" ရာရာ ထတော့ "
" ဘာလဲ "
" အမေက စျေးသွားမလို့တဲ့ "
" အဲ့တော့ "
" နင်ပါလိုက်ခဲ့ "
" နင်နဲ့ အမေပဲသွားလိုက်လေဟာငါအိပ်ချင်သေးတယ် "
" မရဘူး နင်လိုက်ခဲ့ "
" ဟူးးးး "
ရာရာ ထရပြန်ပါသည်။
မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး အမေရယ် ဘုန်းပြည့်စုံရယ် ရာရာရယ် အတူတူ စျေးသွားကြသည်။
နေကပူ အိုက်ကအိုက် ရာရာစိတ်ညစ်ရပြန်သည်။
ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဆိုင်မှာ အမေဝယ်နေတုန်းဘေးဆိုင်ကိုလှမ်းကြည့်မိတော့
အိမ်ဘေးက ထိုလူ။
သစ်သီးတွေဝယ်နေတာကိုတွေ့သည်။
ပန်းသီးရွေးနေတဲ့လက်လေးတွေက အကြောလေးတွေနဲ့
ရာရာ ငေးကြည့်နေမိသည်။
" ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ "
" အမ် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးအမေ "
သူကတော့ရာရာ့ကိုတွေ့မည်မထင်ပါ။
" ဟယ် ညွှန်းဖွဲ့ရာ "
" အော် ကြည်ဖြူ စျေးလာတာလား "
" အင်းဟုတ်တယ် "
" 👀👀 "
ဟန်ကြည်ဖြူ ကြည့်လိုက်တော့ သဘောပေါက်သွားသည်။
" ငါသွားတော့မယ်နော် "
" အင်းအင်း တာ့တာ ကြည်ဖြူ "
နေတွေပူနေတာတောင် ရာရာ့တစ်နေရာထဲ အရိပ်ရနေသလိုခံစားမိသည်။
အသားတန်းဘက်သွားတော့ ဘုန်းပြည့်စုံက အပြင်မှာပဲရပ်စောင့်ချင်သည် လို့ပြောတာကြောင့် ရာရာက သူနဲ့အတူ အပြင်မှာပဲ စောင့်နေသည်။
ဟော သူ့ကိုတွေ့ပြန်သည်။
ခုနက သေချာရွေးနေတဲ့ ပန်းသီးလေးတွေကို သူက ကလေးလေးတွေကို လိုက်ပေးနေသည်။
ပြုံးပျော်သွားတဲ့ ကလေးလေးတွေရဲ့ မျက်နှာထက် သူ့မျက်နှာလေးကို ပိုငေးကြည့်နေမိသည်။
ရာရာတစ်ယောက် ပြုံးစိစိနဲ့ ....
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေ့ကိုဝိုင်းကူလုပ်ပေးရသည်။
