Tila Tala

III

I opened the glass door to enter my veranda, holding the handkerchief Isagani handed me that time. It was two days ago. It’s Sunday night and tomorrow, we will see each other once again. I am planning to give it back to him the moment I see him, gusto ko ring magpasalamat na hindi ko nagawa noong gabing iyon dahil sa pag-iyak.

For the first time, I felt Isagani’s gentleness towards me. No sharp and serious stares, no traces of coldness, no elusive Isagani. I finally encountered the real him. Like how everybody describes him, Isagani’s presence is indeed comfortable and comforting.

“Hi...” I greeted. Mula sa telepono ay nag-angat siya ng tingin sa akin. “Ibabalik ko lang sana. Na-laundry na at na-plantsa, puwede mo nang gamitin kahit ngayon.” I handed him the handkerchief.

“Sa ‘yo na.” He said as he stood up and walked away.

“Huh? Pero —” I sighed when he continued walking. “Isagani, thank you.” I was so eager to talk to him. Bakit ba iwas na iwas na naman siya gayong siya ang lumapit noong huli?

“I knew, I looked so petty crying because of my —”

“It has never been petty to cry over that thing, Amore. Your feelings are valid.”

Bago pa magtama ang mga mata namin ay naglakad na ulit siya palayo. Hindi niya tinanggap ang panyo niya. Iniwan ito sa akin na tila estatwa lang sa kinatatayuan ngayon.

Why Amore? My name is Tala. Everyone calls me Tala. I am Tala, not Amore. Hindi ko alam kung bakit bahagyang sumama ang timpla ko. I didn’t notice it, but as far as I can remember, he also called me ‘Amore’ the last time. What’s with my name?

“Tiffany...” I pouted and rested my head on her shoulder.

“Ano, b-in-usted ka?” She chuckled.

Napabangon ako kasabay ng mahinang oaghampas sa kaniya. “Hello?! Mukha ba akong manliligaw ng lakaki? Suko na talaga ako sa kaniya.”Im I sighed exaggeratedly.

“Retuhan na lang kita!”

Within the next few days, I started focusing more on my studies. Hindi ako masyadong lumalabas kasama ang mga kaibigan, hindi rin gaano tumatambay sa mga clubs at orgs. Gusto ko lang ng bago at mas healthy na routine. Mabubuo pa rin naman ang araw ko kahit hindi ako masyadong nakaka-catch up sa mga kaibigan at kakilala ko.

“Long time no see, Tal!” Damon shouted.

I chuckled and waved at him. “How long is a week?”

“One hundred sixty-eight hours, Miss Ma’am.” Pareho kaming natawa. Engineering nga, mabilis sa math, e.

Damon accompanied me. I didn’t know he knew such things about my course. He helped me understand some that I couldn’t. Nauna niya pang maintindihan nang basahin niya bago pa ako. Someone called him kaya naman nagpaalam na rin siya. Nagpasalamat ako’t naging instant tutor ko oa siya ngayon.

Iniligpit ko na ang nga libro ko. May susunod na klase pa bago ako makauwi. I saw Isagani walking all alone towards our building. Pero sa halip na lapitan ay hindi ko pinansin. Binilisan ko ang lakad hanggang sa malampasan ko siya. Hindi ako lumingon at dire-diretsong umakyat dahil parang nagkakarera ang puso ko. Bakit?!

Nanlalambot ako buong klase. I don’t know. I am now confused. Bakit ko nga ba ginugugol ang oras ko sa pag-iisip sa kaniya? Sa pagsubok na makausap siya? Bakit ako humahanap ng paraan para lapitan siya? I know, I love people. But the way I care about that one guy is slowly scaring me. Dapat ko na siyang tigilan.

“Ate Coleen!”

“Tala!”

Ate Coleen is Damon’s ex m.u. I don’t know what happened, but one day, I figured out something was wrong. The way they interact changed a lot. I knew very well the difference between treating your loved one and your friends. Maybe I knew because I also did that.

“Paano malalaman kapag gusto mo ‘yong isang tao?”

“Ang random naman, baby girl. Bakit? You have your someone na?” Ate Coleen gave me ‘that’ look. Napailing ako at ngumuso.

“Ate naman, wala pa.” I chuckled. “Curious lang.”

