Unsolved Mystery (Nilacabb Series #1)

30

CHRIS

"S-sino?" Jarenn asked. Luminga-linga siya sa paligid, umaasang malalaman niya kung sino ang tinutukoy ko.

Hindi ko alam kung kakayanin ni Jarenn. Masyadong showy sa nararamdaman 'to. Noong nakaraan na-diagnose siya ng bipolar ayon kay Kyra.

I smiled. "Siya," I pointed someone whose standing at the door, crossing her arms. She looked... fearless.

"Long time no see!" Tumawa si Shane at inayos ang itim niyang sumbrero.

Nakita ko ang gulat na dumaan sa mga mukha nila. I felt relieved when I saw Jarenn smiling for the first time in a while. Palagi ko silang pinagmamasdan sa school pero ni isang beses, hindi ko siya nakitang ngumiti. Now that he saw Shane, kita ko ang pagliwanag ng mukha niya.

"Shanelle," Jarenn called her name. Tumakbo si siya papunta sa mahal at binigyan iyon nang mahigpit na yakap. Ginantihan ni Shane ang yakap na 'yon bago ko tuluyang makita ang pagpatak ng luha nilang dalawa.

Napangiti ako. Mukha silang malaya.

"I'm alive," Shane caresses Jarenn's face and wiped the tears coming from his eyes. I saw how his eyes softened when he hears Shane's voice once again... na parang matagal niya nang gusto marinig iyon.

Si Mikayla na kanina pa naka-tingin ay lumapit sa kaniya para yakapin siya. She hugged Shane and caresses her hair. "I missed you," she whispered as the tears fell down through her cheeks.

Chloe started to sob and run to Shane. Niyakap niya nang mahigpit ang kaibigan na parang sabik na sabik ulit itong mayakap siya. "Paano?" She asked.

SHANE

Pinunasan ko ang mga luhang kanina walang tigil na dumadaloy sa pisngi ko. I looked at Chloe at caresses her hair. "Same as Chris." I answered.

— flashback —

Nasa likod ako ng building namin ngayon. I almost couldn't see a thing because of the tears that filled my eyes. I was sobbing hardly like I wasn't able to breathe anymore.

I almost jumped when someone touched my hand. Kinusot ko ang mga mata ko para makita kung sino iyon and I was surprised to see Chris. He was covered with black jacket and black cap.

Minumulto na ba ako? Sinusundo niya na ba ako? Jusko, 'wag naman.

Dali-dali akong tumayo ay lumayo mula sa kaniya. I... am scared. "H-huwag kang lalapit sa akin." I threatened him. Pumulot ako ng maliit na bato at inamba sa kaniya 'yon.

"Kumalma ka nga, Shane. Buhay ako, okay? Buhay ako. Kalma ka lang." He assured me. He sigh heavily and closed his eyes to calm himself down.

Pirmi akong nakatayo habang nakatingin sa kaniya. Paano siya magiging buhay, eh kanina lang pinag-aawayan pa namin kung sino'ng pumatay sa kaniya?

Dahan-dahan akong nag-take ng little steps palapit sa kaniya. Nilapit ko ang kamay ko sa mukha niya at pinisil ang pisngi niya nang malakas para masigurong totoong tao siya.

"Totoo ka nga!" I gasped. Paano nangyari 'yon? Paano siya nabuhay? Kailangan kong malinawan.

"Aray! Para kang gago." Mahinang sabi niya. "Buhay nga ako. Bwisit naman 'to!"

Hinaplos niya ang pisngi niyang pinisil ko at sinamaan ako nang tingin. He cleared his throat and stand straight.

"Paano ka nabuhay? Tsaka bakit ayaw mong magpakita sa kanila? Nag-aaway-away na kami dahil sa 'yo, Christian." I asked him. Luminga-linga ako sa paligid para siguraduhing walang nakikinig sa amin.