver o zaman. Geç kalıyorum. "
" Ne sormuştun ablacım? "
" Offf Sahra. Damla küpelerimi sormuştum, sende mi? "
" Görmedim abla. "
" Nasıl görmezsin ya? Daha geçen gün takmak için istemiştin. Off her neyse geç kaldım Allah kahretsin ya. "
" Abla boşuna gerilim yapma. Sen hiçbir yere geç kalmazsın. Kendi doğumuna bile annenden önce gitmiş kızsın sen. "
" Ben de bir insanım Sahra. Ben de geç kalabilirim ve bugün benim için çok önemli bir gün. Eğer ağzını açıp "kafan dışarıdayken doğumhaneye girmişsin" muhabbetine başlarsan, seni o çıkmaktan üşendiğin yere geri sokarım. 41 haftalık doğmak ne demek ya? Üşengeçliğin vücut bulmuş halisin resmen."
Ne güzel anlaşıyoruz değil mi?
Ben Azra efendim. Evin büyük kızı, babasının aslan parçası, annesinin oğlan kılıklısı, kardeşinin akıl hocası. Kendimin neyiyim bilmiyorum henüz. Koç Üniversitesi Endüstri Mühendisliği son sınıf öğrencisiyim. Tam burslu okuyorum bu arada. Ailemin orta halli bir maddi durumu var. Annem Kadıköy adliyesinde İcra Müdürü, babam ise Cağaloğlu Erkek lisesinde müdür. Oradan bakınca despot bir ev ortamı diye düşünebilirsiniz ama bizim evin halleri oldukça eğlencelidir. Fenerin Kadıköy'deki maçlarını hiç kaçırmayız mesela. Adliyede hanım hanımcık takılan annemin, okulda disiplin abidesi gibi görülen babamın içinden, stadyumda nasıl birer holigan çıktığını bilemezsiniz. Sonra hafta sonları gittiğimiz doğa yürüyüşleri, dört kişi çift kale yaptığımız maçlar, sonunda en kıymetli eşyalarımızı masaya koyduğumuz tavla turnuvaları var bu ailede. Ev ev değil, olimpiyat arenası anlayacağınız. Bir de bizim ufaklığa, aslında onun bir tembel hayvan değil de insan yavrusu olduğunu anlatabilsek altın madalya kazanacağız ama ne yazık ki çabalarımız sonuçsuz kalıyor.
Şimdi siz; bu kız yana yakıla nereye hazırlanıyor, nereye geç kalmaktan korkuyor diye soruyorsunuz biliyorum. Hemen anlatayım efendim; okulumuzun bize sağladığı imkanlardan birisi de ülkenin en iyi şirketlerinde staj yapmak. Ben de tam burslu bir öğrenci olarak iyin de iyisinde staj yapıyorum. Kurt holding bünyesindeki akaryakıt şirketinde yönetici asistanı asistan adayıyım efendim. Evet asistanın asistanı olabilmek de övünme sebebi bu şartlarda. Çünkü aslanın midesindeki ekmeğe ulaşmak için biraz deli, biraz da altın semerli bir eşek olmak gerekiyor. İki meziyete de sahip olduğumdan; bu yaşımdan sonra stiletto giymeyi bile öğrendim. Zor oldu, acılı oldu ama başardım. Çünkü şirkette babanın tükkanına gidermiş gibi giyinmek kurallara aykırı.
Bugün stajın son günü olması hasebiyle, aynı zamanda, okul bittikten sonra pozisyonunda kalmayı hak edenlerin açıklanacağı gün olma özelliğini de taşıyor. Kendi şirketinizi kurup, başınızı alıp gidene kadar bir yerlere tutunmanız gerekiyor haliyle. Tecrübeyi, tecrübenin babasından kazanmak da benim şansım oldu diyelim. Elbette sadece şans olarak görmek; bozulan gözlerime, çürüyen dirseklerime, uykusuz gecelerime hakaret olur. Kısacası ben bu şansı yan gelip yatarak kazanmadım.
Benim gibi bu pozisyonda kalmayı planlayan üç stajyer daha var. Birisi hariç, diğer ikisinin şeytan görsün yüzünü. Baba parasıyla okuyup, parayı her kapıyı açan anahtar olarak kullananlar sınıfındalar. Ancak Elif öyle değil. O da paralı okuyor ama buna rağmen tanıdığım en alçak gönüllü insanlardan birisi. Okulun ilk haftalarında başlayan dostluğumuz bu güne kadar hiç aksamadı bu yüzden. Eğer bir kişi için açılan kadroya o seçilirse buna benden başka sevinen olmaz inanın. Aynı hisleri onun da taşıdığına adım kadar eminim. Ama ona kalırsa bu kadronun tek sahibi benim. Kulislerden aldığı duyumlara göre konuşuyor hanım efendi. Ama o kulislere pek fazla itimad etmemek lazım. Sonuçta her faninin fikri son dakika değişebilir öyle değil mi? Hakkımızda hayırlısını diledikten sonra anne ve babamın gerdeğe girecek damat muamelesi yapmasına katlanıp evden ayrılıyorum.
