AŞK'IN DOĞUŞU

Bölüm 18:MUCİZE.

AŞK,
TEK HECELİDİR.
ANLAMI İSE NİCEDİR.
EĞER BULURSAN AŞK'I,
SONSUZLUĞA MEŞALEDİR.

O gece tüm herşeyi orada bırakıp,yepyeni başlangıçlara adım atmıştık.Yaklaşık saat 05.30'a kadar balkon'da oturmuştuk.Yıkılmış bir şekilde girdiğimiz balkondan,el ele toparlanmış bir şekilde çıkacaktık...

O gece hayatımda hiç yaşamadığım kadar özgüven hissi yaşamıştım.Bu gece'den önce hiç bu kadar özgüven hissetmiyordum,hep bir yanım yarımdı.Öyle kalacağını sanıyordum,kimse beni anlamayacak,yanımda olmayacak sanıyordum.Anladı,o beni anladı.Yanımda durdu,tüm geçmişimi unutmam için yardımcı olmaya çalıştı,ellerimi tuttu,sımsıkı tuttu.Dün gece sabaha kadar dertlerimizi dinledik,birbirimize ağlayacak bir omuz olduk.Ve sabah yepyeni bir başlangıç yaptık...

El ele vererek çok güzel bir kahvaltı hazırladık.Kedimizle ilgilendik.Çok güzel,çok değerli anlar yaşadık.Bu gece bizim için paha biçilemez bir geceydi.

Ben bu zamana kadar çok bir şeye sahip değildim,hatta hiçbir şey'e sahip değildim.Ama ona olan sevgim her şeyi silip atıyordu.Hiçbir şey'im yokmuş gibi ama onunla herşeyim varmış gibi...

Sabah kahvaltımızı yaptıktan sonra Rüzgar işe gitmek için hazırlanıyordu.Bende etrafı toparlamaya başlamıştım.Bir anda miğdeme bir ok saplanmış gibi kusma isteği hissettim.Lavaboya doğru koşuyordum tam içeriye girecekken birden Rüzgar ile çarpıştık.Evet tamda tahmin ettiğiniz şey olmuştu.Rüzgar'ın üstüne kusmuştum.Takım elbisesi mahvolmuştu.Rüzgar ile konuşmadan hemen lavaboya girdim.Çok utanıyordum.Ne yapmıştım ben?
Nasıl yapabilirdim bunu?

"Güzelim sakin ol.Aç hadi kapıyı,bunda utanılacak birşey yok."diyerek kapıya tıklatıyordu.

O an takım elbisesini düşünmek yerine beni,benim hislerimi,utancımı düşünmüştü.Yinede çok utanıyordum.Açamadım.Rüzgar utanılacak birşey yok dese de çok utanıyordum.İlk defa böyle birşey geliyordu başıma.Yaptığım şeyi daha da büyütmemek,Rüzgar'ı korkutmamak için cesaretimi toplayıp,dışarıya utanarak çıktım.Yanaklarım kıpkırmızı olmuştu.

"Ben,ben özür dilerim.İsteyerek yapmadım."Beni elleriyle kolları'nın arasına doğru çekti.

"Ahh güzelim benim,evliyiz biz tabiki olabilir böyle şeyler.Ben senin bu anlarında yanında olamayacaksam ne diye evliyiz biz söylesene?"

"Haklısın tabiki ama başıma ilk defa böyle birşey geliyor ve bu beni çok utandırdı."

Hiç bir şey demeden alnımdan öptü.

"Güzelim dert etme bunları.Benim şimdi hemen hazırlanıp işe gitmem gerekiyor."

Rüzgar tek kelimeyle bana sunulmuş en güzel armağandı.Allah sanki bunca zaman bütün acıları tek başına çektin,sana bir yoldaş,bir omuz lazım der gibi onu bana yollamıştı.Rüzgar hayatıma girdikten sonra kendimi çok güvende hissetmiştim.Eskiden üzüntüden seller gibi akan göz yaşlarım,şimdi ise mutluluktan akıyordu.Hayatımda çok şey değişmişti,ben değişmiştim.

Sevdim,sevildim.
Değer verdim, değer gördüm.

En güzeli de neydi biliyor musunuz?

Hayat arkadaşımı buldum.Yoldaşımı buldum.Rüzgar işten dönene kadar ona şahane bir masa hazırlayacaktım.Şimdiden hazırlıklara başlamıştım.Masamıza bir sürü mum koymak istiyordum ama evde hiç mum yoktu.Alışveriş yapmam gerekiyordu.Rüzgar'a haber vermeden çıkmak istemedim.

"Hayatım yemek yapacaktım evde malzeme  yokmuş.Marketten alıp dönerim,haber vermek istedim."

