Ateşim yeniden yükseldiğinde dinlenmeye ihtiyacım olduğunu anladım ve şu an tamı tamına bir buçuk saattir yatakta gözlerim kapalı duruyorum, uyumaya çalışıyorum. Todoroki uyuduğumu zannediyor, alnımdaki soğuk bezi her on, yirmi dakikada bir değiştiriyor. Benimle ilgilenmesi aslında hoşuma da gidiyor.
Birisi kapıyı kırar gibi tıklattığında Todoroki şaşırmış gibi bir ses çıkarttı. Ben de beklemiyordum, birdenbire deprem gibi geldi, ev titreşti anasını.
"Kim bu ahmak?" Sert adımlarla odadan çıkıp -beni yalnız bırakıp- kapıya gittiğini duydum. Adım sesleri giderek uzaklaşıyordu. Dış kapının açılma sesini duyduğumda ise olanlar olmuştu: Bir tokat sesi.
"Sen kim olduğunu sanıyorsun da Izuku'yu benden çalıyorsun, hah?!"
"Ah- derdin ne? Onu hastayken yalnız bırakan ben değildim," yüzüne yediği tokada karşılık tanıdık bulduğum bir sese kendini savunmak istermişcesine sesini yükselterek cevap verdi Todoroki tahminimce. Bildim ki tokat atan kişi kesinlikle Katsuki'nin sesine sahip, yani bu Katsuki. Olduğum yere daha fazla sindim ve ürktüm çünkü Katsuki umumiyetle sakin bir insandır, onun böylesine öfke dolu bir ses tonunu ilk defa duyuyorum neredeyse.
"Nerede o?" Sesindeki telaşı hissedebiliyordum ama korkuyu da duyuyordum. Benim için endişelenmiş olmalı. Ah, biliyordum...
İstediğim en son şey onu sorguya çekmek ancak yapabileceğim bir şey yok. Beni anlayışla karşılar, değil mi?
"Uyuyor şu an, sessiz ol!.."
"Tamam. Gidip bakacağım."
Adım sesleri yükseldi ve en sonunda beni buldu. Kacchan'ın sakin adımları... Yere diz çöküşünü hissettim, hızla yere inmesinin oluşturduğu hafif esinti yüzüme vurunca rahatladım çünkü yandığımı hissediyordum. Bir elini yanağımda gezdirdi, elinin tersiyle boynuma dokundu.
"O yanıyor..."
"Farkındayım."
"Onu almaya gelmiştim lakin şu an seyahat edemez gibi görünüyor."
"O şimdi dinleniyor. Burada aslolan problem, nasıl buldun burayı?"
"Benim de herhalde kendi yöntemlerim var, Todoroki."
Uyuyor taklidi yapmak artık suçluluk duygusunu beraberinde getirdi bende. İkisi de kavgaya tutuşacak gibi yakında. Uyanmış gibi taklit yaptım, esnedim.
"Ah, Izuku'm..."
Gözlerimi açma şeklim taklit değildi. Hafif kısık ve bulanık bir görüşüm vardı. Katsuki'nin eli hâlâ yanağımdaydı.
"Katsuki?"
"Şaşırmadın mı?"
"Hayır, sesini tanıyıp da kalktım."
"Lan bizi mi dinliyordun?" Arkadan şaşkınlıkla bizim konuşmamıza maydanoz olan Todoroki'ye baktım.
"Yani duydum konuştuğunuz şeylerin bazılarını."
Katsuki bana gülümsedi. "Günaydın, Izuku," deyip yanağımı sıktı. Yattığım yerde dikleştim, sırtımı arkaya yasladım. Kafamı ise koltuğa yasladım. Hiç halim yok hiçbir şeye.
"Nasılsın Izuku, hasta olduğunu duydum."
"Ben iyiy- öhhg!" Öksürük tuttu yine. Hay ben bu işin.
"Çok iyisin, maşallah."
Todoroki'ye baktım. Sanırım ikimizden birimize hisleri var. O üzülmesin diye dışarı çıkmasını rica ettim:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hırsız | DekuBaku
De TodoSoğuktu. Ama çoktan donmuş bir zihniyeti hangi kış titretebilirdi, hapsolmuş bir kalbin zincirini hangi soğuk kırabilirdi ki? Titremek için illa soğuk mu gerek insana? Tek bir ağız, dizlerinin bağını çözemez mi? Mesafe için illa şehirler mi girmeli...
