Unicode
"တစ်ခုခုဝင်စားရအောင်လေ ။ ငါနေ့လည်စာလွတ်ထားလို့ဒီနေ့"
ခွန်အောင်မြတ်ကျော်စကားကို လွင်ပြင်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ကားရှင်းမရှင်းတစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ လမ်းကြောပြောင်းယူလိုက်၏ ။
အစက ကားကြုံလိုက်လာသည့်ဒီကောင့်ကို အိမ်ကိုပဲတိုက်ရိုက်ခေါ်သွားမလို့စဉ်းစားပေမယ့် ဒီနေ့အိမ်မှာဟင်းမချက်ထားတာကြောင့် အပြင်မှာပဲစားလိုက်တာကပိုကောင်းပါသည် ။
"ဘာမှာမလဲ?"
"အင်း ရှမ်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ ။ ကမ္ဗလာဖျော်ရည်တစ်ခွက် ။ မင်းရော?"
"ငါက ပြည်ထမင်းသုပ်နဲ့ ထောပတ်သီးဖျော်ရည်"
"အင်း"
"ဒါပဲမလား"
"ခဏ ။ ဒေးအတွက် ဖက်ထုပ်တစ်ပွဲဝယ်သွားဦးမယ်"
လွင်ပြင့်စကားကြောင့် ခွန်အောင်မြတ်ကျော်က ခဏငိုင်သွားပြီးမှ ဘာမှမဖြစ်သလို စားပွဲထိုးကောင်လေးကိုစကားဆက်ပြောနေ၏ ။
လွင်ပြင် အားနာရုံအပြင်မတတ်နိုင်ခဲ့ပါ ။
မိမိသဘောထားကိုတိတိပပသိထားပြီးတာတောင် သူငယ်ချင်းကောင်းအနေနဲ့အနားမှာဆက်ရှိနေသူအပေါ် ရက်စက်ရာများကျနေလားလို့ လွင်ပြင်ခဏခဏအတွေးဝင်၏ ။
ခွန်အောင်မြတ်ကျော်ကိုယ်တိုင်က ဒီတစ်သက် ခံစားချက်တွေဖွင့်မထုတ်ပြဖို့ဆုံးဖြတ်ထားပုံပင် ။ သာမန်လိုက်ရောညီထွေဂရုစိုက်မှုတွေကြားထဲ လွင်ပြင့်ကိုရှိနေစေခဲ့ပြီး သူ့အတွက် ဘာတစ်ခုမှမတောင်းဆိုလာခဲ့ပေ ။
ဒေးနဲ့လွင်ပြင် အရင်ထပ်ရင်းရင်းနီးနီးဖြစ်သွားပြီးနောက်မှာလဲ ခွန်အောင်မြတ်ကျော်က ခပ်ပြုံးပြုံးသာ လွင်ပြင့်နားဆက်ရှိနေခဲ့တာဖြစ်သည် ။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နေ့လည်စာတောင်လွတ်တာလဲ?"
"ဒီတိုင်းမဆာလို့ ချိုင့်မဖွင့်တော့တာ ။ ပြီးတော့ မင်းနဲ့ကားကြုံလိုက်ဖို့ရှိသေးတာပဲဆိုပြီး မင်းနဲ့မှတစ်ခုခုဝင်စားမလို့"
ESTÁS LEYENDO
ငါ့ကိုမချစ်ဘူး .. (COMPLETED)
Ficción Generalအိပ်မက်ရှည်ကြီးတစ်ခုမက်တယ် ။ ကျောခိုင်းထားတဲ့နောက်ကျောပြင်တစ်ခုကို ငါက တစ်ဖက်သတ် ဖက်တွယ်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တာတဲ့ ။ ဟင့်အင်း.. မင်းငါ့ကိုမချစ်ဘူး ။ မကိုဋ်ဒေးမောင် x လွင်ပြင်ကကြိုး
