AŞK'IN DOĞUŞU

Bölüm 8:HİÇ OLMADIĞIM KADAR YANINDAYIM.

Pencerenin açık arasından içeriye sızan güneş ışınlarıyla gözlerimi açıvermiştim.Dün geceye dair hiç bir şey hatırlamıyordum ve işin garip tarafı Rüzgar odada yoktu.Telefonumu alıp saate baktığımda bir tane bildirim vardı.Rüzgardan gelmişti.

"Benim bir işim çıktı gitmem gerekti.Bir saate otelde olurum sonra dışarıya çıkacağız hazırlan.Kahvaltı için aşağıya inmene gerek yok odaya getirecekler."

Tam o anda kapı çaldı büyük ihtimalle kahvaltı gelmiştir.Üstüme bir hırka geçirip kapıya doğru ilerledim.Tam tahmin ettiğim gibi kahvaltı gelmişti.Kahvaltıyı içeriye doğru çektim "Teşekkür ederim.İyi günler."kapıyı ileriye doğru ittim.Birkaç birşey atıştırıp duşa girecektim.Sonrasında hazırlanıp aşağıya inecektim.Duşa doğru ilerledim.Telefonumdan sıradan bir şarkı açıp içeriye doğru girdim.Şarkıda şöyle diyordu;

"Bu yol uzun,ben beklerim
Günahım neyse
Sen canım'al,ben razıyım
Bir hazin söze
Senin gönlün bendedir
Yar,bendeki sende
Bir başkasına yaramaz bu
Can,üzülme
Hayran oldun,gülüm
Bu dünya aşka büründü
Başka başka diyarda bi'
Benden güzeli mi var?"

Yaklaşık 10 dakikadır duştaydım.Telefonumun çalmasıyla duştan çıktım.Arayan Rüzgar"dı.

"Efendim Rüzgar,geldin mi?"

"Hayır henüz gelmedim ama geldiğimde geri dönmemiz gerekiyor."

"Ne oldu birşey mi oldu?"

"Gelince konuşalım şu an kapatmam gerekiyor."

"Peki görüşürüz."

Hemen telaş içinde üstümü giyinip aşağıya doğru ilerledim.Telefonumun ekranında bir yazı belirdi.NEHİR arıyor...
Nehir benim en yakın arkadaşımdı.Çocukluğumdan beri herşeyimi bilen,hiç beni yarı yolda bırakmayan dostumdu.Balayında olduğumu bile bile araması normal değildi.Birsey olmuştu.

"Alo Nehir."

"Nasılsın güzelim nasıl gidiyor tatil?"

"İyiyim canım sen nasılsın?"

"İyiyim bende güzelim.Sana bir şey söylemem gerekiyor."

"Ne oldu kötü birşey yok değil mi?"

"Güzelim sana bunu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama annen annen..."

"Anneni kaybettik güzelim,sana bunu hiç söylemek istemezdim ama maalesef hayata gözlerini yumdu."

Konuşamıyordum.Telefon elimden düştü.Hiç bir şey duyamıyordum.Ne hissedeceğimi bilmiyordum.Sadece gözlerimden acı acı yaşlar akıyordu.Annem beni tüm acılara,tüm zorluklara rağmen pes etmeyip büyüten,ben için tüm kötülüklere gögüs geren annemi kaybetmiştim.Gözlerim çok yanıyordu.Bilincim yerinde değildi yavaş yavaş gözlerim kendinden geçti...

Rüzgar'ın sesini duyabiliyordum ama hiçbir tepki veremiyordum.

"Ahu uyan!"

"Hadi güzelim uyan!"

"Ambulans çağırın!"

"Ahu güzelim kalk hadi Ahu!"

Ambulans sesi duyuluyordu.Hiç bir şey hissedemiyordum.Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım.Serum'un damlama sesi.Yanımda Rüzgar vardı.Burdaydı beni yanlız bırakmamış.

"Annem,annem..."

"Tamam sakin ol ben yanındayım."

"Yanımda mısın gerçekten?"

"Hemde hiç olmadığım kadar yanındayım."

Gülemiyordum.Sevinemiyordum.

"Ahu dönmeyeceğiz."

"Annemi son kez görmek istiyorum."

Telefon çalmaya başladı.Arayan Nehir'di.

"Nehir arıyor konuşmak ister misin?"

Elimi uzatıp telefonu aldım.

"Güzelim nasılsın?"

"Annem,annem..."

Konuşamıyordum.Sanki konuşmayı unutmuştum...

"Maalesef güzelim anneni gömmek zorunda kaldık.Gelmenize gerek kalmadı.Aklın kalmasın ben buradayım.Sakın üzülme birlikte atlatacağız."

Hiçbir şey demeden telefonu elimden bıraktım.Rüzgar'ın elini omzumda hissettim.İlk defa birinin elini omzumda hissettim.Gerçekten yanımda birinin olduğunu hissedebiliyordum.

"Merak etme geçecek.Birlikte atlatacağız."

Gerçekten geçecek miydi?

Bu yükü omuzlarımdan atabilecek miydim?

Rüzgar gerçekten yanımda olacak mıydı?

"Rüzgar ben biraz uyusam olur mu?"

"Tabiki serum bitince otelimize gideceğiz.Sen güzelce dinlen."

Hafif tebessüm edip gözlerimi kapattım.Uyuyamayacaktım biliyordum ama konusmak kötü geliyordu.Sol yanım acıyordu.

İnsanın yaşı kaç olursa olsun,ağlarken hep kimsesiz bir çocuk oluyormuş...

Bugün annemi kaybettikten sonra çok iyi anladım bunu.İnsan anne babası ölmeyince büyümüyormuş.Ben annem hayattayken meğer hep küçük bir kız çocuğuymuşum...