Hırsız | DekuBaku

22- Takip/Kurtarıcı

"Hemen bana bir palto ver, Todoroki. Onu takip etmeliyim."

"Ne, delirdin mi? Sen takip edemezsin, hastasın. İstersen adamlarımdan birisini hemen yollayayım."

"Adamlarına güvenmiyorum ve hasta olmam umrumda değil. Gözlerimle görmeliyim... Nereye gittiğini ve bensiz ne yaptığını görmeliyim."

"İnanamıyorum çok inatçısın. Peki ama ben de geleceğim. Ayakta bile zor duruyorsun..."

Zaten sen gelmezsen ben onu takip edemem ki. Sağ ol Todoroki, bunu unutmayacağım...

O üstümüze kalın giysiler giydirirken ben bir şeyler mırıldandım:

"Öpücük için özür dilerim. Haber bile vermedim, birdenbire öptüm."

"Sorun değil canım... Güzel öptün."

Gözümü kaçırdım. Hazır olduğumuzda dışarı çıktık. Todoroki o kadar hızlı davrandı ki Katsuki'yi görebiliyordum, çok uzakta değildi. Onu takip etmeye başladık. Bizim eve doğru yol alıyordu. Hayır, hayır... Görmüştüm ben rüyamda.

"Burası sizin evinize giden yol değil mi?"

"Hiçbir zaman evim olmadı. Yaşadığım yer demek bile fazla geliyor."

"Ah, evet... Üzgünüm."

"Hayır, önemli değil."

Yol uzundu ve ben sevmezdim. Bu yüzden Todoroki benle olabildiğince sohbet etti. Sevdiğim şeylerden bahsettik, kendi sevdiği şeylerden bahsetti, Katsuki hakkında düşündüklerini de anlattı. Todoroki aslında çok hoş birisi ama bilirsin.

Koca bir insan kalbine yalnızca tek kişi ev olabilir. Ancak bir kişinin ismi kazınır o kalbe. Benim kalbim "Katsuki" diye haykırır iken Todoroki'ye umut veremem. Hem ben böyle bir insan da değilim. Ne olursa olsun ben Katsuki'yi sevmeyi seçtim, bunu değiştiremem. Çoktan bağlanmış kaderin ipini kessem bile her zaman izi kalır, bunu bize yapamam. O kader ipini kestiğim zaman geri de bağlayamam. Hep kalır o pürüz. Düğüm istemez ki kimse kaderinin ipinde...

Yola devam ettik. Ben gergindim. Şahsen bayağı bir korku içerisindeydim. İlk defa olasılıklardan bu kadar korktuğumu hissettim. Korkuyordum işte. Rüyalarımın haklı çıkmasından, beni sevmeme olasılığından, hâlâ annemi savunmasından ve diğer her şeyden!

Korkmadığım yegâne şey: Katsuki. Bildiğim bir şey varsa o da Katsuki'nin beni yarı yolda cidden bırakmayacağı. Kavga etmemiz hoş değil farkındayım ama güvendiğimiz insan bizi bıramasa bisiklet sürmeyi de öğrenemezdik. Bu yüzden sorun etmiyorum... Her şeyi affedip ondan özür dilemek istiyorum.

Ev yoluna yaklaştığımızda bunların hepsinin bir kabus olmasını diledim sadece. İstedim ki ilk kere; haksız olayım. Katsuki beni bırakmaz, sever o beni...

Katsuki eve girdiğinde biz mal gibi kaldık. Çok yorgun düşmüştüm ama artık bitecek, neler olduğunu öğreneceğim..

"Ş-şurada bir arka kapı- öhhm!"

"Tamam tamam anladım."

Todoroki beni sırtına aldı ve hızlı adımlarla evin arkasına doğru gitti. Kapıdan girdiğimizde çok sessizdi her yer. Belliydi ki evde gözetleyecek birisi kalmayınca hizmetliler de defolup gitti. Ben yere indim ve Todoroki'ye de gitmemiz gereken yeri gösterdim.Ev kasvetliydi, içinde yaşayan insanı daraltan bir hava vardı. Annemin odasına vardığımızda kapıyı dinlemeye başladık.

"Dediğini yaptım, onu rahat bırakacak mısın artık?"

"Hahhah! Komiksin Katsuki'm. Bilirsin, onunla takıla takıla sen de aptal sorular sormaya başladın. Bana 'orospu' dediği zaman hissettiğim öfkeyi tahmin edemezsin. Birkaç intikamdan sonra elbette sıkılıp bırakacağım onu. Ama merak etme, yaptıkların boşa değildi. Artık tamamen kötü hissedecek ve ben hızlıca intikamımı alabileceğim!"