Midnight Memories /L. P/ [cz. 2]

Rozdział 22

Dedykowany kina2222
- Mógłbyś się wreszcie do mnie odezwać. - burknęłam. On jedynie wzruszył ramionami i wyszedł z mieszkania. Jezu i jak się tu z nim dogadać? Nagle usłyszałam dźwięk mojej komórki oznaczający, ze ktoś chce się ze mną skontaktować. Wzięłam telefon do ręki i odebrałam.
- Halo.
- Cześć, skarbie. Tutaj tata. Jesteśmy na lotnisku Heathrow w Londynie. Mogłabyś przyjechać po nas?
- Jezu. Tak oczywiście. Już jadę. - wzięłam kluczyki. - Czekajcie na mnie na parkingu. - rozlaczylam się i zamykając mieszkanie weszłam do windy i zjechałam na dół na podziemny parking. Wsiadłam do mojego Range Rovera i wyjechałem na główną drogę. W ciągu trzydziestu minut znalazłam się na ustalonym miejscu z tatą.
- Cześć. - wysiadłam ze samochodu by uściskać mojego ojca.
- Witaj skarbie.
- Cześć, Kate. - przytuliłam moją siostrę.
- Hej.
- Wsiadajcie. - włożyli walizki do bagażnika, a następnie zajęli swoje miejsca w pojeździe. - Jak ja się cieszę, że przyjechaliście. - mówiłam.
***
- Rozgoście się. Walizki narazie zostawcie na korytarzu. Ja tym czasem zrobię coś do jedzenia.
- Dobrze, słońce. - weszli w głąb mieszkania, a ja ruszyłam do kuchni. Że szafki wyciągnęłam sos pomidorowy i makaron. Pokroiłam kurczaka i smażyłam w przyprawach. Długie nitki włożyłam do gorącej wody i po chwili wszystko było gotowe. Nałożyłam na trzy talerze spaghetti i zaniosłam do jadalnii. Położyłam na stole jeszcze dzbanek ze sokiem wiśniowym i szklanki.
- Tato, Katie! Chodźcie. - krzyknęłam. Po chwili przyszli z wielkimi uśmiechami widniehacymi na ich twarzach. - Smaczenego. - wzięliśmy się za jedzenie.
- Ale się urzadziłaś córcia. Naprawdę. Tutaj jest nieziemsko. Każdy pokój pięknie dopracowany. Każdy element. I pomyśleć, że masz dopiero osiemnaście lat.
- Tak. - mruknęłam przeżuwając kęs dania. - Na ile zostaniecie w Londynie? - zmieniłam temat rozmów.
- Na kilka dni. Jeszcze nie wiem jak z pracą. Musimy się dziś zameldować w hotelu. Polecasz jakiś?
- Moje mieszkanie.
- Co?
- Nonsens. Nie będziecie tracić pieniędzy na hotel. Zostańcie tutaj. Mam kilka wolnych pokoi
W jednym ty, a w drugim Kate.
- No dobrze. Ale nie chcemy ci sprawiać kłopotów.
- Nie sprawiacie. - uśmiechnęłam się. Po zwykłej i rodzinnej kolacji pokazałam pokoje moim "gościom". - Może być? - zapytałam moją siostrę.
- Tak. Dziękuję. Nie masz pojęcia jak bez ciebie się okropnie nudziłam. - przutuliła się do mnie.
- Możesz wpadać kiedy chcesz.
-A gdzie Liam?
- Wyszedł kilka godzin temu. - westchnęłam.
- Coś się stało?
- Nie. Pokłóciliśmy się przez moją głupotę.
- Aham.
- Dobra. Ja idę do siebie. Jak chcesz się wykąpać to łazienka jest na korytarzu i pamiętaj. Czuj się jak u siebie.
- Jasne. Dzięki. - uśmiechnęła się lekko co odwzajemniłam.
- Dobranoc. - wyszłam z jej tymczasowego pokoju kierując się do mojej sypialni. Przebrałam się w moją jedwabną piżamę i biorąc książkę do ręki położyłam się na brzuchu na łóżku zaczynając ją czytać. Nawet nie zauważyłam kiedy wybiła północ. Kurde...  gdzie on jest. Martwię się o niego. Wtem usłyszałam jak ktoś wchodzi do mieszkania. Po dźwięku kroków usłyszałam, ze to Liam. Wszedł do pokoju i położył się na mnie.
- Zajdź ze mnie ośle. - uszczypnął mnie w tyłek. - Mówię serio. - pocałował moją szyję. -Bożę. - westchnęłam. - Gdzie byłeś?

- W studiu. - wreszcie po trzech dniach milczenia odezwał się do mnie.

***

- To wiecie co macie zrobić?

-Jasne, szefowo. - zasalutował Niall. Teraz to ja mam niespodziankę dla Liama. Muszę mu jakoś wynagrodzić moje beznadziejne zachowanie.

-Hej. Przyszedł. -wyjrzałam za kotarę i zobaczyłam mojego narzeczonego siadającego blisko sceny przy jednym z wolnych stolików. Louis wyszedł i wziął mikrofon.

- Dziś na scenie wstąpi wspaniała i utalentowana Cassandra Wood. Proszę o brawa. - weszliśmy prosto w tłum dzikich oklasków. Niall wziął gitarę i usiadł na jednym krześle.