Napıyordum ben?Böyle mi yazacaktım gerçekten?Sabah çocuğun takım elbisesini mahvetmiştim.Hiçbir şey yazmadan hazırlandım.Telefonumdan en yakın marketi bulup,taksi çağırdım.Taksi ile com kısa bir sürede markete ulaştım.Market'ten sonra,Rüzgar'a da takım elbise almayı planlıyordum.Marketten mum ve bir kaç tane kalpli kek almıştım.Marketten çıktıktan sonra,bir kaç mağaza dolaştım.Hiç istediğim gibi bir şey bulamamıştım.Eve doğru ümitsiz bir şekilde ne yapacağımı düşünüyordum.Yoldan geçerken sırada bir saniyeliğine kemiklerimde acı hissetmeye başlamıştım.Kırmızı bir araban'ın üstünde yuvarlandıktan sonra,kendimi yerde buldum.Hissettiğim tek şey sadece acıydı.Acılar içinde kıvranıyordum.Gözlerim'in tamamen karanlıkla buluşmasıyla sanki tüm acılarım kesilmişti.Hiç bir şey hissedemiyordum.O an sadece Rüzgar'ı düşündüm.Telaşını,üzüntüsünü,korkusunu.
Çocukluğumdan beri yaşadığım tüm acılar şu an bedenimdeydi sanki...

Gözlerimi bembeyaz bir tavana açtım.Aklıma ilk gelen kırmızı araba'nın rüya mı yoksa gerçek mi olduğunu anımsayamadığım o kül dolu dünyanın beyaz gökyüzü oldu...Kolumda hissettiğim acı ile başımı çevirdiğimde koluma açılan damar yolunu ve damar yoluna giden serumun damlalarını gördüm.Gözlerimi üfeleyip kendime gelmeye çalıştığım sırada yatağımın hemen yanındaki koltukta oturan Rüzgar'ı gördüm.Kollarını dizine dayamış,başını ellerinin arasına almıştı.Elleriyle sanki onun suçu gibi kafasına vuruyordu.Uzanıp ellerini sımsıkı tuttum.Rüzgar'ın başı ellerinin arasından kalktı,yorgun ama uyandığımı görünce gözlerinin içi parladı.Doğrulup yanağımdan öperek sımsıkı sarıldı.Çok korkmuştu, yüzünün halinden korktuğu çok belli oluyordu.Ona bu acıyı yaşattığım için kendimi suçlamaya başladım.Rüzgar'ın elleri başımı severken,doktor odaya girdi.

"Uyanmışsınız Ahu hanım,nasılsınız?"

"Aslında karnım..."dediğim sırada doktor sözümü kesti.

"Merak etmeyin bebeğiniz çok iyi."

Nutkumuz tutulmuş bir şekilde doktora bakıyorduk.Rüzgar'ın gözlerini ilk defa hiç görmediğim kadar parlak görmüştüm o an.Bebeğimiz olacağını öğrendiği an...

"Bebeğimiz mii?"şaşkınlığımı maksimum'a çıkartıp soruverdim.

"Ahh yoksa haberiniz yok muydu?Evet bir bebeğiniz olacak,tebrik ederim."

Doktor'un konuşmasından sonra kalbime engel olamadım.Kalbim bedenim'den dışarıya çıkacak gibi atıyordu.Durduramıyordum,durmuyordu.
Belki de bu sefer gerçekten durmaması gerekiyordu.Anne olacaktım,ben anne olacaktım.Sevdiğim adam ile bir çocuğum olacaktı.Eminim Rüzgar'dan mükemmel bir baba olacaktır.

"Ben sizi yanlız bırakayım."Doktor bizi duygularımızla yanlız bırakmak ister gibi odadan çıktı.

"Nasıl oldu bu?"dedi Rüzgar hala nutku tutulmuş bir şekilde.Hala şoktaydı.

"Nasıl olduğunu biliyorsun."dedim gülmemeye çalışarak.

Bir anda hiç beklemediğim bir şey olmuştu.Rüzgar ayaklanıp hastane odasının içinde koşturmaya başladı.

"Allaaaahhh!"

"Baba oluyorum!"

"Anne oluyorsun güzelimm anne oluyorsunn!"

Yerinde duramıyordu.O anki heyecanıyla kolumdaki serumu unutup beni kaldırmaya çalıştı.Sonra seruma bakıp geri indirdi.Mutluluktan kalbimde kelebekler uçuşuyordu.Hala inanamıyordum.

Yaşadığımız şokun ve yaşadığımız mutluluğun üzerinden tam bir saat geçmişti.Aldığımız haberi hala aşamamıştık,bir bebeğimiz olacaktı ve bu tüm hayatımızdan çok daha önemliydi.Sanki bir kere daha doğmuştuk,sanki bir kez daha hayat bulmuştuk...