Na Skraju Życia

Rozdział 20

Weszliśmy do Restauracji pod nazwą "Heap of laughter" czyli "Kupa śmiechu" jak dla mnie to razej nie jest dobra nazwa dla budynku gdzie sprzedaje się jedzenie. Nie pomyliłam się w knajpie zalatywało gnojem a kelnerki były ubrane w stroje ze skóry Krowy?! Tak krowy jezu gdzie my jesteśmy.

-Wiesz jakoś nie mam ochoty już jeść Cole

-Oj nie marudź już

-Serio?!? Tu jebie gównem

-No bo to zapach wolność

-Nie wiem ale skoro dla ciebie wolność to smród gówna to jedź sobie na farme.

-Przesadzasz

-Chodźmy stąd!

-Nie ja chce zjeść

Gdy Cole otworzył menu to wybuchłam śmiechem były dwa danie placki z cukrem a drugie danie to placki bez cukru

-Dobra idzemy

-Wiedziałam że zmienisz zdanie

Poszliśmy do samochodu i zajechaliśmy do burger king tam zjedłam wielką bułe.. A Cole zjadł tyle że aż szkoda czasu wymieniać

Ja zasnęłam a gdy się obudziłam był już następny dzień. Na zegarku widziałam że jest już 10:05

-Za ile będziemy

-Za niecała godzinę powinniśmy być na miejscu

-No w końcuuuu

-Hah co aż tak ci ze mną źle ?

-Ym nie to miałam na myśli bo jesteś całkiem spoko ale jesteś trochę jakby to powiedzieć sztywny

-O czyżby?!

-No tak

Wtedy Cole zatrzymał się i zaczął mnie łaskotać. A ja aż się popłakałam ze śmiechu

-Zos..taa...w zostaw... Mni...ee Co...le

-To odszczekaj to

-Do..dob...rze odwo...wo..łuje to

-No i dobrze

-Jesteś głupi

-Wiem ale za to mnie lubiesz ~ puścił mi oczko pajac

-Skąd możesz wiedzieć, że cię lubię ?

-Męska intuicja ~ wybuchłam śmiechem

-Ty to nawet dziecięcej intuicji nie masz

-Bardzo śmieszne ha... Ha.... Ha...

-A żebyś wiedział

Dalej jechaliśmy już w ciszy...

Dojechaliśmy na miejsce. To był duży pięcio gwiazdkowy hotel wyglądał niesamowicie aż dech w piersiach zabierało. Cole odprowadził mnie do recepcji i odjechał mówiąc że na pewno jeszcze się spotkamy. Tylko mam nadzieje że mnie nie porwie już trzeci raz. Młoda pani z recepcji powiedziała mi że Nick i jego ojciec zajeli najwyższe piętro całe dla siebie. Pojechałam więc windą i mimo to że jechała ona bardzo szybko zajeło to kilka minut. Gdy drzwi windy się otworzyły mało co mi oczy z głowy nie wypadły. Tutaj jest tak cudownie. Gdy weszłam do salonu Nick stał wtedy do mnie tyłem patrząc przez wielkie okno. Gdy usłyszał moje kroki natychmiast odwrócił się z poważną miną ale gdy zobaczył mnie to na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech.

-Sam nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłem

-Przepraszam

-Dlaczego mnie okłamałaś?