“Honestly, I also don’t know.” She started. “But compared to what I’ve felt towards Damon before... Damon dominated my whole system. Palagi ko siyang naiisip kahit you know, nag-umpisa kaming magkapikunan. Siguro dahilan na rin na palagi kaming nag-aasaran kaya hindi siya nawawala sa isip ko. Like, hindi naman kami close, ni hindi ko nga siya personal na kilala noon pero naiisip ko rin siya. I think, that’s how it works... at least, for me.”

That is how it works? Wow. It’s scaring me now.

“Field trip?” I echoed.

“Yep. Approved na.” Sagot ni Lexus.

My mouth formed an ‘O’. “And the destinations?”

“I don’t really know the exact destinations on the list but I’m sure Tagaytay is in.”

I thanked Enzo, a sophomore, for informing me. He’s kind of updated because his parents are one of the shareholders in this university. He’s pretty rich. Akala ko nga ay hindi ako papansinin noon, lalo pa’t hindi naman kami nagkaedad at bihirang-bibirang magkita. Pero noong unang beses na ngitian ko siya ay ngumiti siya pabalik at nauna pang bumati.

[“Sasama ako kapag sasama ka.”] Tiffany uttered.

“All right. Sasama tayo.”

Noong inanunsiyo ito sa klase at sinabi ang buong detalye ay kaunahang nagpalista si Isagani. Tagaytay is in kaya naisip kong baka gusto niyang bumalik doon kaya siya sasama. Now, I’m thinking of getting a seat beside him. But that is so impossible.

I kissed Mommy and Daddy’s cheek before leaving the house. Today is the day of our educational field trip. I am wearing my khaki jeans paired with a white sweat shirt with a white sando cropped top inside. Required na pants and something white na top ang suot kasama ang ID para sa pagkakakilanlan ng bawat isa. Hindi naman ako mawawala. Hindi na ako bata.

I bought a neck pillow and my to-go back pack. I have my makeup, hygiene kit, and some clothes with me. May dala rin akong snacks para sa biyahe. Pocket money na rin. Bago sumakay sa bus ay itinali ko ang buhok ko into bun. Matutulog muna talaga ako, ang aga kong nagising kanina.

“Tiff!”

“Sorry, girl! May baby pala akong kasama!” Humagikhik pa siya at lumingkis sa katabing lalaking junior.

Napapadiyak ako sa inis. Tarato na kaya kami! Wala tuloy akong mauupuan. Marami pa namang bakante pero gusto ko ay malapit kina Tiffany kaso ay occupied na ang mga ‘yon. Masama tuloy ang loob kong naglakad papunta sa likod. At hindi ko alam kung minamalas ba ako o sinusuwerte. Ang huling upuang bakante ay sa tabi ng nag-iisang Isagani Isidro.

Napalunok ako at hinanap ang professor na assigned sa amin. “Puwede po bang lumipat ng bus?”

“Kung may makikipag-trade pa sa ‘yo, Miss Lagdameo. Pero settled na kasi ang lahat, kulang na lang ay umandar tayo.”

Nagkatinginan kami ni Isagani. Napalunok ako’t hindi man lang magawang ngumiti. Nag-aalangan tuloy ako. Alam ko namang ayaw niya sa akin, ang lamig ng pakikitungo niya palagi, at sa paraan ng pagtingin pa lang ay alam kong hindi na niya gusto anh presensiya ko. Hindi yata ako tatagal sa biyahe na siya ang katabi. Mahihiya lang ako’t maiilang dahil alam kong ganoon ang nararamdaman niya.

“Maupo ka na.”

My heart clenched. I don’t know if I heard it right, but his voice is too soft for Isagani’s usual tone when he’s talking to me sometimes. I proceeded to give him a small smile before I sat beside him.

Our elbows suddenly touched. Napalayo ako ng bahagya dahil sa kakaibang pakiramdam. Nagulat si Isagani sa naging reaksiyon ko at tinitigan lang ako na parang nagtatanong. How could I answer him na para akong nakuryente o napaso?! Ang bilis ng tibok ng puso ko, wala akong makapang salita.

We went silent after that as if nothing happened. Wala naman talaga, at least, to him.

“Tala’s here, ‘di ba? Sa’n na ‘yon? Bakit ang tahimik?” I heard Kyle’s voice.

“Here... sleeping...” Isagani answered them for me before I finally fell asleep.

•••