Annem bu yaşıma kadar benim ne giyeceğime karar verebilen tek merciidir. Zaten başkasını da asla giyim kuşamıma karıştırmam, kattiyetle de güvenemem. Çünkü her zaman benden daha zevkli ve modayı takip konusunda oldukça da başarılı olduğuna inandığım tek insandır kendisi. Elif bile içinde yüzdüğü bok gibi paraya rağmen ,yeri geldiğinde oldukça vasat giyinip benim gözlerimi kanatıyorken, annem her seferinde bedenime en uygun kıyafetleri mağazalardan adeta cımbızla seçiyordu. Ben ise kalem pantolonun altına parmak arası terlik giyecek kıvamdayım. Ama keşke benim için seçimler yaparken beni de yanında sürüklemeseydi.
Bugün günlerden cumartesi ve annemle birlikte eksik bulduğu dolabımı tamamlamak üzere sokaklara vurduk kendimizi. Okul bitene kadar haftada üç gün arzı endam edeceğim şirket için, daha ilk maaşımı almadan dünya kadar harcama yapmak, benim için hayatımın en büyük enayiliğiydi. İçinde rahat hissettiğim bir pantolonun ve duruşunu beğendiğim bir gömleğin birkaç farklı rengini alsam ne olurdu sanki? Ama olur mu hiç? Hale hanım haftanın her günü için farklı bir kombin yapmam gerektiği konusunda oldukça kararlıydı. Ben inatla; senin dolabından da tırtıklarım, idare ederim bir şekilde desem de; sözlerime kıymet vermedi. Nihayetinde içinde kendimi asla rahat hissetmeyeceğim onlarca parçaya neredeyse torunlarımın rızkını da bağlayıp eve dönmüştük. Aldıklarını bir hevesle babama gösterirken, benim yerime ne kadar heyecanlı olduklarını görmesem oturur bu derdime ağıt dahi yakardım. Ama ben onların bozkırda açan çiçeğiydim. Hem ana tarafının hem de baba tarafının Türkiye derecesi yapmış tek ferdi olarak bütün yatırımları kabul etme lüksüm vardı. Her ne kadar Fener'in Cengiz Ünder'e ödediği rekor transfer ücretini duyunca babaannemin; Canlı hayvana o kadar para verilmez deyişi kulaklarımda çınlasa da; kendimi Cengiz Ünder kadar kıymetli görmüyordum.
Aldığımız kıyafetleri tek tek dolabıma yerleştirirken; yenilerden yer kalmadığı için çıkarmak zorunda kaldığım kıymetlilerimi Sahra aç kurtlar gibi izliyordu. Bu endişe bile mutsuzluk kat sayımı arttırmama yeterdi.
İşlerim nihayet bittiğinde yatağıma uzanıp, telefonumdan Elif ile çekildiğimiz fotoğraflara bakmaya başladım. Gidişinin üzerinden henüz bir hafta geçmişti ama ben onu şimdiden çok özlemiştim. Figen teyze ile saat farkını dikkate alarak denk getirdiğimiz konuşmalarımızda sağlığının iyi olduğunu fakat tedavi sürecinden şimdiden çok sıkıldığını söylüyordu. Elif'in aynı ortamda uzun süre kalamayan, kıpır kıpır bir insan olduğunu bildiğim için; 15 metrekarelik izole bir odada günlerini geçirmek zorunda kalışının onu ne kadar zorladığını tahmin edebiliyordum.
Geçtiğimiz hafta boyunca şirkete üç kez, yarım gün olmak üzere gitmiş ve gittiğim bu üç günde de Metehan beyi görememiştim. Jale abla ondan aldığı talimatları sürekli bize iletiyordu fakat, onun yokluğunda yönetim katında bariz bir boş vermişlik vardı. Demir bey, Metehan beye nazaran daha serbest bir insan olduğu için işler sürekli planlandığı zamanın dışına taşıyor ve bizler sürekli programları revize etmek zorunda kalıyorduk. Demir beye göre her şey iş demek değildi. İş hayatında çalışanların serbest zamanlara da ihtiyacı vardı ve bu serbest zamanı da sağ olsun kendisi yaratmaktan geri kalmıyordu. Şöyle ki; koca ofiste kıçını dayayıp da lak lak etmediği bir tek masa bile kalmamıştı. İkisinin nasıl olup da aynı anadan babadan doğduğunu bir türlü anlayamayan yanıma diğer yanım; Sahra ile benim de aynı bokun laciverti olduğumuz gerçeğini sürekli hatırlatmaktaydı.
Geride bıraktığımız bu haftada okulda beni oldukça tedirgin eden bir dinginlik vardı. En son Barış ile girdiğim münakaşadan sonra kimse beni rahatsız etmemiş ve ne arabam ne de bursum hakkında salakça yorumlar yapmamıştı. Hafta başında bana çarpan çocuğu da sık sık görür olmuştum. Beni asla rahatsız etmeden hafif bir baş selamı veriyor ve yanımdan geçip gidiyordu. Zihnimi zorlamama rağmen onu okulda daha önce görüp görmediğimi bir türlü hatırlayamıyordum.
