mokita, hyunin

14'

Jeongin

"İyi dersler bücür"

Saçlarımı ve yanaklarımı sevmesine izin verdiğim beden bir süre beni sevdikten sonra kaskını takıp gitmişti.

Onda kalmıştım bugün. Sabaha kadar uyumayıp yemek yaptıktan sonra beni okula bırakmıştı. O kadar eğlendirmişti ki beni kafamdaki sorunlar bir süreliğine aklımdan silinmişti.

Şimdi tekrar kendimle baş başa kaldığım için midemin bulanmasını engelleyemedim. Hyunjin ne kadar okula gitmemi istemese de gideceğimi söylemiştim.

Aslında gitmeyeceğim.

Hiç ders işlemek istemediğim için okulu asacaktım. Hyunjin'e bunu söylersem eğer tüm gün yanımda olmayı teklif edecekti. Hatta teklif etmeden tüm gün yanımda olacaktı. Yalnız kalmak istediğim için de küçük bir yalan söylemiştim ona.

Nereye gideceğimi bilmiyordum ama ilk iş olarak eczaneden ilaç almam lazımdı. Midem gerçekten çok bulanıyor. Yolda kusmak istemiyorum.

Okulun karşısında olan eczaneden ilacı alıp içtim. Ne zaman ilaç içsem saniyesinde etkisini almak istiyorum ama anca bir saat sonra geçecek. Hasta olmaktan nefret ediyorum. (Bende)

Şuan eve gidersem eğer kimse olmayacaktı. Aslında eve gidebilirim ama onların evinde kendimi bir türlü rahat hissedemiyorum.

O yüzden bende eve gitmeyip tüm günümü dışarıda geçirdim. Yürümekten ayaklarımın kendini taşımayacağı ana kadar yürüdüm.

Telefonum çalınca kim olduğuna bakmadan açtım.

"Efendim?"

"Okuldan erken mi çıktın? Okula geldim ama bulamadım seni. İçeriye de baktım."

Okul çıkış saatimdi anlaşılan.

"Çıktım"

"Nerdesin?"

"Eve gidiyorum, yorgunum."

Bir süre cevap vermedi sonra da telefonu kapattı. Bana kızmış mıydı? Yalanımı anlamış olabilir ama bunun için bana kızacağını düşünmüyorum. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı, bunu biliyor.

"Ne yapıyorsun sen burada?"

Kolumu tutan kişiyle korkarak irkildim. Benim korkmama şaşırmıştı. Yüzümü inceledikten sonra elini yüzümde gezdirdi.

"Pek iyi gözükmüyorsun. İyi misin jeongin?"

"İyiyim" dedim ama en son sabah hyunjinle bir şeyler yemiştim. Sanırım açtı karnım. Bunu bile anlamıyorum.

"Yalancı. Bana nasıl yalan söylersin? yemek yiyelim de kendine gel."

Elimi tutup, beni yönlendirmesine izin verdim. Etrafa baktığımda üniversitenin yakınlarında olduğumu fark ettim. Demek ki o yüzden minho ile karşılaştım.

"Ne yapıyorsun burada? Beni görmeye mi geldin yoksa?"

Ona göz devirip sorusunu yanıtsız bıraktım. Girdiğimiz kafede benim yerime de bir şeyler söyledikten sonra ellerini önünde birleştirip yüzümü inceledi.

"Neyin var Jeongin?"

"Bir şeyim yok gerçekten. Sadece halsiz hissediyorum kendimi." Dedim. Gerçekten halim yoktu. Kafamdaki sesleri susturabilirsem eğer kendime gelecektim ama susmuyorlar.

Kendime gelmem lazım. Evet yemek yersem eğer düzelirim. Fazla aç kaldım.

Önümüze gelen hamburger ile iştahım yerine gelmiş olabilir.